Ο Ερντογάν, ξέρει ότι έχει ξεπεράσει τα όρια ανοχής της ΕΕ, και οι πιθανότητες να επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία, ανεξάρτητα πόσο ουσιαστικές θα είναι, είναι πολύ ισχυρές. 

Από την άλλη έχει καταλάβει ότι, η προεδρία Μπάιντεν δεν θα συνεχίσει την πολιτική Τραμπ, θα επαναφέρει τις ΗΠΑ στην περιοχή, θα εξισορροπήσει τις σχέσεις με την ΕΕ και φυσικά δεν θα ανεχθεί την στρατηγική συνεργασία που ξεκίνησε ο Ερντογάν με τον Πούτιν.

Με απλά λόγια, η Άγκυρα θα χάσει τον ζωτικό χώρο που έχει κερδίσει λόγω της πολιτικής Τραμπ, και των προσωπικών σχέσεων των δύο ηγετών.

Οι δύο αυτοί παράγοντες θα αναγκάσουν τον Ερντογάν να επανασχεδιάσει την στρατηγική του, και έχει τρεις επιλογές μπροστά του:

1. Να αποδεχθεί το διεθνές δίκαιο και να προχωρήσει σε ένα διάλογο με την Ελλάδα, όπως τον εννοεί η χώρα μας, επιλογή με μηδενικές πιθανότητες.

2. Να μην ανακοινώσει νέα Navtex, μέχρι το διήμερο της Συνόδου Κορυφής, και να προτείνει στην Ελλάδα διάλογο, με ανοιχτή ατζέντα.
Σε αυτήν την περίπτωση, μειώνει τις πιθανότητες να αποφασιστούν κυρώσεις στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής ή να αποφασιστούν τελείως ανώδυνες κυρώσεις. Όμως παγιδεύει την ελληνική κυβέρνηση, αφού χάνεται η δυναμική των κυρώσεων και φυσικά δύσκολα θα πείσει τους εταίρους, ό,τι δεν μπορεί να αποδεχθεί διάλογο για όλα τα θέματα που βάζει σκοπίμως η Άγκυρα.

3. Η Τουρκία να ανακοινώσει νέα Navtex, πριν την Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, να τις επιβληθούν κυρώσεις, ήπιες ή επώδυνες, να συνεχίσει τις παράνομες σεισμογραφικές έρευνες και μάλιστα σύντομα να ανεβάσει την επιθετικότητά της, προχωρώντας και σε γεωτρήσεις μέσα στα δυνητικά όρια της ελληνικής ΑΟΖ, αμέσως μετά την Σύνοδο Κορυφής και πριν αναλάβει επίσημα ο Μπάιντεν την προεδρία των ΗΠΑ.

Σε αυτήν την περίπτωση, αν δεν υπάρξει άμεση και αποφασιστική επέμβαση των ΗΠΑ, τότε η χώρα μας, θα βρεθεί μπροστά στην ανάγκη να απαντήσει αποτρεπτικά, όμως αυτό δεν επιδιώκει καιρό τώρα η Άγκυρα και προσπαθεί να αποφύγει η ελληνική κυβέρνηση;

Την στρατηγική αυτή μπορεί να ακολουθήσει η Άγκυρα, αν η ελληνική κυβέρνηση δεν δεχτεί την εκδοχή της δεύτερης επιλογής, από την Τουρκία.

Όπως φαίνεται, όλα τα σενάρια είναι ανοικτά, και δείχνουν ότι ο Ερντογάν έχει επιλογές, βέβαια παίζει στα όρια, όμως τι έχει να χάσει, με βάση τους προσωπικούς του σχεδιασμούς, που είναι η επανεκλογή του στις προεδρικές εκλογές του 2023, δηλαδή στα 100 χρόνια από την ίδρυση του Τουρκικού κράτους.
Όλοι γνωρίζουν και ο ίδιος δεν το κρύβει ότι, ο προσωπικός του στόχος είναι, αν δεν μπορέσει να κερδίσει την θέση του Κεμάλ Ατατούρκ στην ιστορία της Τουρκίας, τουλάχιστον, να σταθεί ισότιμα.

Αυτός το θέλει πολύ, η Τουρκία μπορεί να του το προσφέρει, ανεξάρτητα από το τίμημα που θα πληρώσει;

Η ΕΕ και οι ΗΠΑ, μπορούν να ανεχθούν το προσωπικό στοίχημα του Ερντογάν, ανεξάρτητα από τις γεωστρατηγικές απώλειες που θα έχουν;

Μπορεί οι υπηρεσίες που θα προσφέρει στην Δύση ο Ερντογάν, στην διαπραγμάτευση με την Μόσχα, σε Ναγκόρνο-Καραμπάχ, Συρία και Λιβύη, να την κάνει να αποδεχτεί μέρος του σχεδίου του;

Η χώρα μας, πως θα παρέμβει σε αυτές τις διεργασίες, για να υπερασπιστεί τα δικά της εθνικά συμφέροντα, όπως και την Κύπρο;

Είναι βέβαιο ότι διανύουμε μια οριακή περίοδο στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, και σύντομα θα αλλάξουν πολλά.