Η Πολωνή, Χαλίνα Κονόπατσκα, έμεινε στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων ως η πρώτη γυναίκα που πάτησε στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου σε αγώνισμα του στίβου, αφού στις 21 Ιουλίου του 1928 κατέλαβε την πρώτη θέση στη δισκοβολία με 39.62μ., επίδοση που συνιστούσε και παγκόσμιο ρεκόρ.

Η «κόκκινη γυναίκα», όπως ήταν το προσωνύμιό της, εξαιτίας του κόκκινου μπερέ, που σχεδόν πάντα κάλυπτε τα πλούσια μαλλιά της, γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1900 στη Ράβα Μαζοβιέτσκα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, αλλά μεγάλωσε στη Βαρσοβία, όπου εκπαιδεύτηκε στην ιππασία, την κολύμβηση και το πατινάζ.

Την περίοδο που σπούδαζε στη Φιλολογική Σχολή του πανεπιστημίου της Βαρσοβίας, ξεκίνησε την ενασχόλησή της με τον στίβο, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με το σκι. Ωστόσο, σύντομα εγκατέλειψε τα χειμερινά σπορ επειδή οι εγκαταστάσεις προπόνησης ήταν πολύ μακριά από το σπίτι της. Το 1926 σημείωσε το πρώτο της παγκόσμιο ρεκόρ στη δισκοβολία, μετά από λίγους μόνο μήνες προπόνησης, ενώ ακολούθησαν άλλα δύο ρεκόρ το 1927 και το 1928.

Αποσύρθηκε από τον στίβο το 1931, αλλά συνέχισε να ασχολείται με αθλήματα ψυχαγωγικά, όπως σκι, τένις και αγώνες αυτοκινήτων, ενώ διατήρησε τον τίτλο που είχε ως μία από τις καλύτερες Πολωνές αθλήτριες του τένις μέχρι το 1937. Ήταν επίτιμη προσκεκλημένη τόσο στους Χειμερινούς όσο και στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 και το 1938-‘39 ήταν επίσης μέλος της Πολωνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

Δεδομένης της μόρφωσης που είχε λάβει και γνωρίζοντας άπταιστα τρεις ξένες γλώσσες, ασχολήθηκε με τη συγγραφή ποίησης. Έγραψε τον πρώτο της τόμο ποιημάτων με τίτλο «Μια μέρα» το 1929, και αργότερα δημοσίευσε στίχους της στο λογοτεχνικό περιοδικό Skamander, καθώς και στο Wiadomości Literackie, το κορυφαίο λογοτεχνικό περιοδικό της μεσοπολεμικής Πολωνίας, κερδίζοντας την αναγνώριση από καταξιωμένους συγγραφείς της εποχής.

Τα έργα της διακρίθηκαν για τη φεμινιστική τους προσέγγιση στην ανάλυση της σχέσης μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας και για τις αναμνήσεις τους από τη νιότη και την αντιμετώπιση της ζήλιας.

Τον Σεπτέμβριο του 1939, κατά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βοήθησε τον σύζυγό της, Ιγκνάτσι Ματουσέφσκι, πρώην υπουργό Οικονομικών στην πολωνική κυβέρνηση, να εκκενώσει τα αποθέματα χρυσού της Εθνικής Τράπεζας της Πολωνίας στη Γαλλία για να βοηθήσει στη χρηματοδότηση της πολωνικής εξόριστης κυβέρνησης. Μετά την παράδοση της Γαλλίας στη Γερμανία τον Ιούνιο του 1940, το ζευγάρι μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, φτάνοντας εκεί μέσω Ισπανίας, Πορτογαλίας και Βραζιλίας τον Σεπτέμβριο του 1941. Αφού ο σύζυγός της πέθανε ξαφνικά στη Νέα Υόρκη το 1946, η ίδια ίδρυσε μια σχολή σκι κοντά στην πόλη της Νέας Υόρκης, καθώς επίσης δοκίμασε τις δυνάμεις της στο σχέδιο μόδας και διατηρούσε ένα κατάστημα μπουτίκ εκεί. Το 1949 παντρεύτηκε τον Τζορτζ Στσερμπίνσκι, έναν καταξιωμένο αθλητή του τένις. Μετά τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της το 1959, μετακόμισε στη Φλόριντα, όπου το 1960 αποφοίτησε από ένα κολέγιο τέχνης οπότε και έγινε ζωγράφος, δουλεύοντας με το ψευδώνυμο «Έλεν Τζορτζ». Άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 89 ετών και αμέσως μετά της απονεμήθηκε μετά θάνατον ο Χρυσός Σταυρός της Αξίας από την πολωνική κυβέρνηση.