Μετά το στραπάτσο των ευρωεκλογών, στον ΣΥΡΙΖΑ είδαν αλλιώς τη συγγνώμη. Λες κι έγινε κάτι μαγικό, έπαψαν να τη φοβούνται τη λέξη. Συμφιλιώθηκαν μαζί της κι άρχισαν αίφνης να τη χρησιμοποιούν. 

Περισσότεροι και συχνότερα. Με μικρή ή μεγάλη αφορμή. Για καταστάσεις αντιστρέψιμες ή όχι. Για κρίματα που βαραίνουν σύσσωμη την κυβέρνηση ή κάποιους πρωτοκλασάτους. 

Για λάθη που έγιναν στο όνομα της πρώτης φοράς αριστερά από τους βασιλικότερους του βασιλέως διοικητές δημοσίων οργανισμών ή για άλλα που ήρθαν ως αποτέλεσμα της κούρασης και του εθισμού στην εξουσία -από τους χειρότερους και δεν ξέρω αν υπάρχει θεραπεία. 

Συγγνώμη ζήτησε η Τασία για τις μετατάξεις στη Βουλή, μεταξύ των οποίων και της κόρης της που είχε μία κάποια προνομιούχα ενημέρωση, όπως παραδέχθηκε η μητέρα, την είπε κι ο Τσίπρας απευθυνόμενος σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό: Τη χρωστάμε είπε κι εγώ δεν θα μπω στη λογική του συμψηφισμού με το τι έκαναν οι άλλοι.

Με λίγες ώρες διαφορά συγγνώμη ζήτησε και η διοίκηση της ΕΡΤ για την ημέρα που αντί δελτίου ειδήσεων πρόβαλε το δελτίο του ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζοντας το εύρος των ειδήσεών της στο εμβαδόν του αίθριου του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών όπου ο Αλέξης Τσίπρας έβγαλε τραπεζάκια έξω και ξεδίπλωσε το πρόγραμμα του κόμματός του για την επόμενη τετραετία.

Σιγά σιγά, σαν να τη ζήλεψαν τη λέξη, έσπευσαν να την ψελλίσουν όλο και περισσότεροι συμπρωταγωνιστές στο κυβερνητικό έργο.

Μ’ αυτά και με τ’ άλλα, όλες τις συγγνώμες που δεν ακούσαμε τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια τις δεχτήκαμε μαζεμένες τον τελευταίο μήνα.

Όπως και να ’χει, η συγγνώμη έχει άλλο περιεχόμενο, ανάλογα με το τι θέλει να σηματοδοτήσει. Συγγνώμη γιατί ξέρω ότι δεν ήμουν στη σωστή πλευρά της ιστορίας, συγγνώμη που δεν αντιλήφθηκα πιο νωρίς ότι κι αυτή η περίοδος διακυβέρνησης θα τελειώσει όπως τελείωσαν όλες στο παρελθόν και θα τελειώσουν και οι άλλες στο μέλλον. 

Συγγνώμη γιατί τα θαλάσσωσα και θα ήθελα να επανορθώσω εφόσον μου δώσετε άλλη μία ευκαιρία. Συγγνώμη γιατί στο κάτω κάτω έκανα λάθος. 

Ή συγγνώμη τώρα που μπαίνουν τίτλοι τέλους σε αυτήν την κατάσταση και για να προλάβω να πιάσω στασίδι στην επόμενη. Ή μήπως συγγνώμη γιατί βλέπω το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει και σπεύδω να διαχωρίσω τη θέση μου όσο -πιστεύω πως- δεν είναι ακόμη αργά.

Φυσικά και ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται η συγγνώμη δεν είναι ηλίθιος, γι’ αυτό και καταλαβαίνει ότι σικέ μετάνοια δεν γίνεται.

ΥΓ: Τη συγγνώμη εμείς του… ’70 οι εκδρομείς τη γράφουμε με δύο γ. Έτσι μοιάζει πιο ειλικρινής και πιο στέρεη από την άλλη, τη λιτή με τα επτά γράμματα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Ιουνίου 2019