Λόγια του Βαρδάρη

Για την περίφημη τραγωδία του Οιδίποδα επί Κολωνώ ανεβήκαμε χθες στο Θέατρο Δάσους μα εκτός της παράστασης, η οποία δεν έχει θέση στο εν λόγω κείμενο, η πραγματική τραγωδία ήταν η υπόλοιπη εμπειρία.

Και αυτό σε ό,τι αφορά στην πρόσβαση και την αποχώρηση από τον χώρο.

Δεδομένου ότι δεν υπάρχει δρομολόγιο αστικού λεωφορείου μέχρι το θέατρο, το κοινό μετακινήθηκε, όπως σε κάθε εκδήλωση, με IX ή ταξί.

Ο οδηγός του ταξί που μας μετέφερε μας άφησε πάνω στον δρόμο γιατί όπως μας εξήγησε στους τρεις δρόμους που καταλήγουν στο θέατρο ήταν τέτοιος ο συνωστισμός που κανείς δεν μπορούσε να φύγει. Έτσι, κατεβήκαμε αρκετά μέτρα πριν τον ζωολογικό κήπο, διότι «αν το ταξί έμπαινε στην ουρά μετά δεν θα μπορούσε να βγει».

Κατά σύμπτωση, εκείνη τη στιγμή πέρασε μια γυναίκα, μέσης ηλικίας, η οποία επίσης ανέβαινε με τα πόδια και όταν είδε τον δικό μας ταξιτζή, ο οποίος εκείνη τη στιγμή μας κατέβαζε από το όχημα, του είπε χαρακτηριστικά «Πλήρωσα τον συνάδελφό σας και με παράτησε στη μέση του δρόμου, ντροπή σας!». Τέλοσπαντων περπατήσαμε εγώ μαζί με μια γυναίκα επίσης μέσης ηλικίας, η οποία δυσκολεύτηκε αρκετά στην ανάβαση.

Τέλος καλό όλα καλά. Έτσι τουλάχιστον νομίζαμε. Μπήκαμε στο θέατρο και θεωρούσαμε ότι η περιπέτεια είχε τελειώσει. Αμ δε.

Η επιστροφή θα αποδεικνύονταν αρκετά πιο δύσκολη.

Από τις 11 και 5 περίπου που τελείωσε η παράσταση ξεκίνησε ο «αγώνας» να βρούμε ταξί. Γνωρίζαμε τον χαμό που γινόταν έξω οπότε περιμέναμε περί τα 10 με 15 λεπτά μέσα στο θέατρο με σκοπό να αδειάσει από κόσμο.

Είχαμε ήδη αρχίσει να καλούμε ταξί αλλά δυστυχώς η απάντηση, σε όλες τις εταιρείες, ήταν μία: «Δεν έχω κανένα όχημα για Δάσους».

Μετά από αρκετές προσπάθειες επικοινωνίας με διάφορα τηλεφωνικά κέντρα ταξί, αποφασίσαμε να βγούμε έξω από το θέατρο να αναζητήσουμε την τύχη μας - Σημειωτέον εκείνη τη στιγμή συνόδευα δύο άτομα με αναπηρία.

Και η αναζήτηση για ταξί συνεχίστηκε.

Πέρασαν δεκάδες ταξί από μπροστά μας, ενώ ο κόσμος δεν είχε ακόμα απομακρυνθεί πλήρως από το σημείο. 

Φυσικά υπήρχε ουρά για τα ταξί που θα περνούσαν τυχαία, και φυσικά υπήρχαν και μικρές λογομαχίες για το ποιος δικαιούται να μπει στο ταξί πριν από τον άλλον, ενώ αυτονόητα μετά από κάποιο σημείο, τα ταξί έπαιρναν πάνω από μια κούρσα ταυτόχρονα.

Τα τηλεφωνήματα στις πιάτσες και τις εταιρείες συνεχίζονται μα η απάντηση παραμένει η ίδια. «Δεν υπάρχει κανένα ταξί για το Δάσος» και όταν ρωτούσαμε πως γίνεται αυτό μας απαντούσαν πως «Κανένα ταξί δεν απαντά κλήση για το Δάσους τέτοια ώρα γιατί γίνεται χαμός» 

«Μα έχει αδειάσει το θέατρο» απαντάμε. «Συγνώμη κυρία μου, εγώ μόνο κλήσεις μπορώ να στείλω και όποιος (σ.σ ταξιτζής) θέλει τις απαντάει. Δάσους δεν πάει κανείς τώρα» ήταν η συχνότερη απάντηση.

«Και όλα αυτά τα ταξί πως έρχονται;» αναρωτιόμασταν.  «Ήταν τυχεροί, 'πιάσαν γραμμή ».

Για να μην τα πολυλογώ. Το θέατρο ερήμωσε, οι δρόμοι άδειασαν, σχεδόν όλοι βρήκαν ταξί και εμείς ήμασταν ακόμα στο περίπτερο. Στις 12:03 πιάσαμε γραμμή και το ταξί ήρθε 2 λεπτά αργότερα.