Ένα από τα εμβληματικά σημεία της Θεσσαλονίκης, συνδεδεμένο με τη σύγχρονη ιστορία της πόλης, βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ερμού και Βενιζέλου. Είναι το σημείο στο οποίο έγινε η δολοφονική επίθεση, από το παρακράτος εκείνης της εποχής, σε βάρος του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. Για τον λόγο αυτόν έχει στηθεί εκεί ένα μνημείο προκειμένου να θυμίζει όσα συνέβησαν εκείνη τη σκοτεινή νύχτα της 22ας Μαΐου 1963.

Ο σχεδιασμός του μνημείου ανατέθηκε το 1988 στον γλύπτη Βασίλη Δωρόπουλο, έπειτα από πανελλήνιο διαγωνισμό που έκανε ο δήμος Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για ένα μπρούτζινο άγαλμα που αναπαριστά δύο χέρια υψωμένα στον ουρανό κάνουν να κάνουν δέηση και να δείχνουν προς κάτι θεϊκό και ουράνιο, και σε πλάγια θέση ένα κεφάλι και δίπλα του ένα περιστέρι, το σύμβολο της αγνότητας και της ειρήνης. Το μνημείο υπήρξε δωρεά της οικογένειας Απόστολου Φωκά.

Περνώντας κανείς από το σημείο παρατηρεί ότι στην πλάτη του μνημείου υπάρχει εδώ και καιρό μία τεράστια πινακίδα η οποία αφορά τις εργασίες ανάπλασης στο Καπάνι και τοποθετείται προκειμένου να θυμίζει ότι το έργο χρηματοδοτείται από κοινοτικούς πόρους. Πέρα του μεγέθους της, η πινακίδα έχει υποστεί και τις… συνήθεις παρεμβάσεις, με συνθήματα και μουτζούρες, γεγονός που επιτείνει την ακαλαισθησία, για να το πω κομψά.

Η τοποθέτηση της πινακίδας στη συγκεκριμένη θέση ήταν άστοχη και ισοδυναμεί με, εκούσια έστω, βεβήλωση του μνημείου. Προσβάλει τον Γρηγόρη Λαμπράκη, προσβάλει εν τέλει την ίδια την πόλη. Γι’ αυτό επιβάλλεται ο δήμος να προχωρήσει το ταχύτερο στο ξήλωμά της. Ει δυνατόν πριν από την 1η Μαΐου, όπου είθισται στο μνημείο αυτό να γίνεται κατάθεση στεφάνων για την Πρωτομαγιά.

Αυτονόητη απόφαση

Εντάξει, είπαμε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί σε σημαντικό βαθμό, αλλά όχι ικανό (προς το παρόν) για να μπορεί να μεταβολίζει απόψεις σαν κι αυτές του Παπανώτα σύμφωνα με τον οποίο, για την κακοποίηση των γυναικών φταίνε οι ίδιες που το ανέχονται, για να το πω σε ελεύθερη απόδοση. Επιπλέον, πως ήταν δυνατόν να βρίσκονται στο ίδιο ψηφοδέλτιο ο πρωταγωνιστής των πρωινάδικων με αυτού του είδους τις απόψεις με τη Σοφία Μπεκατώρου, τη γυναίκα που ουσιαστικά πυροδότησε το κίνημα MeΤoo στην Ελλάδα. Και η πολυσυλλεκτικότητα έχει κι αυτή τα όριά της. Σύμφωνα, μάλιστα, με κάποια πληροφορία η Σοφία φερόταν έτοιμη να παραιτηθεί από την υποψηφιότητά της εάν ο Κασσελάκης δεν έθετε εκτός ψηφοδελτίου τον Παπανώτα.

Για το θέμα έσπευσε να μιλήσει σε τηλεοπτική εκπομπή και η γνωστή ως... χήρα του Ολυμπιονίκη, επίσης υποψήφια για την ευρωβουλή. Είπε, συγκεκριμένα, ότι η άποψη του Παπανώτα “δεν με εκφράζει καθόλου, με προβληματίζει και δεν εκφράζει και το σύνολο των γυναικών στην Ελλάδα οι οποίες παλεύουν συνολικά κατά της πατριαρχίας να καταρριφθούν όλα αυτά τα στερεότυπα της πατριαρχίας που είναι όλα ακόμη βαθιά ριζωμένα”. Τώρα, πως γίνεται να αγωνίζεσαι κατά της πατριαρχίας και την ίδια στιγμή να εκμεταλλεύεσαι τον θανόντα σύζυγό σου προκειμένου να κάνεις πολιτική καριέρα, αυτό μόνο η ίδια το ξέρει. Ένα παλιό σύνθημα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς έλεγε “δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι του ανδρός μου, είμαι ο εαυτός μου”. Προφανώς η χήρα δεν θα το έχει ακούσει, ή, μπορεί και να το άκουσε αλλά να μην το κατάλαβε.

Και κλείνω με τα του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι έχω βαρεθεί να ακούω από τον Κασσελάκη πόσο πρωτοποριακό ήταν το εγχείρημα της επιλογής των υποψηφίων ευρωβουλευτών από τη βάση. Το επανέλαβε ξανά χθες, στην ανάρτησή του για την αποπομπή του Παπανώτα λέγοντας πως “είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, που ένα κόμμα και δη η αξιωματική αντιπολίτευση, δίνει το δικαίωμα στον λαό να επιλέξει τους υποψήφιους του και δεν το φοβάμαι, σέβομαι την κρίση των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ”. Θέλω εδώ να του θυμίσω, ή να τον πληροφορήσω εάν δεν το γνωρίζει, ότι ο Συνασπισμός ήταν το πρώτο κόμμα που διοργάνωσε εσωκομματική ψηφοφορία για την ανάδειξη των υποψήφιων ευρωβουλευτών, πρακτική την οποία υιοθέτησε στη συνέχεια και ο ΣΥΡΙΖΑ, ώσπου ανέλαβε ο Αλέξης και το εγκατέλειψε.