Μια συγκλονιστική μαρτυρία από τα όσα έζησε απόψε το βράδυ, όταν κουκουλοφόροι επιτέθηκαν για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα ημέρες σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ που μετέφερε (ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν) οπαδού αντίπαλης ομάδας, μοιράστηκε με τους φίλους της στο facebook η δημοσιογράφος Εύη Καλλίνη.

Διαβάστε την ανάρτησή της:

"Η βία είναι δίπλα σου

Ήμουν εκεί. Στο λεωφορείο της γραμμής 10 που δέχτηκε επίθεση από κουκουλοφόρους στην Κωνσταντίνου Καραμανλή, οι οποίοι, όπως διάβασα σε τοπικά ενημερωτικά sites, πίστευαν ότι στο όχημα επέβαιναν οπαδοί του Άρη. Και μάλλον επέβαιναν αλλά κανείς μας δεν το κατάλαβε ή τέλος πάντων, κανείς μας δεν είχε ασχοληθεί με το συγκεκριμένο γεγονός -και γιατί άλλωστε να ασχοληθούμε. Όλοι οι επιβάτες, νέοι, γέροι, μανάδες με παιδιά, απλά πηγαίναμε κάπου. Εγώ στο πατρικό μου. Φυσικά δε γνώριζα, ότι έχει ποδοσφαιρικό αγώνα στο γήπεδο Χαριλάου, όταν αποφάσισα να πεταχτώ στη μητέρα μου και είπα να μην πάρω το αμάξι, γιατί "πού να ψάχνω τώρα Κυριακάτικα το βράδυ μια ώρα για πάρκινγκ στο κέντρο".
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, σοκαριστικά γρήγορα, όπως άλλωστε γίνονται τα βίαια επεισόδια. Ξεσπούν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Ο οδηγός μας ανακοίνωσε ότι θα κατεβούμε από Μπότσαρη και θα μπούμε στην Κωνσταντίνου Καραμανλή, γιατί έχει ματς και δεν θα περάσουμε από την Παπαναστασίου. Όντως στρίψαμε, μπήκαμε στην Καραμανλή, κάναμε μία στάση και στη δεύτερη στάση, νομίζω η ταμπέλα στη στάση του λεοφωρείου στο πεζοδρόμιο έλεγε Βρυσάκι, έγινε η επίθεση. Από το πουθενά, είδαμε από τις ανοιχτές πόρτες του λεωφορείου κουκουλοφόρους που πλησίασαν το όχημα γρήγορα κι ενώ αυτό ήταν σταματημένο, κοιτούσαν στο εσωτερικό του. Νέα παιδιά με άδεια μάτια.. Κρατούσαν σπασμένες καρέκλες στα χέρια και κάποια άλλα αντικείμενα, που δεν κατάλαβα, δεν είδα καλά, τι μπορεί να ήταν. Μετά από μερικά, παγωμένα κλάσματα δευτερολέπτων, αναταραχή δημιουργήθηκε στο πίσω μέρος του λεωφορείου. Κάποιοι φώναζαν κάτι στους μέσα, κάποιοι φώναζαν κάτι στους έξω, ήμουν αρκετά πιο μπροστά, δεν μπόρεσα να καταλάβω, τι ακριβώς γινόταν. Ο οδηγός σταμάτησε, κάποιοι του φώναζαν να σταματήσει, κανά δυο τρεις από εμάς του είπαμε να φύγει.

Ποιο το νόημα να κάθεσαι και να κοιτάς τους κουκουλοφόρους μέσα από τις ανοιχτές πόρτες; Να περιμένεις τι; Μετά ακούσαμε το μπαμ, έναν ήχο, κάποιος από τους έξω πέταξε κάτι στο λεωφορείο κι εκεί πια τρομάξαμε όλοι για τα καλά. Λίγο πιο κάτω, ο οδηγός σταμάτησε ξανά για να κατέβει ο κόσμος, όποιος ήθελε. Κατέβηκα κι εγώ, ούτως ή άλλως είχα φτάσει σχεδόν στο ύψος που ήθελα. Δε γύρισα πίσω να κοιτάξω ούτε δευτερόλεπτο. Απλά ανέβηκα τη Μαρτίου με βήμα γοργό, σοκαρισμένη, κοιτώντας τον κόσμο γύρω μου, που στο κανονικό σύμπαν ενός χαλαρού κυριακάτικου απογεύματος, απλά έκανε τη βόλτα του. 10 λεπτά αργότερα στην ασφάλεια του πατρικού μου, σκεφτόμουν διάφορα: Αν υπήρχε πίσω ελεγκτής, όπως τα παλιότερα χρόνια, θα υπήρχε ένας υποτυπώδης έλεγχος, που να αυξάνει την ασφάλεια; Άραγε οι οδηγοί των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς έχουν ειδική εκπαίδευση για τέτοιες περιστάσεις; Μήπως σώφρον θα ήταν τα λεωφορεία τις ημέρες αυτές να αστυνομεύονται; Ίσως να μην κυκλοφορούν καν;

Αν είναι δυνατόν όμως να υποχωρήσει η κοινή λογική και η κανονικότητα μπροστά στη παράλογη βία. Κι αν "πέσεις" σε κανένα φανατισμένο τρελό; Αν σου τύχει; Τι γίνεται τότε; Οκ, εμείς δεν πάθαμε τίποτα απολύτως, κανένας μας, λίγο ταραχτήκαμε αλλά για μένα το χειρότερο απ' όλα είναι αυτή η ανεξέλεγκτη, ξαφνική εισβολή, η «επίθεση» από το πουθενά σε ένα ήρεμο κυριακάτικο απόγευμα, που σου καταργεί την αίσθηση της ασφάλειας. Διαβάζω τώρα ότι ο Άρης έχασε την ευκαιρία για μια μεγάλη νίκη κι ούτε που θέλω να σκεφτώ, τι μπορεί να ακολουθήσει μέσα στη βραδιά.."