Πως η Ελλάδα μέχρι το 2040 θα είναι μια από τις χώρες που θα αντιμετωπίσει υψηλή πίεση από την έλλειψη νερού ανέφερε στην θεματική ημερίδα της «ΜτΚ» και του makthes.gr «ΝΕΡΟ: πηγή ζωής και πολύτιμος πόρος σε περιβάλλον κλιματικής αλλαγής» ο καθηγητής Γιάννης Μανιάτης, ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, και αντιπρόεδρος του Κόμματος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών.

«Έχουμε μπροστά μας το κορυφαίο σύνθετο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης, την λειψυδρία, την ξηρασία και ταυτόχρονα πλημμύρες και καταστροφές λόγω συχνότερων και εντονότερων καιρικών φαινομένων. 52 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ζουν σε περιοχές με κίνδυνο πλημμυρών, το 50% της Ευρώπης επηρεάζεται από ξηρασίες, ενώ στη Νότια Ευρώπη το 30% του πληθυσμού βρίσκεται σε στενότητα νερού. Το γλυκό νερό είναι μόλις το 3,5% του νερού του πλανήτη» είπε ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ.

«Η Ελλάδα ανήκει στις χώρες που μέχρι το 2040 θα αντιμετωπίσει υψηλή πίεση από την έλλειψη νερού. Την ίδια στιγμή, όμως, η χώρα μας έχει το δεύτερο υψηλότερο αποτύπωμα κατανάλωσης νερού ανά κάτοικο παγκοσμίως, με τις Η.Π.Α. να έχουν κατανάλωση 2.500 κυβικά μέτρα ανά έτος ανά κάτοικο, και την Ελλάδα 2.400 κυβικά μέτρα ανά έτος ανά κάτοικο» συμπλήρωσε.

Τόνισε ότι είναι απαραίτητες οι πρωτοβουλίες για την προστασία του νερού. «Η κατανάλωση αρδευτικού νερού που αποτελεί το 85% της συνολικής κατανάλωσης της Ελλάδας. Σ’ αυτό το 85% του διαθέσιμου νερού που χρησιμοποιείται για άρδευση, εδώ ακριβώς γίνεται και η μεγαλύτερη σπατάλη, μια σπατάλη της τάξης του 70%» τόνισε.

Εκτίμησε ότι στον αγροτικό τομέα απαιτούνται συνολικές επενδύσεις 1,5 δις ευρώ για φράγματα που εκκρεμεί να κατασκευαστούν, συντήρηση και αναβάθμιση υφιστάμενων φραγμάτων και δικτύων, δίκτυο μικρών φραγμάτων σε συνεργασία με αντιπλημμυρικά, βελτιώσεις των μεθόδων άρδευσης, έξυπνες τεχνικές άρδευσης, προστασία του υδροφόρου ορίζοντα από μολύνσεις, και τέλος χρήση νερού από κατάλληλα επεξεργασμένα αστικά λύματα.

«Αν αναλογιστούμε ότι οι αποζημιώσεις και οι αποκαταστάσεις των πλημμυρών που έπληξαν τα τελευταία χρόνια μόνο τη Θεσσαλία, ξεπερνούν τα 3 δις ευρώ, αντιλαμβανόμαστε πόσο αληθινή και ακριβής είναι η διεθνής εκτίμηση ότι για κάθε 1 ευρώ που επενδύουμε στην πρόληψη και προστασία, κερδίζουμε έως 10 ευρώ, από την αποφυγή καταστροφών και αποζημιώσεων» είπε ο κ. Μανιάτης.

«Η κλιματική αλλαγή έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στον κύκλο του νερού, από τη μία πλευρά με τον κίνδυνο πλημμυρών και από την άλλη, με την λειψυδρία να αποτελούν από τα πιο άμεσα και πιεστικά προβλήματα» είπε ο κ. Μανιάτης.

Ο ευρωβουλευτής εστίασε πλην του περιορισμού στη φυσική ποσότητα των διαθέσιμων υδάτων και στην υποβάθμιση της ποιότητας του νερού εξαιτίας ρύπων που προέρχονται από γεωργικές, βιομηχανικές και αστικές δραστηριότητες. «Αυτή η υποβάθμιση επιδεινώνει την κατάσταση της λειψυδρίας, καθώς μειώνεται περαιτέρω το διαθέσιμο πόσιμο νερό. Τα έντονα πλημμυρικά φαινόμενα άλλωστε προκαλούν σοβαρές ζημιές στις υδραυλικές υποδομές και στα δίκτυα ύδρευσης, στα αντλιοστάσια και στις εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων. Η ενίσχυση της ανθεκτικότητας των υδάτινων πόρων επηρεάζει και το θεσμικό επίπεδο διαχείρισης των υδάτων» είπε.

Όπως είπε ο κ. Μανιάτης η αναγκαστική συγχώνευση των Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης και Αποχέτευσης (ΔΕΥΑ) που έχει προταθεί από την Κυβέρνηση «εγείρει σοβαρά ερωτήματα και ανησυχίες και μπορεί να οδηγήσει σε αποδυνάμωση της δυνατότητας άμεσης ανταπόκρισης στις τοπικές ανάγκες. Η απώλεια της τοπικής διαχείρισης του νερού παραβιάζει τις αρχές της εγγύτητας των υπηρεσιών στους πολίτες και της επικουρικότητας των Ο.Τ.Α. και ακυρώνει τις απαραίτητες συνθήκες για την εξυπηρέτηση του αυτοδιοικητικού, ανταποδοτικού, και κοινωφελούς σκοπού παροχής υπηρεσιών ύδατος τον οποίο υπηρετούν οι ΔΕΥΑ. Οι προτεινόμενες συγχωνεύσεις προφανώς θα οδηγήσουν στη δημιουργία γραφειοκρατικών και συγκεντρωτικών οργανισμών και στην απώλεια της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας των ΟΤΑ, αρχών που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένες».

Ο κ. Μανιάτης τόνισε ότι «η κλιματική αλλαγή και η ανάγκη για αναβάθμιση των υδάτινων υποδομών απαιτούν συντονισμένες ενέργειες και διαφανείς, βιώσιμες πολιτικές, με ενίσχυση της συμμετοχής των τοπικών κοινωνιών και όχι απομάκρυνσή τους από την διαχείριση των τοπικών υδάτινων πόρων, με διεύρυνση της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας των ΟΤΑ, με στήριξη των συλλογικών συστημάτων εκσυγχρονισμού των αγροτικών αρδεύσεων, ώστε να διαφυλάξουμε τη χρηστή διαχείριση του νερού, με τελικό στόχο την αειφορία».