Διαβάζοντας τα σχετικά με την ανάπλαση της πλατείας Αριστοτέλους, δεν σας κρύβω ότι με έχει πιάσει μια κατάθλιψη.

Όχι. Δεν ανήκω στους πολλούς που απαιτούν να… εγκρίνουν το αρχιτεκτονικό σχέδιο, θεωρώντας ότι δικαιούνται να έχουν βαρύνουσα άποψη για το τι πρέπει να γίνει.

Ούτε έχω την δυνατότητα να διαβάσω την περιγραφή μιας αρχιτεκτονικής μελέτης και να αντιληφθώ το πώς θα είναι το έργο όταν κατασκευαστεί, ποια θα είναι η λειτουργικότητά του, η ομορφιά που θα αποπνέει, τα συναισθήματα που ενδεχομένως θα γεννά. Πόσω μάλλον, δεν εκτιμώ πως διαθέτω την απαιτούμενη παιδεία για να αξιολογώ διαφορετικές προτάσεις, να συγκρίνω σχέδια και να αποφαίνομαι υπέρ του ενός ή του άλλου.

Όχι πως δεν διαθέτω γνώμη και προτίμηση -σε όλους τους ανθρώπους κάτι αρέσει περισσότερο από κάτι άλλο- αλλά πιστεύω ότι ο δημόσιος διάλογος αναφορικά με τον νέο άξονα της Αριστοτέλους, δεν χρειάζεται την δική μου συμβολή και δεν θα έχει να ωφεληθεί σε τίποτα από αυτήν.

Παρακολουθώ τον σχετικό διάλογο, αφενός λόγω επαγγελματικής υποχρέωσης και αφετέρου εξαιτίας της ιδιότητάς μου, ως ενεργού πολίτη-δημότη της Θεσσαλονίκης. Διαβάζω τις προτάσεις, τα επιχειρήματα, τις αντιρρήσεις και προσπαθώ να διαμορφώσω την προσωπική μου γνώμη, εμπλουτίζοντας την σκέψη μου με τα επιχειρήματα και τις απόψεις των ειδικών. Μέσα από αυτήν την διεργασία, νομίζω ότι βελτιώνομαι ως άνθρωπος. Αυτός είναι άλλωστε ο ρόλος της τέχνης, της αρχιτεκτονικής, και του δημόσιου διαλόγου για όλα τα θέματα κοινού ενδιαφέροντος.

Δεν με πιάνει λοιπόν κατάθλιψη για τη μία ή την άλλη πρόταση, για τους φοίνικες ή τα πλατάνια και τις φλαμουριές, για τον γρανίτη, τις τσιμεντένιες πλάκες και το νερό, ούτε φυσικά για το αν ο όλος άξονας θα μορφοποιείται διακριτά από την θάλασσα μέχρι την Πάνω Πόλη.

Κατάθλιψη με πιάνει, στην σκέψη ότι αρχίζουμε να συζητάμε την εν λόγω ανάπλαση, ενώ σταματήσαμε την υλοποίηση των αναπλάσεων που ξεκινήσαμε. Πλατεία διοικητηρίου, πλατεία Ελευθερίας, οδός Αγίας Σοφίας κάτω της Τσιμισκή, Ερμού, Δημητρίου Γούναρη (πάνω από Τσιμισκή).

Όλα αυτά τα αξιολογήσαμε ως προτεραιότητα- και ορθά, καθώς ο άξονας της Αριστοτέλους διατηρεί την ομορφιά, την λειτουργικότητα και την φρεσκάδα του -παρά τα… χρονάκια του, όπως χαρακτηριστικά είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Για όλα τα προηγούμενα, έγιναν πολλές κουβέντες και ακολούθησαν τα δέοντα: αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί, μελέτες, τεύχη δημοπράτησης, προκηρύξεις, διαγωνιστικές διαδικασίες, επιλογή αναδόχου, ακόμη και έναρξη κατασκευής. Όλα σταμάτησαν για σοβαρό ή ασόβαρο λόγο και όλα τελματώνουν είτε πίσω από λαμαρίνες, είναι παραμένοντας στην αρχική τους κατάσταση.

Γι’ αυτό στενοχωριέμαι. Γιατί μας αρέσει να εξαγγέλλουμε, να καταθέτουμε τις… αποψάρες μας, να διχαζόμαστε ανοήτως και στο τέλος να μην κάνουμε τίποτα, φορτώνοντας στους άλλους την ευθύνη. Κρίμα…

-----------------------------------------------------------

* Όσοι νομίσαμε -δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- ότι με την ανακάλυψη των εμβολίων και την εξασφάλιση του απαιτούμενου αριθμού δόσεων αρχίσαμε να ξεμπερδεύουμε με τον κορονοιό και πως τα θλιβερά που ζήσαμε έναν χρόνο τώρα ανήκουν οριστικά στο παρελθόν, πλανώμαστε πλάνην οικτράν.

Ο ιός είναι ακόμη εδώ, προετοιμαζόμενος για μια ακόμη σκληρή αναμέτρηση με την κοινωνία των ανθρώπων που προβλέπεται να ξεκινήσει τον επόμενο μήνα με απροσδιόριστη διάρκεια και αβέβαιη εξέλιξη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρχουν πολλά θύματα και πως στο τέλος -όποτε έρθει αυτό- θα νικήσει ο άνθρωπος και η ζωή, καθώς αυτός είναι ο προορισμός μας…

* Το ότι η ευθύνη για το γεγονός πως δεν έγινε δυνατή η δημιουργία του πολυπόθητου «τείχους ανοσίας» ανήκει κυρίως -αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα- στους περίφημους… αρνητές του εμβολιασμού, είναι κοινά παραδεκτό. Υπάρχει ένα μικρό μερίδιο ευθύνης στην επιστημονική κοινότητα που δεν κατάφερε να πείσει, χρησιμοποιώντας απλά και κατανοητά επιχειρήματα.

Όπως συμβαίνει πάντα σε μία ευνομούμενη χώρα, το βάρος της μη επιτυχούς έκβασης της «επιχείρησης Ελευθερία», πέφτει τελικά στην πολιτεία -κυβέρνηση- που δεν αντιλήφθηκε εξαρχής (υποτίμησε θα έλεγα) την δυναμική των… αρνητών και δεν επεξεργάστηκε έγκαιρα, ένα σχέδιο που θα συνδύαζε την πειθώ, την υποχρεωτικότητα, τα κίνητρα και την ευκολία της πρόσβασης σε εμβολιαστικό κέντρο.

* Η «υποχρεωτικότητα» του εμβολιασμού, μέσω της απειλής προσωρινής επιβολής στέρησης ελευθεριών ή δικαιωμάτων, είναι αφενός μέτρο πίεσης για να καμφθούν οι αντιστάσεις τους και αφετέρου μέτρο προστασίας των υπολοίπων από ενδεχόμενη μετάδοση του ιού.

Η κυβέρνηση, οδηγείται σε ένα τέτοιο μέτρο αναγκαστικά, μετά την διαπίστωση πως άλλη επιλογή δεν έχει στην διάθεσή της.

Δεν μπορεί να καταφύγει σε νέο lockdown με αποζημιώσεις, άδειες, επιδοτήσεις, εξτρά χρηματοδοτήσεις, διαγραφή οφειλών κ.λπ. Το κράτος, αυτό που του αναλογούσε το έκανε και μάλιστα με το παραπάνω. Όσο δεν υπήρχε εμβόλιο, μας έκλεισε στα σπίτια μας, καλύπτοντας το εισόδημά μας. Πλέον, τα χρήματα τελείωσαν και η οικονομία δεν αντέχει νέο κλείσιμο.

Ταυτόχρονα, δεν μπορεί κανείς να ελπίζει πολλά στην ένταση της προσπάθειας πειθούς, την οποία επικαλούνται κάποιοι για να μην δυσαρεστήσουν όσους δεν θέλουν να υπερασπιστούν την επιβολή της «υποχρεωτικότητας».

Όσα επιχειρήματα ήταν να ειπωθούν, ειπώθηκαν. Πέραν της …θεωρίας, η ζωή έδωσε αποδείξεις ότι ο ιός σκοτώνει και το εμβόλιο προστατεύει. Τι άλλο πρέπει να δει κάποιος λογικός άνθρωπος για να καταλάβει.

* Κακά τα ψέματα: Οι αντιεμβολιαστές δεν πρόκειται να αλλάξουν άποψη με συζήτηση και λογικά επιχειρήματα. Ούτε κάμφθηκαν οι αντιστάσεις τους από τον λόγο των επιστημόνων, από τις στατιστικές, από τους θανάτους, από τις διαφημιστικές καμπάνιες.

Αυτό σημαίνει «ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ»: Το να είσαι απολύτως βέβαιος ότι όλοι θέλουν να σε κοροϊδέψουν και εσύ αντιστέκεσαι. Και μάλιστα, όσο περισσότερο σου μιλάνε, τόσο περισσότερο ταμπουρώνεσαι στις παρωπίδες σου, ενώ αν σε πιέσουν αφόρητα (απειλή να χάσεις την δουλειά σου με την «υποχρεωτικότητα»), ενδέχεται να αγανακτήσεις και να οδηγηθείς σε… εξέγερση. Αυτοί θα κάνουν πίσω μόνον αν νοσήσουν βαριά, αλλά τότε ίσως θα είναι αργά για τους ίδιους και σίγουρα θα είναι δραματικό για τα δημόσια νοσοκομεία, που δεν θα αντέξουν νέα έξαρση.

* Υποχρεωτικότητα λοιπόν, αλλά με σοβαρότητα. Με μεθοδικότητα και προγραμματισμό για την κάλυψη των κενών που θα δημιουργηθούν και την αντιμετώπιση των προβλημάτων που θα προκύψουν. Με στόχο, όχι να εκδικηθούμε, αλλά να περιφρουρήσουμε την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας και την δημόσια υγεία.

Για να δούμε τι θα δούμε…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Αυγούστου 2021