Η μεσαία τάξη είναι ένα μεγάλο κομμάτι μιας δυτικού τύπου κοινωνίας, με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των επιμέρους στρωμάτων της, με μεγάλη κινητικότητα (ανερχόμενοι και υποχωρούντες οικονομικά εναλλάσσονται στο προσκήνιο), αλλά και με κεντρική φιλοσοφία της την ατομική προσπάθεια για προκοπή και όχι με τη «βοήθεια» του κράτους, του κόμματος και της «ιδεολογίας».

Κινούμενη μεταξύ του «προλεταριάτου» και των «ελίτ», η μεσαία τάξη, σε συνθήκες κανονικότητας -και όχι γενικευμένης χρεοκοπίας σαν κι αυτήν που οδήγησε στην εξαθλίωση και στην αγανάκτηση μεγάλα πλήθη- λειτουργεί, σύμφωνα με πλειάδα αναλυτών και κοινωνιολόγων διεθνώς, κατά κανόνα εξισορροπητικά ως αμορτισέρ, απορροφά εντάσεις και ευνοεί την κοινωνική συνοχή.

Σε έκθεση του ΟΟΣΑ πριν από δύο μήνες διαβάζουμε τα εξής πολύ ενδιαφέροντα:

«Μία ισχυρή και ευημερούσα μεσαία τάξη είναι καθοριστικής σημασίας για κάθε επιτυχημένη οικονομία και κοινωνία συνοχής». Η μεσαία τάξη «συντηρεί την κατανάλωση, οδηγεί μεγάλο μέρος των επενδύσεων στην εκπαίδευση, την υγεία και το στεγαστικό τομέα και παίζει έναν ρόλο-κλειδί στη στήριξη των συστημάτων κοινωνικής προστασίας μέσω των εισφορών της στη φορολογία. Οι κοινωνίες με ισχυρή μεσαία τάξη έχουν χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας, απολαμβάνουν υψηλότερα επίπεδα εμπιστοσύνης και ικανοποίησης από τη ζωή, καθώς και μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα και καλή διακυβέρνηση», σημειώνει ο ΟΟΣΑ. Ωστόσο, τα τρέχοντα στοιχεία δείχνουν ότι το 10% με τα υψηλότερα εισοδήματα κατέχει σχεδόν το μισό του συνολικού πλούτου, ενώ το 40% με τα χαμηλότερα εισοδήματα κατέχει μόνο το 3%».

Στην ίδια έκθεση ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης προειδοποιούσε: «Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα χάνει 6% του εισοδήματός της ανά έτος»!

Σε συγκεκριμένες περιόδους της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ευρώπης η μεσαία τάξη βρέθηκε στο στόχαστρο όλων όσοι ήθελαν πλήρη ιδεολογικοπολιτικό έλεγχο επί των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων αλλά και κυριαρχία του κράτους σε μία νέα διαδικασία παραγωγής και αναδιανομής του πλούτου. Μόνο που αυτή η διαδικασία δεν εγγυάται -καθόλου!- την παραγωγή πλούτου…

Οικονομικά, η μεσαία τάξη βρήκε το μπελά της και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με την εξοντωτική φορολογία, με τις εξωφρενικές για ελεύθερους επαγγελματίες εισφορές, με την απαξίωση κινητής και ακίνητης περιουσίας και με την πολλές φορές εμφανή εχθρότητα προς το επιχειρείν

Εναντίον της μεσαίας τάξης, οι εχθροί της υπήρξαν ιδιαίτερα ευρηματικοί στα σλόγκαν που σκάρωναν: «μενουμευρωπαίοι», «υπηρέτες του συστήματος», «συμβιβασμένοι», «νοικοκυραίοι»!

Εκκινούντες από «μαρξιστικής - λενινιστικής» έμπνευσης θεωρίες, κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος Βαρουφάκης, Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Χουλιαράκης, Κοτζιάς κ.ά. με αφοπλιστικά μεροληπτικό και ταξικά φανατισμένο τρόπο περιέγραψαν ως «αναγκαία» την απόφαση να πληγούν τα μεσαία παραγωγικά στρώματα υπέρ των «πολλών και αδυνάτων» και τελικά «υπέρ του λαού»!

Οι παλιές δηλώσεις του κ. Χουλιαράκη περί συνειδητής φορολόγησης της μεσαίας τάξης και οι αλλεπάλληλες παραδοχές από πλευράς του κ. Τσακαλώτου πως είχε «προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης σε μια περίοδο που δεν είχαμε έσοδα από πάταξη φοροδιαφυγής» ελάχιστα έπεισαν του ψηφοφόρους των ευρωεκλογών.

Προχθές, ενόψει εθνικών εκλογών πια, ο κ. Τσακαλώτος αντιλαμβανόμενος πιθανότατα ότι το αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου και το ήδη διαμορφωμένο κλίμα αγανάκτησης που επικρατεί μεταξύ των μικρομεσαίων από τη φορολογική «καταιγίδα» και το «ξεζούμισμά» τους, θα φτιάξουν μια δυσάρεστη γι’ αυτόν ατζέντα, έκανε δηλώσεις που ερμηνεύθηκαν ως απόπειρα επαναπροσέγγισης της μεσαίας τάξης. Έκανε λόγο για μείωση των φόρων που «πρέπει να είναι στοχευμένη και να γίνει παράλληλα με την ύπαρξη ενός αναπτυξιακού σχεδίου».

Η προσχηματική καταφανώς επίκληση της ανάγκης επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων, σε μεγέθη τα οποία κανείς στην Ευρώπη ούτε ζήτησε ούτε κατάλαβε την αιτιολογία τους, θα είναι ένα από πιο αγαπημένα θέματα του πολιτικού και δημοσιογραφικού διαλόγου μετά τις 7 Ιουλίου. Όπως και το τι έγινε με τα capital controls, με την καταστροφή επιχειρήσεων και τη συρρίκνωση των εισοδημάτων εκατοντάδων χιλιάδων ελεύθερων επαγγελματιών.

Εδώ θα είμαστε…

Βάζω στο βινύλιο Δήμο Μούτση, για ένα γουστόζικο τραγούδι του που σάρωνε στο φοιτηταριό πριν από 35 χρόνια.

«Εμείς η μεσαία τάξη

είμεθα η μόνη τάξη

με έντιμη συνείδηση εθνική.

Παρασυρόμενοι όμως από τις άλλες τάξεις

στα νοήματα και στις πράξεις

δίνουμε χροιά πολιτική.

Ε, για όλα φταίνε οι γκόμενες,

οι πρώην και οι επόμενες,

ανώνυμες και επώνυμες και γενικώς»!

Το παρακάτω κουπλέ του ίδιου τραγουδιού φαίνεται ότι υπήρξε εξόχως προφητικός:

«Το να λέει όμως κανένας την αλήθεια

είναι μια πολύ κακή συνήθεια

που αν την έχεις, την πληρώνεις κάπως ακριβά...

Αλλά από δω, παιδιά, αρχίζει άλλη ιστορία,

άλλο κεφαλαίο και στην ουσία

κάτι τέτοια δε λέγονται τραγουδιστά».

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να φταίει και η Σκάρλετ Γιόχανσον. Κι όλοι εμείς οι χαμένοι στη μετάφραση του Ευκλείδη…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Ιουνίου 2019