Εγκάρδια χειραψία ανάμεσα στους αρχηγούς της Ισπανίας Ιγνάσιο Θόκο (αριστερά) και της Δυτικής Γερμανίας Ούβε Ζέελερ πριν από τον αγώνα για το Παγκόσμιο Κύπελλο τον Ιούλιο του 1966, στην Αγγλία.

Οι Ισπανοί σχεδόν σε όλα τα Παγκόσμια Κύπελλα θεωρούνται πιθανά ή κρυφά φαβορί. Κάποιες φορές τα κατάφεραν σε επίπεδο εθνικής ομάδας –λίγες- αλλά τις πιο πολλές παρά την απαράμιλλη δόξα και τους τίτλους των συλλόγων της χώρας όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα, γνώρισαν την αποτυχία.

Οι ανταλλαγές λαβάρων, οι χειραψίες, οι φιλικές θωπείες και τα χτυπήματα στην πλάτη και οι ευχές, μεταξύ αρχηγών, για ένα καλό και αθλητικό παιχνίδι είναι τα συνήθη στερεότυπα πριν από το σφύριγμα της έναρξης ενός ματς.

Τα παλιά τα χρόνια έβρισκες συνήθως αρχηγούς που ήταν το «δέκα το καλό», δηλαδή ο κεντρικός χαφ και «εγκέφαλος» της ομάδας: ο Ζέελερ, ο Θόκο, ο Ριβέρα με τη Μίλαν, ο Δομάζος σε Παναθηναϊκό και Εθνική Ελλάδος, ο Κούδας στον ΠΑΟΚ.

Αρχηγοί υπήρξαν βεβαίως και εμβληματικοί σέντερ μπακ με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις του αείμνηστου Μπόμπι Μουρ της Αγγλίας και του Φραντς Μπεκενπάουερ της Δυτικής Γερμανίας. Αρχηγός της θρυλικής ομάδας του Πελέ, της Βραζιλίας που κατέκτησε το 1970 το Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν ένας αριστερός μπακ, ο επίσης αείμνηστος Κάρλος Αλμπέρτο.

Σε αναμετρήσεις, βέβαια, εθνικών ομάδων παίζονται οι ύμνοι των δύο χωρών είτε πρόκειται για φιλικούς είτε για επίσημους αγώνες.

Μόνο που στην Αγγλία το 1966, οι μπάντες δεν ήξεραν να παίξουν τον εθνικό ύμνο της Βόρειας Κορέας. Η Βρετανία δεν είχε διπλωματικές ή άλλες σχέσεις με το κομμουνιστικό καθεστώς της Πιον Γκιανγκ!

Δημιουργήθηκε μεγάλη διπλωματική αμηχανία, καθώς οι διοργανωτές δεν μπορούσαν μέσα σε λίγες ώρες να διδάξουν σε κάποια μπάντα τον ύμνο της Βόρειας Κορέας.

Τελικά επελέγη η λύση να παραβιαστεί το πρωτόκολλο για όλες της ομάδες. Ο ύμνος απαγορεύτηκε για όλες τις ομάδες. Αντ' αυτών, παίζονταν γνωστά ενθουσιώδη εμβατήρια.

Τούτο κράτησε μέχρι τους προημιτελικούς, όταν και αποκλείστηκε η Βόρεια Κορέα.