Καθώς κλείνει ένας ακόμη χρόνος, είπα να ρίξω μια ματιά στους φακέλους των μεγάλων έργων της πόλης, εκείνων δηλαδή που έχουν εξαγγελθεί τα προηγούμενα χρόνια και την υλοποίηση των οποίων ανέλαβαν με τυμπανοκρουσίες οι κυβερνώντες με την συνδρομή και την πίεση εκείνων που στελεχώνουν την τοπική μας ηγεσία.

Όσο κι αν θέλω να αποφύγω την μιζέρια, δεν σας κρύβω πως μια κατάθλιψη με έπιασε διαπιστώνοντας πως ελάχιστα προχώρησαν μέσα στον χρόνο που φεύγει.

Ξεχωρίζει βεβαίως το Μετρό που επιτέλους παραδόθηκε στους Θεσσαλονικείς ύστερα από δεκαετίες, αλλά και το FlyOver που προχωρά με μικρές καθυστερήσεις (μόλις έξι μήνες θα πληρώσουμε προς το παρόν στον εργολάβο ως αποζημίωση καθυστέρησης).

Τα υπόλοιπα, είτε με ρυθμούς χελώνας, είτε έχουν βαλτώσει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, είτε πάσχουν από χρηματοδότηση, είτε είτε είτε…

Και δεν τα λέω αυτά ως εκ χαρακτήρα γκρινιάρης, που όντας κακομαθημένος ή ανυπόμονος τα θέλω όλα «εδώ και τώρα», αλλά ως ένας απολύτως ρεαλιστής που παίρνω τα χρονοδιαγράμματα που μας δίνουν οι ίδιοι- οι αρμόδιοι- τα διπλασιάζω και χτυπώ τα καμπανάκια, μετά από την εξάντλησή τους. (Άντε να ομολογήσω πως κάνω και μια σύγκριση με το πώς προχωρά η υλοποίηση των αντίστοιχων υποσχέσεων στην περιοχή της πρωτεύουσας, έτσι από ζήλια και αίσθημα κατωτερότητας).

Κοιτάω τις σημειώσεις μου:

• Το παραλιακό μέτωπο,(η περίφημη ανάπλαση από το Καλοχώρι μέχρι την Περαία) είναι όπως ακριβώς ήταν και πέρυσι. (Οι μόνες διαφοροποιήσεις έγιναν στη νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης, που ο Νικηφορίδης καθάρισε τα παρκάκια και περιποιήθηκε τις δενδροστοιχίες και τα φωτιστικά)
• Ο έκτος προβλήτας, είκοσι χρόνια τώρα, αδυνατεί να απεγκλωβιστεί από τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας (τώρα περιμένει ένα προεδρικό διάταγμα)
• Παρομοίως ακινησία επικρατεί και αναφορικά με τη σύνδεση του λιμανιού με το σιδηροδρομικό δίκτυο, τη νέα Εγνατία, τον προαστιακό.
• Το κέντρο logistics στο πρώην στρατόπεδο Γκόνη, εμφάνισε τελευταία κάποια σημάδια ζωής, με την υποβολή προτάσεων για το προκαταρκτικό ενδιαφέρον.
• Η διαμόρφωση του πρώην στρατοπέδου του Παύλου Μελά, εξελίσσεται με ρυθμό βραδύτερο από αυτόν της χελώνας, ενώ κάτι κινείται με τα δύο προτζεκτ που ξεφεύγουν από το στενό δημόσιο, το Μουσείο Ολοκαυτώματος και το ThesIntec που όμως απέχουν παρασάγγες από το να μας κάνουν να χαμογελάσουμε με ικανοποίηση.
• Τα ίδια και αναφορικά με την ανάπλαση της ΔΕΘ που όλο προχωράει με άλματα κι όλο στο ίδιο σημείο βρίσκεται. Ήδη πλησιάζουμε το 2026 που ήταν η χρονιά που υποτίθεται θα παραδίδονταν το έργο κι ακόμη δεν αποσαφηνίστηκε, τι θα γίνει, ποιος θα το κάνει, ποιος θα το πληρώσει, πότε θα ξεκινήσει.
• Επίτηδες άφησα για το τέλος την επέκταση του Μετρό προς Καλαμαριά (για τις υπόλοιπες επεκτάσεις προς τα δυτικά και το αεροδρόμιο, αν αναφέρω κάτι θα είναι κοροϊδία) που αναμένεται να τεθεί σε λειτουργία εντός του 25. Για να γίνει όμως αυτό, επιβάλλεται να τρέχουν από χθες, τα έργα διάνοιξης της Πόντου, διαμόρφωσης των χώρων των σταθμών και όλα όσα αποτελούν προϋποθέσεις για την παράδοσή του.

Ξεκινώ με τη θέση μου ως δήλωση και στη συνέχεια θα εξηγήσω τα πώς και τα γιατί.

Έτσι και μου πει έμπορος του κέντρου της Θεσσαλονίκης πως δε δούλεψε τα φετινά Χριστούγεννα θα με κάνει να βγω από τα ρούχα μου από αγανάκτηση.

Δέκα μέρες τώρα παρατηρώ όχι μόνο τον κόσμο που πλημμυρίζει τους δρόμους, αλλά και το εσωτερικό των καταστημάτων κάθε λογής στους πιο κεντρικούς εμπορικούς δρόμους της πόλης.

Όπως παρατηρώ και το ύφος των ανθρώπων, αλλά και το εάν περιφέρονται με άδεια χέρια ή κρατάνε τσάντες με ψώνια.

Δε θυμάμαι άλλη φορά τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, να συμβαίνει τέτοιο πράγμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αφού ο κόσμος μοιάζει με... λαοθάλασσα που επιδίδεται σε ανελέητο shopping.

Οπότε αν κάποιοι έμποροι επιμείνουν στο γνωστό και καθόλου αγαπημένο στυλ της κλάψας και της μίρλας που μας έχουν συνηθίσει, επαναλαμβάνοντας το μότο τους «κάθε πέρσι και καλύτερα», είτε μας κοροϊδεύουν, είτε θα πρέπει να προσέξουν τι κάνουν τόσο λάθος και ενώ ο κόσμος γύρω τους ψωνίζει, αυτούς τους αγνοεί.

Η εντύπωσή μου γι’ αυτό το καταναλωτικό... όργιο και το πόσο έντονο είναι, ενισχύεται ακόμα περισσότερο με το δεδομένο ότι μεγάλος αριθμός πολιτών και καταναλωτών έχει πλέον συνηθίσει να κάνει σχεδόν όλα του τα ψώνια, ό,τι κι αν αφορούν αυτά, μέσω ίντερνετ. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αν και όσοι λείπουν είναι στο ίδιο mood με όσους βλέπω, δε θα χωρούσαν στα μαγαζιά.

Για να προλάβω κάποιες παρατηρήσεις, πρέπει να πω ότι οι διαπιστώσεις μου στηρίζονται στα όσα βλέπω στο κέντρο της πόλης. Δεν ξέρω αν αυτό και κατά πόσο ενισχύεται από το Μετρό που φέρνει πολύ κόσμο στους κεντρικούς δρόμους.

Και κατ’ επέκταση, δεν ξέρω αν μαραζώνουν οι περιφερειακές αγορές καθώς όλοι κατεβαίνουν κέντρο για ψώνια. Αλλά βλέποντας αυτή την κατάσταση, μου έρχεται στο μυαλό με χαρά και αγάπη ο φίλος μου ο Αντώνης.

Χρόνια τώρα κάθε φορά που τον αντάμωνα τυχαία και τον ρωτούσα τι κάνει, μου απαντούσε χαρούμενα «καλύτερα δε γίνεται»!

Αμήν και πότε να γίνουν περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι Αντώνηδες σ’ αυτή την πόλη.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 29.12.2024