Αίσιο τέλος είχε η περιπέτεια ενός 4χρονου αγοριού, που ζει στο Καστελλόριζο, όταν το απόγευμα της περασμένης Κυριακής (23/4) είχε ένα ατύχημα στο νησί και χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση στο δάχτυλο του χεριού του και η οποία στάθηκε αφορμή για να αναδειχθούν για μια ακόμη φορά οι σοβαρές ελλείψεις που αντιμετωπίζουν οι ακριτικές περιοχές στον τομέα της υγείας.

Πώς, όμως, ξεκίνησε η περιπέτεια του μικρού αγοριού και της οικογένειάς του που βρήκε τελικά λύση στη γειτονική Τουρκία και όχι στη Ρόδο; Το απόγευμα της Κυριακής, το παιδί μπαίνοντας σε ένα μαγαζί και τραβώντας το πόμολο με το χέρι του είδε την πόρτα να κλείνει με δύναμη το δάχτυλό του εξαιτίας του δυνατού αέρα που έπνεε εκείνη την ώρα στο νησί.

Αμέσως σήμανε συναγερμός στο νησί, όπως λέει ο πατέρας του 4χρονου, Χρήστος Δούλος, και εξηγεί στο makthes.gr: «Αμέσως πήρα το παιδί και πήγαμε στο Πολυδύναμο Ιατρείο του νησιού, όπου μας υποδέχτηκαν οι δύο αγροτικοί ιατρικοί και έδωσαν τις πρώτες βοήθειες στο γιο μου. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ που ήρθαν άμεσα και εξαφάνισαν την αιμορραγία».

Από εκείνη την στιγμή και μετά ξεκίνησε μία απίστευτη περιπέτεια για τον κάτοικο του ακριτικού Καστελλόριζου, καθώς οι γιατροί ματαίως καλούσαν επί 45 λεπτά στο νοσοκομείο της Ρόδου, ώστε αυτό να δώσει σήμερα στο ΕΚΑΒ και να πετάξει ελικόπτερο προς τη Μεγίστη για να παραλάβει το παιδί.

«Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται. Ευτυχώς είχε σταματήσει η αιμορραγία, αλλά το παιδί έπρεπε να μεταφερθεί σε νοσοκομείο», σχολιάζει αρχικά ο Χρήστος Δούλος και θυμάται:

«Δυστυχώς, αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό μνήμες από την υπόθεση του αδερφού μου, που είχε πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας, πριν λίγα χρόνια και πάλι στον ίδιο χώρο. Η τότε γιατρός του νησιού δεν έδινε εντολή για να έρθει το ελικόπτερο και να τον παραλάβει, κρίνοντας πως ήταν στα τελευταία του. Τελικά, χρειάστηκε να βάλω… βύσμα γιατί θεώρησα ότι έστω και μία πιθανότητα να υπήρχε να σωθεί ο αδερφός μου έπρεπε να την εξαντλήσω.

Τελικά, δόθηκε το πολυπόθητο σήμα, αλλά πέρασαν 4-5 ώρες μέχρι να έρθει τελικά το ελικόπτερο και να μεταφερθεί ο αδερφός μου στο νοσοκομείο της Ρόδου, όντας σε κακή κατάσταση. Θεωρώ ότι εάν τα πράγματα είχαν γίνει πιο γρήγορα, ίσως η κατάσταση ήταν διαφορετική».

Οι άμεσες ενέργειες και η «αγκαλιά» της Τουρκίας

Με τις άσχημες μνήμες, λοιπόν, του παρελθόντος να ξυπνούν, ο Χρήστος Δούλος δεν θέλησε να χάσει χρόνο αυτή τη φορά και έδρασε άμεσα και αποφασιστικά. «Αυτόματα, χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν είδα το παιδί να υποφέρει, υπέγραψα ένα χαρτί που έλεγε ότι με δικιά μου ευθύνη παίρνω το παιδί μου και έφυγα από το ιατρείο».

Η συνέχεια της υπόθεσης έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. «Αμέσως έκανα κάποια χρήσιμα τηλέφωνα και βρέθηκε ο Νίκος Μάτσος, ο καπετάνιος της ‘Ελεονώρας’, που κίνησε όλες τις διαδικασίες που απαιτούνταν να γίνουν στο λιμεναρχείο και μέσα σε 15-20 λεπτά ήταν όλα έτοιμα να αποπλεύσουμε. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για το Κας, όπου για καλή μου τύχη ένας συγχωριανός μας εδώ έχει παντρευτεί μία Τουρκάλα από την περιοχή, την οποία και ειδοποίησε. Αυτή με τη σειρά της βοήθησε, ώστε να ετοιμαστούν πολύ γρήγορα όλα τα χαρτιά που απαιτούνταν στην τουρκική πλευρά.

Εμείς κάναμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε και μέσα σε 18 λεπτά είχαμε περάσει απέναντι στο Κας, όπου μας περίμενε το ασθενοφόρο ήδη στο λιμάνι μαζί με 2-3 γιατρούς και 1-2 νοσηλευτές. Με τη συνοδεία περιπολικών πήγαμε στο νοσοκομείο του Κας, όπου εισπράξαμε πρωτοφανή αγάπη και φροντίδα.

Δυστυχώς, όμως, στο νοσοκομείο δεν υπήρχε ο κατάλληλος γιατρός και έτσι κανονίστηκε η μεταφορά μας με ασθενοφόρο στην Αττάλεια, η οποία απείχε περίπου 200 χιλιόμετρα. Εκεί οι γιατροί εξέτασαν το παιδί στα επείγοντα, είδαν το τραύμα του, όμως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι», λέει ο πατέρας του 4χρονου.

Όσο περνούσε η ώρα, όμως, αυξάνονταν η αγωνία του μικρού και των δικών του ανθρώπων, που έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν εν έτει 2023 να βρουν έναν γιατρό στην Ελλάδα και χρειάστηκε να… ξενιτευτούν στην Τουρκία για να το πράξουν.

«Για καλή μου τύχη γνώριζα έναν γιατρό στην Τουρκία, τον Τζεμ, ο οποίος είχε γνωστό σε μια ιδιωτική κλινική ρομποτικής. Αφού έκανε τις απαραίτητες επαφές διανύσαμε άλλα 60 χιλιόμετρα για να πάμε εκεί, όπου ήρθε το επόμενο σοκ, καθώς μας ζητήθηκε ένα αμύθητο ποσό για να χειρουργηθεί το παιδί.

Πλέον οι επιλογές που είχαμε ήταν δύο: Είτε να επιστρέψουμε πίσω στην Αττάλεια και ό,τι γίνει με τους υπάρχοντες ιατρούς είτε να κάνουν άλλα 100 χιλιόμετρα για να επισκεφθούμε έναν συγκεκριμένο παιδοορθοπεδικό. Τελικά, επιλέξαμε το δεύτερο και μετά από 6-7 ώρες ταλαιπωρίας το παιδί μπήκε στο χειρουργείο και όλα πήγαν καλά».

«Η Ελλάδα δεν είναι Ελλάδα για εμάς»

Η περίπτωση του 4χρονου αγοριού στο Καστελλόριζου έφερε στο φως της επιφάνειας ένα χρόνιο πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι των ακριτικών περιοχών και έχει να κάνει με τις ελλιπείς δομές υγείας. Μπορεί στη συγκεκριμένη περίπτωση οι γιατροί στη Μεγίστη να έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι της, ωστόσο, η κωλυσιεργεία που παρατηρήθηκε στο νοσοκομείο της Ρόδου φανερώνει παθογένειες αυτής της χώρας.

«Δυστυχώς, εμείς το ζούμε καθημερινά. Οι έκαστοι αρμόδιοι το γνωρίζουν το θέμα και όταν αυτό είναι στην επικαιρότητα το συζητούν, ενώ αμέσως μετά το ξεχνούν.

Εμείς οι ακρίτες, είτε μένουμε στο Καστελλόριζο είτε στο Αγαθονήσι είτε στους Αρκιούς, πάνω-κάτω όλοι το ίδιο ζόρι έχουμε.

Εγώ, ως Χρήστος Δούλος, κάτοικος του Καστελλόριζου, είμαι Έλληνες, όμως η Ελλάδα δεν είναι Ελλάδα για εμάς σε αυτό το θέμα. Εγώ προσωπικά θα ήθελα έναν γιατρό γενικής ιατρικής στο νησί, ο οποίος απουσιάζει τα τελευταία χρόνια».