Για βίωσε στο Πολυτεχνείο, σαν σήμερα, 17 Νοεμβρίου, πριν από 50 χρόνια μίλησε στο Open η Μέλπω Λεκατσά η οποία ως φοιτήτρια της φαρμακευτικής, έστησε μαζί με άλλους φοιτητές πρόχειρο φαρμακείο, για την περίθαλψη των τραυματιών. Όπως τονίζει η ίδια στη συγκλονιστική περιγραφή της, μετά την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης συνελήφθη και βασανίστηκε στα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ.

«Δεν υπήρχε άνθρωπος που μπαίνει στο Πανεπιστήμιο μετά το ’68, εγώ μπήκα το ’71, που δεν θα καταλάβαινε πως κάτι έχει αλλάξει. Φοβόμαστε. Στα αμφιθέατρα έβλεπες ανθρώπους του καθεστώτος, της ασφάλειας που παρακολουθούσαν μην τυχόν και γίνει μια απρεπής ερώτηση», τόνισε μεταξύ άλλων.

«Κοιτούσαν ποιος κάνει παρέα με ποιον. Οι αριστερές οργανώσεις είχαν αποδεκατιστεί με το που γίνεται η χούντα. Οι άνθρωποι που ήταν γνωστοί, ήδη είχαν καλεστεί στην ασφάλεια και είχαν συρρικνωθεί», πρόσθεσε στη συνέχεια.

«Κατεβαίνω στο Πανεπιστήμιο μια μέρα και δεν μου μιλάει κανείς. Πάω στη φοιτητική λέσχη και βλέπω διορισμένο συμβούλιο φαρμακευτικής, αντιπρόεδρος Μέλπω Λεκατσά. Χωρίς εκλογές. Με πιάνει το επτανησιώτικο και το παίρνω το χαρτί και το κάνω κομμάτια. Σε δευτερόλεπτα με έχουν συλλάβει και με πάνε στην ασφάλεια. Και εκεί αρχίζει ανακρίσεις. Με βάζουν στη λίστα. Γιατί θεωρούσαν τον πατέρα μου εθνικόφρονα. Φακελώθηκα και από τότε είχα έναν από πίσω μου», αποκάλυψε η Μέλπω Λεκατσά. 

«Δεν πρόλαβα να κλονιστώ»

Για τις ιστορικές και παράλληλα δραματικές στιγμές που βίωσε στο Πολυτεχνείο, εξομολογήθηκε στο Open: «Στο Πολυτεχνείο δεν πρόλαβα να κλονιστώ. Ήταν σαν να ετοιμαζόμαστε οι 300 του Λεωνίδα. Κανείς δεν το περίμενε. Παρασκευή μεσημέρι ειδοποιούν τις οργανώσεις ότι έχουμε μια πληροφορία πως θα χτυπήσουμε με τανκς. Ο στρατός θα επέμβει. ''Φύγετε, να σωθούν τα στελέχη''. Εγώ δεν ήμουν σε καμία οργάνωση. Ήμουν το αυθόρμητο σπουργιτάκι που πήγαινε από δω, από κει όπου μπορούσα να βοηθήσω. Και δεν έφυγε κανείς».

«Ένιωθα πως είμαι ένα κομμάτι μιας πολύ μεγάλης ομάδας που παλεύουμε για τα δίκια μας. Δεν το είδα το τανκς, έφυγα από πίσω μισή ώρα νωρίτερα για να γλιτώσω τη σύλληψη. Το έβλεπα απέναντι το τανκς. Είπαμε λίγα άτομα να φύγουμε από την πίσω πόρτα, να σωθούμε, να χαθούμε μέσα στην Αθήνα γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Άτρωτοι», πρόσθεσε.

«Γράφει ιστορία το αίμα»

«Δεν είχαμε καμία συναίσθηση με την πραγματικότητα. Ότι θα γράφαμε ιστορία δεν το είχαμε καταλάβει. Εάν δεν είχε χυθεί το αίμα, δεν είχαμε νεκρούς, νεκρούς, νεκρούς, διότι κοντεύουν να μας τρελάνουν πως δεν υπήρχαν νεκροί. Και ένας να υπάρχει νεκρός, το αίμα, θέλει εκδίκηση. Γράφει ιστορία το αίμα. Εάν δεν είχε επέμβει η χούντα, δεν θα είχε γίνει και αυτή η ρωγμή στο καθεστώς», είπε χαρακτηριστικά.

Η Μέλπω Λεκατσά παρουσίασε στη συνέχεια φωτογραφία με σοκολάτα πάνω στην οποία έγραφε σημειώσεις όσο βρισκόταν στα κελιά στο Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΕΑΤ-ΕΣΑ), όπου όπως διηγείται το «μενού» ήταν «ξύλο, πάρα πολύ ξύλο».

Στο χαρτί της σοκολάτας έγραψε: «Ήρθε ο γιατρός, και με είδε. Είμαι φοβερά χάλια. Ο χωρισμός μου και η ανησυχία μου από τους δικούς μου, με κάνει συνεχώς να κλαίω».

Συναντήσεις με τους βασανιστές

Στη συνέχεια, η Μέλπω Λεκατσά τόνισε πως έχει συναντήσει κάποιους από τους ταγματάρχες – βασανιστές. «Τον είδα στη λαϊκή της Νέας Ιωνίας, να κουβαλάει τα μπαγκάζια που είχαν ψωνίσει με την γυναίκα του. Γιατί αυτός είναι καλός χριστιανός, είναι ο πολύ καλός οικογενειάρχης. Αυτά είναι τα όλα ψέματα που μας λένε για τους εθνικόφρονες, τους καλούς οικογενειάρχες. Εμείς δεν είμαστε εθνικόφρονες, δεν αγαπάμε την πατρίδα μας. Της τα κουβάλαγε, έλεγε το κορίτσι μου, περήφανος για το παιδί του. Μου έλεγε να μοιάσω στο δικό του παιδί, με έλεγε πόρνη», είπε χαρακτηριστικά για την τυχαία συνάντησή της με έναν από τους βασανιστές.

«Δεν τους συγχώρεσα ποτέ. Το ξύλο που έφαγα να το συγχωρέσω, το πάτημα στην κοιλιά, ακόμη βουίζουν τα αφτιά. Αυτά να τα συγχωρέσω. Όταν έχουν πεθάνει 48 φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο, γιατί να συγχωρέσω; Δεν πιστεύω σε αυτά, πιστεύω στη δικαιοσύνη της ζωής», είπε για τους βασανιστές της.