Την ώρα αυτή που τα μωρά ξυπνάνε,

πάνω στου στήθους τη ζεστή φωλιά

που να ‘ναι κι ο δικός μου γιος; Που να ’ναι;

Στης θάλασσας μέσα την αγκαλιά

με δίχως νανουρίσματα κοιμάται…

Κοιμάται ο γιος μου μη μου τον ξυπνάτε

κύματα, πιο βαθιά μη μου τον πάτε

της άρμης σας πικρά είναι τα φιλιά

Ο σπαρακτικός στίχος της γνωστής ποιήτριας Μελισσάνθης βρήκε τον μελωδικό παλμό του Νίκου Γρηγοριάδη κι έτσι γεννήθηκε «Η Μπαλάντα της Μάνας». Πρόκειται για ένα τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή ημέρα γιορτής ενός από τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα στον κόσμο, της μητέρας, που μας έφερε στη ζωή, μας ανάθρεψε, μας στάθηκε ή μας στέκεται ακόμη όσο κανείς. «Τραγούδησα το τραγούδι κλαίγοντας», λέει η ερμηνεύτρια Κατερίνα Κυρμιζή. «Ίσως μόνο στον πρώτο μου δίσκο, στο ‘Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα’ να έχω τραγουδήσει τόσο συγκινημένη. Μεμιάς έγινα η μάνα που έχασε το ναυτικό γιο της στη θάλασσα, έγινα η προσφυγοπούλα που το Αιγαίο πέλαγος κατάπιε τα μωρά της στον δρόμο για μια καλύτερη ζωή, έγινα η γυναίκα που έχασε των ματιών της το φως με τον χαμό του παιδιού της», συμπληρώνει.

Περιγράφει τη διαδικασία της ηχογράφησης: «Κρατήθηκε και κυκλοφόρησε η δοκιμαστική (demo) φωνή. Δύο προσπάθειες όλες κι όλες, δεν άντεχα άλλο. Δεν χρειάστηκε κιόλα. Όλα όσα ήταν ζητούμενα από άποψη ερμηνείας ήταν εκεί», λέει.

Το κομμάτι περιλαμβάνεται στο άλμπουμ του συντρόφου της στη ζωή Νίκου Γρηγοριάδη «Ο Βασιλιάς Της Λύπης» για το οποίο νιώθει πολύ τυχερή που είναι συμπαραγωγός και στο οποίο ερμηνεύουν οι Γιώργος Νταλάρας και Μίλτος Πασχαλίδης. «Σπάνια η μελοποιημένη ποίηση γίνεται γήινη και κατανοητή στο εδώ και στο τώρα», υπογραμμίζει.

«Ο πόλεμος είναι μία φρίκη που πάμε να συνηθίσουμε»

Με όλα όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας το τραγούδι είναι, δυστυχώς, τραγικά επίκαιρο. «Από τη μια τα πνιγμένα προσφυγόπουλα στο Αιγαίο, από την άλλη η πανδημία που μας τσάκισε, κι ακόμα δεν έχουμε δει τα απόνερά της στην οικονομία και στην ψυχολογία, στις νέες συνθήκες διαβίωσης που διαμόρφωσε. Άλλωστε τίποτα δεν έχει τελειώσει όσο κι αν αίρονται τα μέτρα λόγω καλοκαιριού και τουρισμού. Ο δε πόλεμος είναι μια φρίκη που πάμε να συνηθίσουμε. Μία κατάσταση που δεν λύνει ποτέ τίποτα. Το να κερδίσεις έναν πόλεμο είναι το ίδιο καταστροφικό με το να τον χάνεις, για αυτό δεν πρέπει να ξεκινάει καν. Πολύ φοβάμαι πως αυτός ο πόλεμος και η πιθανή γενίκευσή του συμφέρει αυτή τη χρονική στιγμή. Όχι τον απλό κόσμο που θα πληρώσει με το αίμα του φυσικά!», επισημαίνει η Κατερίνα Κυρμιζή.

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας η ίδια εύχεται σε όλες τις μάνες του κόσμου: «Ειρήνη και υγεία. Όλα τα άλλα τα φτιάχνουμε. Έχουμε μεγάλα αποθέματα αγάπης και δημιουργικότητας. Θέλω να πω όμως ότι υπάρχουν μητέρες πιο ηρωίδες από εμάς που γεννάμε τα παιδιά μας. Αυτές που η αγκαλιά τους χωράει υιοθετημένα παιδιά. Υπάρχουν πατεράδες που στέκονται και σαν μάνα και σαν πατέρας στα παιδιά τους.

Το μυαλό μου πάει στις μητέρες των δολοφονημένων κοριτσιών και αγοριών, που ξεροσταλιάζουν έξω από τα δικαστήρια. Ξέρεις τι είναι να έχεις πονέσει, να έχεις γεννήσει, να έχεις αναθρέψει ένα παιδί, να το κάνεις άνθρωπο και να έρχεται κάποιος να στο θερίζει πάνω στον ανθό του; Τι ευχή να πεις σε αυτές τις μητέρες που μητέρες κανενός δεν είναι πια;».

Μετά τη συμμετοχή της στον συγκεκριμένο δίσκο σχεδιάζει «πολλά μεν, με επιφύλαξη δε, αφού πλέον δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει», όπως λέει. «Οπωσδήποτε έπεται η συνέχεια του κύκλου τραγουδιών ‘Κάκτοι’. Το 2018 κυκλοφόρησε το ‘Κάκτοι Ι’, το 2020 το ‘Κάκτοι ΙΙ’, οπότε έρχεται η σειρά του ‘Κάκτοι ΙΙΙ’, που είναι τραγούδια δικά μου με… ‘ακανθώδη’ θεματολογία. Επίσης υπάρχει στα σκαριά ένα πολύ ιδιαίτερο εγχείρημα σε μουσική του Νίκου Γρηγοριάδη και σε δική μου ερμηνεία/ στίχους που έχουμε ξεκινήσει. Και τέλος υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου μια δισκογραφική δουλειά που αφορά τα παιδιά μια και είμαι καθηγήτρια κλασικής κιθάρας».

Αυτό την κράτησε και στην πανδημία. Λόγω του ότι είχαν δουλειά ως εκπαιδευτικοί κι εκείνη κι ο Νίκος Γρηγοριάδης δεν επηρέασε την οικογένειά τους οικονομικά όσο άλλων καλλιτεχνών. «Καλλιτεχνικά και ψυχικά όμως μας τσάκισε! Δεν είμαι αισιόδοξη μα δεν το βάζω κάτω. Η γενιά μου είναι άτυχη. Όταν μπήκα 21 χρονών το 1996 στη δισκογραφία μου έλεγαν με κάθε τρόπο οι παλιοί οι οποίοι βρίσκονταν στη δεύτερη ακμή τους τότε πως είμαι πολλά υποσχόμενη μα δεν ήρθε ακόμα η σειρά μου. Έπειτα μου έλεγαν πως λέω λάθος τραγούδια γι’ αυτό δεν έρχεται η σειρά μου. Έπειτα πως δεν κάνω ‘ό,τι χρειάζεται’ -κάποιος μάλιστα πρότεινε να δείχνω περισσότερο τα πόδια μου, για να ‘προκόψω’ και να έρθει η σειρά μου. Έπειτα ήρθε το διαδίκτυο και άλλαξαν όλα, ολόκληρη η δισκογραφία και η σειρά μου μπήκε στον πάγο. Έπειτα έκανα οικογένεια και μου έλεγαν πως βγήκα εκτός σειράς. Στο καπάκι ήρθε η κρίση. Τότε αποφάσισα να ολοκληρώσω και τις σπουδές μου στη μουσική για να κάνω μουσική από αγάπη και όχι από επιβιωτική ανάγκη και μου είπαν πως θα χάσω τη σειρά μου γιατί είμαι πλέον ερασιτέχνης κι όχι επαγγελματίας (εδώ γελάμε). Και πάνω που ξαναμπήκα δυναμικά στο μουσικό γίγνεσθαι με πολύ αγώνα και προσωπική δουλειά με πρόλαβε η πανδημία…», λέει χαρακτηριστικά.

Δεν το παίρνει όμως προσωπικά. «Δεν είμαι η μόνη από τη γενιά μου που συνέβη αυτό, και δεν συνέβη μόνο στη μουσική. Οι περισσότεροι στην ηλικία 35-45 ίσως και μέχρι τα 50, που δεν κληρονόμησαν δουλειά από τον μπαμπά τους, επαγγελματικά βαδίζουν επί ξυρού ακμής. Δεν παραπονιέμαι. Βλέπω με νηφαλιότητα τα γεγονότα χωρίς να απαρνούμαι το κομμάτι της προσωπικής μας ευθύνης. Δυστυχώς ολόκληρη η Ελλάδα έχει κολλήσει σε ένα τέλμα που μυρίζει Παρακείμενο και ναφθαλίνη… Κι όσο μυρίζει ναφθαλίνη, τόσο πεισμώνω και αντιστέκομαι δημιουργώντας. Κι ας μην αφήσουν να έρθει η σειρά μας ποτέ», καταλήγει.