Συνέντευξη στην Φωτιάδη Βιολέτα

Η #sobrave Κατερίνα Βρανά επανέρχεται στη Θεσσαλονίκη για ένα διήμερο «party αγάπης και γέλιου» όπως αποκαλεί και η ίδια την παράστασή της. Μία παράσταση που πλάστηκε υπό αντίξοες συνθήκες και που κατά τη διάρκειά της η κωμικός αφηγείται όλο το backround της περιπέτειας που πέρασε, αφήνοντας το κοινό πολλές φορές άναυδο με την ωμότητα και το black humor που την χαρακτηρίζουν.

«Μακάρι όλοι οι άρρωστοι να μπορούσαν να βγάζουν έτσι τα απωθημένα τους. Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να περιγράφεις τι πέρασες και ο κόσμος να το δέχεται, να γελάει και να το μοιράζεται μαζί σου. Είναι ανακουφιστικό και το γλεντάω πάρα πολύ!» εξηγεί.

Μέσα σε δύο ώρες περίπου, θα μάθεις κυριολεκτικά τα πάντα για τον «εσωτερικό της κόσμο». Αν όμως το κοινό απαρτίζεται από Θεσσαλονικείς τότε ίσως να της πάρει λίγο παραπάνω καθώς: «Στη Θεσσαλονίκη έχω φτάσει σε σημείο να πω ότι αν συνεχίσετε να χειροκροτάτε έτσι δε θα τελειώσουμε ποτέ. Έχετε το καλύτερο κοινό. Σας λατρεύω και χαίρομαι απίστευτα να παίζω εκεί. Θα μετακομίσω αλήθεια.»

Με ιδιαίτερα γλαφυρές περιγραφές, αναλύει το «ταξίδι» της χωρίς να παραλείψει το παραμικρό, ακόμα κι αν κάποια περιστατικά μπορεί για πολλούς να αποτελούν θέματα ταμπού. «Ένιωθα άβολα την ώρα που γινόντουσαν κάποια πράγματα. Από τη στιγμή που ξεπέρασα αυτό, η ντροπή μου είναι πλέον στο μηδέν. Είχα πολύ λίγη ντροπή ούτως η άλλως.»

Ορισμένες φορές, ξεχνά ακόμα και η ίδια τη σοβαρότητα της κατάστασης, είτε λόγω του πηγαίου χιούμορ της είτε λόγω των σουρεάλ ατόμων που την συντρόφευσαν στην περιπέτειά της: «Γέλασα πολύ μέσα σε όλο αυτό και στάθηκα τυχερή. Η οικογένειά μου και οι γιατροί στη Μαλαισία ήταν σουρεαλιστικές φιγούρες! Τόσο πολύ που δε χρειάστηκε να προσθέσω κάτι ή να υπερβάλλω σε κάποιο κομμάτι του κειμένου.»

Όταν η νοσοκόμα μού είπε “you want to suck you?” είπα έχω καινούρια παράσταση.

Kαι ενώ θα περίμενε κανείς πως η παράσταση λειτουργεί ως ένα είδος κάθαρσης, η ίδια μας ενημερώνει ότι έγινε εντελώς αντίθετα: «Ήταν τόσο αστεία κάποια πράγματα που έπρεπε να γίνουν παράσταση. Όταν ξύπνησα από το κόμμα και ρώτησα “που είναι η φωνή μου” και η οικογένειά μου απάντησε με ενθουσιασμό «δεν μπορείς να μιλήσεις;» είπα “νομίζω έχω καινούρια παράσταση”! Όταν η νοσοκόμα με ρώτησε “you want to suck you?” είπα “σίγουρα έχω καινούρια παράσταση”.»

Μετά τις εμφανίσεις της, το κοινό την πλησιάζει όχι μόνο για να τη συγχαρεί αλλά και για να της αφηγηθεί προσωπικές του ιστορίες γεγονός που εκείνη χαρακτηρίζει ως «αγαπημένο της» γιατί όπως λέει: «Εμένα αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι όλοι έχουν πάθει κάτι. Όλοι στην οικογένεια έχουμε ένα εγκεφαλικό, ένα τροχαίο και αν δεν έχεις στο συγγενικό σου περιβάλλον, έχεις κάποιο γνωστό. Αυτό με δικαιώνει γιατί λέω “I knew it!”.Ο λόγος που ήθελα να κάνω αυτή την παράσταση, είναι ότι o κόσμος δεν ήξερε πως να με αντιμετωπίσει. Να χαρούν, να με λυπηθούν; Όταν ανακοίνωσα την παράσταση πάρα πολλοί είπαν “γιατί δεν περιμένεις να γίνεις καλά πρώτα;” Όμως δεν ξέρω πότε θα είναι αυτό. Θα περιμένω μέχρι να γίνω καλά για να συνεχίσω τη ζωή μου; Και συνειδητοποιώ ότι οι Έλληνες το έχουν πολύ αυτό. Να μη βγεις προς τα έξω αν δεν είσαι τέλεια, βαμμένη, χτενισμένη, με μανικιούρ κλπ… εγώ εντωμεταξύ και στο κρεβάτι να ήμουν θα έβγαινα με λεοπάρ σεντόνια και παγιέτες γιατί διατηρούμε και ένα στάνταρ. Νομίζει ο κόσμος ότι είναι δύναμη ψυχής αλλά είναι η δύναμη του ψώνιου! Είναι δύναμη καλαισθησίας όπως φανερώνει το απλό και απέριττο στυλ μου.»

Η ζωή είναι δική σου οπότε το “τι θα πουν οι άλλοι” μας νοιάζει μόνο στο νήπιο.

Σοβαρεύοντας την κουβέντα, δεν γινόταν να μην αναφερθούμε στις ελλείψεις της Ελληνικής κοινωνίας σχετικά με τα ΑΜΕΑ αλλά και την νοοτροπία που έχουμε γύρω από το θέμα: «Υπάρχουν πολλές ελλείψεις και μηδενική πρόσβαση. Μόνο σε μέρη όπως το Cosmos στη Θεσσαλονίκη ή το Mall και το Golden Hall στην Αθήνα που και πάλι μέσα σε αυτά μπορεί να υπάρχει ένα διώροφο μαγαζί χωρίς ασανσέρ. Μιλάμε για πολύ απλά πράγματα. Ένα θέατρο μπορεί να έχει πρόσβαση για το κοινό αλλά όχι για μένα για να μπω στη σκηνή. Είναι κατανοητό βέβαια γιατί μέχρι τώρα αν ήσουν στην κατάστασή μου δεν έβγαινες στη σκηνή. Ο Αλέξης Γεωργούλης με κάλεσε στο Ευρωκοινοβούλιο για να μιλήσω για την Πολιτιστική Προσβασιμότητα των ατόμων με Αναπηρία. Αυτό που είπα είναι ότι γίνονται τεράστια βήματα προόδου στην ιατρική και στην τεχνολογία και ότι άνθρωποι που θα ήταν κατάκοιτοι ή θα πέθαιναν τώρα μπορούν να ζήσουν μία αξιοπρεπέστατη ζωή. Αλλά η κοινωνία δεν πάει τόσο γρήγορα. Μία χώρα μικρή, σαν τη δική μας με τεράστιο παρελθόν κα με μία νοοτροπία χωριού μετρά ακόμα πολύ την εξωτερική εμφάνιση. Έχουμε μεγάλο θέμα με αυτό και πρέπει να αλλάξει γιατί μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα πολλά ΑΜΕΑ δεν έβγαιναν έξω. Βασιζόμαστε πολύ στην οικογενειακή δομή αφού ακόμα και στα πολιτικά ψηφίζουμε οικογενειακά. Ακόμα λειτουργούμε με το «τι θα πουν οι άλλοι». Αυτό είναι πολύ κακό. Εννοείται ότι πρέπει να σέβεσαι τους άλλους. Η ζωή όμως είναι δική σου οπότε το “τι θα πουν οι άλλοι” μας νοιάζει μόνο στο νήπιο! Είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας αλλά επειδή είμαστε ακόμα στο μηδέν πιστεύω ότι μόνο μπροστά μπορούμε να πάμε. Πιστεύω πολύ στην Ελλάδα και στα νέα παιδιά. Αυτά είναι το μέλλον.»

Από το βλέμμα της δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν -και δε θα έπρεπε άλλωστε- όσοι δεν έχουν δει ακόμα την παράσταση. «Είναι η πιο αστεία παράσταση “σχεδόν θανάτου” που έχετε δει ποτέ σας. Ένα party αγάπης και γέλιου.» Μετά την πόλη μας, η δημοφιλής κωμικός θα βρίσκεται στην Αθήνα, όπου στις 3 Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα ΑΜΕΑ) έχει κανονίσει ένα τριήμερο παραστάσεων. Και για όσους αφελώς πίστεψαν ότι έτσι θα κλείσει το 2019 για την Κατερίνα, το μόνο που θα ταίριαζε να πούμε είναι «χοχοχο» μιας και τα Χριστούγεννα θα συνεχίσουμε να την απολαμβάνουμε στις προγραμματισμένες εμφανίσεις της, ίσως ακόμα πιο λαμπερή (εάν γίνεται) λόγω των ημερών!

Το «STAYING ALIVE» ανεβαίνει στο Θέατρο Αριστοτέλειο (Εθ. Αμύνης 2, τηλ. 2310 262051) τη Δευτέρα 11 και την Τρίτη 12 Νοεμβρίου στις 21:00.

*click by Θοδωρής Βρανάς