Μπορεί ακόμα να μην έχουν αποσαφηνιστεί οι διαδικασίες βάσει των οποίων θα πραγματοποιηθούν οι επικείμενες εσωκομματικές εκλογές για την ηγεσία στο ΚΙΝΑΛ το φθινόπωρο (οι αποφάσεις αναμένεται να ληφθούν τον Σεπτέμβριο) και επισήμως όλες οι υποψηφιότητες να μην έχουν ανακοινωθεί, πλην του Ανδρέα Λοβέρδου και της Φώφης Γεννηματά, στην Χαριλάου Τρικούπη ατύπως έχει ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία. Οι υποψήφιοι και οι φερόμενοι ως υποψήφιοι αρχηγοί οργανώνονται, πραγματοποιούν συναντήσεις και επαφές με στελέχη του κόμματος, ξεκίνησαν περιοδείες σε όλη τη χώρα και ετοιμάζονται για μια σκληρή μάχη. Στα «πράσινα» πηγαδάκια το θέμα που κυριαρχεί είναι η επικείμενη διαδικασία, οι κινήσεις των επίδοξων διεκδικητών αλλά και ο προβληματισμός για το μέλλον του κόμματος. Τέσσερα στελέχη του ΚΙΝΑΛ από την Θεσσαλονίκη, οι: Γιώργος Αρβανιτίδης, Γιάννης Μαγκριώτης, Χρόνης Μακρίδης και Πένυ Δαλαμπούρα μιλούν για το στοίχημα της… επόμενης ημέρας και το διακύβευμα των εσωκομματικών εκλογών.

Γιώργος Αρβανιτίδης, βουλευτής ΚΙΝΑΛ, Β’ Θεσσαλονίκης

Η προσεχής διαδικασία ανάδειξης της ηγεσίας του Κινήματος έχει να αναμετρηθεί με το στοίχημα της προσέλκυσης των πολιτών σε αυτήν. Για αυτό και οφείλουμε όλα τα στελέχη του Κινήματος να δουλέψουμε ώστε να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των πολιτών, να προσεγγίσουμε την νέα γενιά, να μας ακούσουν οι

νέοι μη προνομιούχοι και να δώσουμε λύσεις με τις προτάσεις μας. Ελπίζω η εξέλιξη της πανδημίας να επιτρέψει μια ομαλή διαδικασία, αν και οι ενδείξεις

της πορείας της για το Φθινόπωρο είναι ανησυχητικές.

Χρέος όλων όσων επιθυμούν να ηγηθούν είναι να δεσμευθούν για την ενότητα της παράταξης, να εγγυηθούν διέξοδο από την εσωστρέφεια και να μιλήσουν ξεκάθαρα για την προοπτική της επόμενης ημέρας. Χρειάζεται μια προοδευτική ατζέντα βασικών σημείων που θα ορίσει τις διαχωριστικές γραμμές με την νέο-συντηρητική διακυβέρνηση της ΝΔ. Αυτή η προοδευτική ατζέντα δεν πρέπει να είναι ένα λαϊκιστικό αφήγημα και υποσχέσεις όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα πρέπει να απαντά ρεαλιστικά στις σύγχρονες προκλήσεις και κρίσεις, τόσο σε μακροσκοπικό επίπεδο όσο και σε ζητήματα καθημερινότητας.

Γιάννης Μαγκριώτης, πρώην υπουργός και πρώην βουλευτής ΠΑΣΟΚ

Ζητούμενο, η αξιοπιστία.

Από τις χειρότερες απώλειες, της δημοσιονομικής και υγειονομικής κρίσης, είναι η απαξίωση των θεσμών της κοινωνικής και πολιτικής εκπροσώπησης, η αποσταθεροποίηση της ιδέας της δημοκρατίας και η απαισιοδοξία για την επόμενη ημέρα.

Αυτή η νέα πραγματικότητα, οδήγησε μεγάλο μέρος της κοινωνίας στην απογοήτευση, σε δραστική μείωση των ατομικών και συλλογικών προσδοκιών, και στην αποδοχή ενός απαισιόδοξου πεπρωμένου.

Ακόμη χειρότερα, όταν ελεγχθεί η πανδημία, τραβηχτεί η κουρτίνα του φόβου και, σταματήσουν τα επιδόματα και οι ταμειακές ενισχύσεις σε εργαζόμενους, ανέργους, επαγγελματίες και επιχειρήσεις και, οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί επαναφέρουν τους δημοσιονομικούς και νομισματικούς κανόνες, θα φανεί το πραγματικό μέγεθος της οικονομικής, παραγωγικής και κοινωνικής κρίσης.

Η αναμενόμενη διεθνώς, σημαντική αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ, θα αποτυπωθεί και στην χώρα μας, όμως οι μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες δεν θα περιοριστούν, η ανάπτυξη, που θα φέρουν οι κοινοτικοί και δανειακοί πόροι, δεν θα διαχυθεί στην ελληνική κοινωνία, αντιθέτως η νέα παραγωγική διάρθρωση θα τις ενισχύει.

Όλα αυτά καθιστούν επιτακτική την ανάγκη συγκρότησης κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών αξιοπρέπειας, που θα υπερασπίζονται την αυτονομία της πολιτικής από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και τους πολιτικούς εκφραστές τους.

Αυτό το μέτωπο αυτονομίας και αξιοπρέπειας, μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την ενεργό συμμετοχή μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας και των νέων, πού δοκιμάζονται και θα δοκιμαστούν ακόμη περισσότερο.

Οι συμμαχίες αυτές θα υπερβούν παρατάξεις και κόμματα, που δεν θα μπορούν να κατανοήσουν τη νέα πραγματικότητα και, θα προσπαθούν να επιβιώσουν είτε με παλιές λαϊκίστικες συνταγές διαφόρων αποχρώσεων είτε με ενσωμάτωση στις επιλογές των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.

Μόνο, ένας σαρωτικός άνεμος, ενός ορθολογικού ριζοσπαστισμού, μπορεί να δημιουργήσει μια ρεαλιστική αισιοδοξία στην πλειοψηφία των πολιτών, για να στηρίξει πολιτικές πράσινης, βιώσιμης και εξωστρεφούς ανάπτυξης, σε όλη την χώρα, προς όφελος της πλειοψηφίας των πολιτών.

Χρόνης Μακρίδης, πρώην γραμματέας ΠΑΣΟΚ Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας

Είναι γεγονός ότι το ΚΙΝΑΛ με μικρές αυξομειώσεις είναι σταθερά σε χαμηλά ποσοστά. Δεν έχει καρπωθεί από την ΝΔ παρά τα 2 χρόνια διακυβέρνησης με λάθη και παραλείψεις αλλά ούτε και από την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αρθρώσει συγκροτημένο αντιπολιτευτικό λόγο. Η λειτουργία του είναι φοβική έναντι κατεστημένων, δεν είναι εμπροσθοβαρής, είναι διαχειριστική των πραγμάτων, με τήρηση ισορροπιών. Λείπει το συνεκτικό όραμα και η συμμετοχική διαδικασία ως προϋπόθεση ουσιαστικής οργανωτικής και λειτουργικής συμμετοχής των μελών και των φίλων του κινήματος.

Δυστυχώς παρά την εργώδη προσπάθεια, της Προέδρου, μεμονωμένων στελεχών και βουλευτών, αυτή δεν αρκεί. Δεν είναι ενταγμένη σε ένα ενιαίο προγραμματικό σχέδιο και λόγο, με σαφή χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να μην διαμορφώνονται καθοριστικά γεγονότα. Η ηγετική ομάδα αποφασίζει, ενημερώνει εν είδει ηλεκτρονικού κόμματος μονής κατεύθυνσης, από πάνω προς τα κάτω, και από εκεί και πέρα ουδέν. Λειτουργεί ως συνομοσπονδία στελεχών με αυτόνομη δικτύωση και αντένες (περιφερειακά στελέχη) που με κοινωνισμό περισσότερο την αγωνία αυτοεπιβίωσης δείχνουν παρά την λειτουργία οργανωμένου κόμματος. Δυστυχώς δεν διασφαλίζεται η ενεργός συμμετοχή των στελεχών, των μελών και των φίλων. Απουσιάζει η αποκεντρωμένη θεσμική λειτουργία.

Χρειάζεται επανεκκίνηση με ουσιαστική δημοκρατική λειτουργία, εξαντλητικές συμμετοχικές διαδικασίες, για την κατάκτηση ουσιαστικής ενότητας και συνεκτικότητας για να έρθουν και αποτελέσματα. Να προταχθούν οι πολιτικές απόψεις έναντι απολίτικων αναφορών σε νέους και γέρους, σε αρεστούς και μη αρεστούς.

Η πατρίδα έχει ανάγκη ένα σύγχρονο, οραματικό φορέα του δημοκρατικού σοσιαλισμού που θα εμπνεύσει και θα καθορίσει το στίγμα της Ελλάδας του 2030-2050. Που θα βασίζεται στις διαχρονικές αρχές και αξίες της δημοκρατικής παράταξης ως βάση για την πρόταση ενός προοδευτικού προγραμματικού πλαισίου που θα εντάσσει στις πολιτικές του προτάσεις όλες τις τεχνολογικές και κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις. Που θα έχει ως στόχο δυνατή Ελλάδα στην Ευρώπη, στην Υφήλιο. Με αξιοπρεπείς και με αυτοπεποίθηση πολίτες.

Για αυτό χρειάζεται προοδευτικός φορέας που θα είναι δημοκρατικά οργανωμένος, θα δίνει την πρέπουσα αξία στα μέλη του, την δυνατότητα συμμετοχής τους στο διάλογο και στις αποφάσεις. Αποκεντρωμένος φορέας, με δυνατότητα τοπικών αποφάσεων για τοπικά θέματα.

Η ιστορία μας διδάσκει, το μέλλον δεν περιμένει και η φύση απεχθάνεται τα κενά.

Την ώρα που η κυβέρνηση και το επιτελικό κράτος της αγνοεί την ενεργειακή και την ψηφιακή δημοκρατία, την κλιματική αλλαγή και μοιράζει σε λίγες οικογένειες τα χρήματα του Ταμείου ανάκαμψης και του νέου ΕΣΠΑ, η αντιπολίτευση συμβιβάζεται και ισορροπεί στην διαχείριση της καθημερινότητας. Δεν προτάσσει δομικές τομές στο πολιτικό σύστημα. Τομές που θα χτυπάνε την γραφειοκρατική του λειτουργία σε όλα τα επίπεδα. Τομές που θα έχουν ως "σημαία" τις ίσες ευκαιρίες για όλους, την ισονομία, την αξιοκρατία και την στήριξη των ευάλωτων συμπολιτών μας. Το πρόβλημα είναι διακομματικό. Διαπερνά όλα τα κόμματα. Κυρίως αυτά που ανήκουν στον προοδευτικό χώρο. Γι' αυτό χρειάζεται ένα Big Bang που θα ξαναφέρει τις αρχές και τις αξίες στο προσκήνιο. Την ηθική και την αίσθηση του καθήκοντος στην πολιτική και πάνω από την οικονομία.

Έχουμε ανάγκη ένα κόμμα που θα "αισθάνεται" βαριά την ευθύνη για την αποστολή του έναντι των πολιτών. Ένα κόμμα που θα ευαγγελίζεται το μέλλον και όχι την ιστορική δικαίωση. Ένα κόμμα ισχυρό ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά έναντι των συντηρητικών απόψεων και κομμάτων. Ένα κόμμα που δεν θα διχάζει,, που θα ενώνει και θα αποστρέφεται το "ή εμείς ή αυτοί". Ένα συλλογικό θεσμικό κόμμα, των μελών που θα έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Που θα απομονώνει τις προσωπικές στρατηγικές. Ένα κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό, δυναμικό. Όχι ένα κόμμα φοβικό και αγκυλωμένο. Ένα κόμμα που θα σηματοδοτεί Νέα Πνοή, θα είναι μέσα στα σύγχρονα προοδευτικά ρεύματα και κινήματα και θα εμπλουτίζει από αυτά τις πολιτικές του.

Η παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού έχει υποχρέωση να ανασυνταχθεί, να αποκτήσει νέα θεμέλια και δυναμική για να δώσει την δυνατότητα, όπως λέει ο ποιητής, να φορέσουν οι πολίτες αυτής της χώρας ρούχα που θα υφαίνουν οι ίδιοι, θα τρώνε ψωμί από την σοδειά τους και κρασί από το πατητήρι τους.

Πένυ Δαλαμπούρα, Μέλος του Τομέα Επικοινωνίας του Κινήματος Αλλαγής

Η συμπλήρωση έξι χρόνων ηγεσίας της Φώφης Γεννηματά στο τιμόνι του Κινήματος Αλλαγής καθώς έξι εκλογικών διαδικασιών αρκεί για να μας αποδείξει ότι η προσφορά της στο χώρο είναι αναντίρρητη και κρίσιμη. Αρχικά κράτησε την παράταξη ζωντανή και στη συνέχεια εξασφάλισε την αυτόνομη πορεία του κόμματος και τη διατήρησή του στο ρόλο του τρίτου κοινοβουλευτικού πόλου. Η αξιοσημείωτη προσπάθεια των βουλευτών του χώρου, η υπεύθυνη αντιπολιτευτική στάση, καθώς και η κατάρτιση του αρχικά του προγράμματος Ελλάδα και τώρα του Πράσινου Κοινωνικού Συμβολαίου ήταν ικανά για να διατηρείται ζωντανό το στίγμα του χώρου, αλλά όχι αρκετά για να φέρουν την πολιτική ανατροπή ανάμεσα σε ελάσσονα και μείζονα αντιπολίτευση.

Η επόμενη μέρα των εσωκομματικών εκλογών του Κινήματος Αλλαγής θα φέρει προφανή και αναγκαία ερωτήματα ζωτικά για την πορεία της παράταξης. Κυρίως τα ποιος, πως και γιατί. Ποιος μπορεί να ηγηθεί του χώρου με καθαρό πολιτικό στίγμα και νέο αφήγημα, μέσα από ποιες διαδικασίες βάσης θα προκύψει η εκλογή του και πόσο θα διαφορετικές θα είναι αυτές σε σχέση με την αντίστοιχη διαδικασία ανάδειξης προέδρου το 2017 καθώς και γιατί να περιμένουν οι ψηφοφόροι και το δυνάμει ακροατήριο του πάλαι ποτέ κραταίου ΠΑΣΟΚ ότι από την διαδικασία αυτή θα προκύψουν αποτελέσματα ικανά να ανατρέψουν τους πολιτικούς συσχετισμούς της χώρας.

Στο ποιος η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά να είναι ένας νέος αρχηγός. Κάποιος που θα πάρει τη νομιμοποίηση τη διαδικασία και θα δώσει έναν καθαρό και καινούργιο πολιτικό στίγμα. Το δικό του πολιτικό αφήγημα για την Ελλάδα του 2030.

Στο πως θα προκύψει ο νέος αρχηγός η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά από διαφανείς και ανοιχτές, όσο το δυνατό πιο μαζικές διαδικασίες που θα δώσουν στον νέο ηγέτη της παράταξης νομιμοποίηση και καθαρή εντολή.

Το γιατί είναι προφανές. Γιατί ο ιστορικός χώρος του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί μένει στεγανοποιημένος στο 7% και να χειμάζεται από τον αριστερό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τον ψευτοφιλελευθερισμό της ΝΔ. Άλλωστε, η πολιτική δεν μας ρωτάει τι θέλουμε. Απλώς μας δίνει τις επιλογές που έχουμε. Δεν γίνεται το Κίνημα Αλλαγής να παραμένει ακινητοποιημένο σε αυτά τα εκλογικά ποσοστά. Δεν υπάρχει, λοιπόν, άλλη επιλογή από την αλλαγή ηγεσίας.