Του Κυριάκου Αναστασιάδη

Προέδρου Τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ και υποψήφιου Πρύτανη

Συμπληρώνουμε πλέον ένα έτος με διαδρομισμούς, εκλογικές διαδικασίες και εναλλαγή μεταβατικών Πρυτάνεων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Το διάστημα που χρειάστηκε η χώρα ολόκληρη για να ολοκληρώσει με επιτυχία τρεις εκλογές και να αποκτήσει σταθερή κυβέρνηση και νέες τοπικές αρχές φαίνεται ότι δεν έφτασε στο Αριστοτέλειο να αποφασίσει τι θέλει για το παρόν και το μέλλον του. Φταίνε οι διαδικασίες ή μήπως αληθεύει πως «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει»;

Ως υποψήφιος Πρύτανης και μάλιστα πρώτος σε ψήφους στις εκλογές των εσωτερικών μελών του Συμβουλίου Διοίκησης, απέφυγα μέχρι σήμερα τα δημόσια σχόλια, γιατί δεν ταιριάζει στους συμμετέχοντες σε μια διαδικασία -τους άξιους, τουλάχιστον- να υποσκάπτουν την αξιοπιστία της ή και να παρακάμπτουν τους κανόνες της. Εδώ όμως έχουμε ξεπεράσει τα όρια. Αποτελεί καθολική διαπίστωση ότι το Αριστοτέλειο βιώνει μία κατάσταση χειμερίας νάρκης. Και ενώ οι εντός των τειχών εξαντλούμε τα όρια της ερμηνείας και της υπομονής στη θέση του δημιουργικού διαλόγου και των κρίσιμων αποφάσεων που χρειάζεται το Πανεπιστήμιο, ο δημόσιος διάλογος (;) στρέφεται στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και τον δήθεν κίνδυνο που παριστούν για τα δημόσια. Σας λέω, λοιπόν, ευθέως ότι ο κίνδυνος δεν προέρχεται από τον «ανταγωνισμό», αλλά από τον βυζαντινισμό και την αβελτηρία.

Κάθε ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο -και πρώτο από όλα το Αριστοτέλειο ως το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της ΝΑ Ευρώπης- οφείλει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο στρατηγικές, την τυφλή εμμονή στα εσκαμμένα (που συνήθως συνοδεύεται από διεκδικητικές κορώνες προς την Πολιτεία) και τη φυγή προς τα εμπρός, τη ριζική αλλαγή. Για να μη χρειαστεί να εντρυφήσει κανείς στις λεπτομέρειες των προγραμμάτων μας (στη διάθεση όλων: www.kyriakos-anastasiadis.gr), συμπυκνώνω εδώ την πρόταση σε μια φράση: το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο μπορεί και οφείλει στηριγμένο κυρίως στις δικές του δυνάμεις να γίνει διεθνές και να κοιτάζει στα μάτια τα ισχυρότερα του κόσμου. Δεν είναι θεωρία, δεν είναι ευχολόγιο. Είναι πράξη και συμβαίνει ήδη στην Ιατρική, όπως θα μπορούσε άνετα να συμβαίνει και στο Πολυτεχνείο και στις Ανθρωπιστικές επιστήμες, σε όλες μας τις Σχολές και τα Τμήματά μας, σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα.

Για να αναβαθμίσουμε το δημόσιο Πανεπιστήμιο στο -όλο και αυξανόμενα- ανταγωνιστικό περιβάλλον οφείλουμε να αναλάβουμε τολμηρές πρωτοβουλίες. Απευθύνομαι στους φοιτητές και στις φοιτήτριές μας με το θάρρος του ανθρώπου που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη δημόσια Παιδεία και Υγεία και σας βεβαιώνω ότι δεν περισσεύει χρόνος για ομφαλοσκόπηση και εσωτερικές αντιμαχίες. Απευθύνομαι στους συναδέλφους μου Καθηγητές και λειτουργούς της δημόσιας εκπαίδευσης με την πεποίθηση ότι έχουν πλήρη εικόνα των προκλήσεων της εποχής και σας καλώ να συνεργαστούμε για να αναβαθμίσουμε το Πανεπιστήμιο που υπηρετούμε. Απευθύνομαι στην Πολιτεία με το σεβασμό που οφείλω και δηλώνω ότι, αν υπάρχει μια μεταρρύθμιση που θα επιτρέψει στη χώρα μας να παρακολουθήσει την Κοινωνία της Γνώσης, αυτή η μεταρρύθμιση ξεκινάει από το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Και η ώρα είναι τώρα!

Προς τους συμπολίτες μου, ακόμη και εκείνους που δε βλέπουν πως ένα καλό ελληνικό Πανεπιστήμιο μπορεί να επηρεάσει θετικά τις ζωές τους -και το αντίθετο!- έχω ένα μόνο μήνυμα: σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν υπάρχει χώρα με δυνατή οικονομία και ευτυχισμένους κατοίκους χωρίς διεθνώς κορυφαία δημόσια Πανεπιστήμια!