ΑΠΟΨΕΙΣ

Την Πέμπτη ήμουν στην κλειστή συνάντηση εργασίας για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση στην Ελλάδα, την οποία διοργάνωσε η «διαΝΕΟσις».

Παρουσιάστηκε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρωτογενής έρευνα (που μπορείτε να δείτε αναλυτικά στο www.dianeosis.org) και φυσικά τα ευρήματα και οι επισημάνσεις δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα… κλαυσίγελου στους συμμετέχοντες.

Το κλάμα αφορούσε διαπιστώσεις της καθημερινότητας, όπως ότι για ένα απλό πιστοποιητικό σπουδών στην αγγλική γλώσσα χρειάζονται 24 ημέρες και τρεις διαφορετικές υπηρεσίες, αλλά και στη συνολική εικόνα όπως ότι η Ελλάδα στο δείκτη Ψηφιακής Οικονομίας και Κοινωνίας της Ε.Ε. βρίσκεται στην επίζηλη… 26η θέση, ενώ είναι τελευταία στην Ευρώπη, 34η, σε ποσοστό websites του δημοσίου, που είναι φιλικές σε κινητές συσκευές.

Ως προς το γέλιο που διαδεχόταν τη στεναχώρια, η επισήμανση, για παράδειγμα, ότι έχουν ενταχθεί... 3.500 διαφορετικά είδη παραβόλων από 45 φορείς του δημοσίου ή ότι τα δεδομένα των πολιτών όπως όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, αριθμός ταυτότητας, ΑΦΜ και ΑΜΚΑ βρίσκονται αποθηκευμένα όχι σε μία ή δύο αλλά σε δεκάδες διαφορετικές βάσεις δεδομένων του δημοσίου, καταλαβαίνετε γιατί όλοι πιστεύουμε ότι δεν λειτουργεί τίποτε σωστά σ’ αυτήν τη χώρα.

Τώρα ο καθηγητής Διομήδης Σπινέλλης, που μαζί με την ομάδα του εκπόνησαν την έρευνα, παρουσίασε και μία σειρά απολύτως ορθολογικών εφαρμόσιμων διαδικασιών και λύσεων. Δεν είναι του παρόντος ούτε αυτό είναι το θέμα μου σήμερα. Το θέμα μου είναι η πολιτική αντίληψη των πραγμάτων σε σχέση με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Καταρχήν λόγω φόρτου εργασίας δεν ήταν εκεί ούτε ένας εκπρόσωπος του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής. Οπότε δεν μάθαμε ποτέ τι θα έλεγε και πώς θα σχολίαζε ή θα αντέκρουε τα στραβά κι ανάποδα. Ήταν εκεί η αρμόδια του τομέα Ψηφιακής Πολιτικής της ΝΔ Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, η οποία άσκησε σκληρή κριτική στα πεπραγμένα του υπουργείου, υποσχόμενη ότι η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ θα προχωρήσει με σχέδιο και ρεαλισμό.

Αλλά για μένα η πραγματικά σημαντική παρέμβαση έγινε εκτός προγράμματος από έναν πρώην υπουργό. Ο Παντελής Τζωρτζάκης, που ήρθε από τον ιδιωτικό τομέα και γύρισε σ’ αυτόν, εξήγησε πολύ γλαφυρά την κακοδαιμονία. Είπε δηλαδή ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε όταν υπάρχει πλήρης ασυνέχεια και συνεχής ανατροπή όχι μόνο από τη μία κυβέρνηση στην άλλη αλλά και με την ίδια κυβέρνηση αν αλλάξει ο υπουργός, και έφερε απίστευτα παραδείγματα έργων που θα μπορούσαν να έχουν τελειώσει προ ετών και σέρνονται ακόμη, διότι απλά αλλάζουν οι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις, ακόμη κι αν αυτές οι αποφάσεις είχαν ληφθεί με… διακομματική συναίνεση!

Συνταγματική αναθεώρηση

Το καλύτερο πολιτικό ανέκδοτο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας είναι σίγουρα η συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση. Δεν θέλω καν να θυμάμαι την τελευταία, στην οποία είχαμε πιστέψει ότι με τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου (φωτ.) είχε επιτέλους έρθει η ώρα της αλλαγής του αδιανόητου για προηγμένη χώρα άρθρου 16, που αφορά τον αποκλειστικά δημόσιο χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αλλά πού τέτοια τύχη στη χώρα της μικροπολιτικής. Το άρθρο έμεινε εκεί ακλόνητο μνημείο της συντήρησης και των ακαδημαϊκών κατεστημένων που ναι μεν παίρνουν τις περγαμηνές τους στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, αλλά θέλουν τα ελληνικά πανεπιστήμια κολλημένα στο κράτος και μόνο στο κράτος. Φυσικά το άρθρο 16, αφού δεν άλλαξε τότε, δεν θα αλλάξει τώρα με τον Γαβρόγλου και τον Τσίπρα…

Η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας

Θα αλλάξει τουλάχιστον η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να σταματήσει το άλλο αίσχος, να χρησιμοποιείται αυτή η εκλογή για να προκηρυχθούν εθνικές εκλογές; Ελπίζω ναι… Αποδείχθηκε ότι η συναινετική διαδικασία που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’90 και νομίσαμε ότι έγινε παράδοση στον πολιτικό χώρο, θα κρατούσε for ever. Αλλά δεν κράτησε και το 2009 άνοιξε ξανά το παιχνίδι των εκβιασμών και των πρόωρων εκλογών, που συνεχίζεται. Ασφαλώς έχετε ακούσει το σενάριο της «δεξιάς παρένθεσης» και νέων εκλογών το 2020, που θα έχουμε εκλογή προέδρου, ώστε να εφαρμοστεί και η απλή αναλογική. Τώρα το Μαξίμου δείχνει να αλλάζει στρατηγική για την επόμενη ημέρα, διότι και εκλογές το 2020 και πρόταση για αποσύνδεση των εθνικών εκλογών δεν κολλάνε. Εκτός κι αν μιλάμε για κορυφαία αντίφαση, κάτι που δεν το πιστεύω.

Σχέσεις κράτους - εκκλησίας

«Η θρησκευτική ουδετερότητα του ελληνικού κράτους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κανονιστικά και πρακτικά», στην οποία αναφέρθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, με άλλα λόγια η αναθεώρηση του άρθρου 3 και η λέξη «επικρατούσα» για τη χριστιανική ορθόδοξη θρησκεία, ανοίγει νέο μέτωπο στις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αλλά και ΣΥΡΙΖΑ εκκλησίας. Το ερώτημα είναι αν αυτό το θέλει ναι ή όχι το Μαξίμου. Η απάντηση είναι ναι θέλει μια συζήτηση, στην οποία θα επιδεικνύει αριστεροσύνη, καθώς δεν μπορεί να την επιδείξει σε πεδία που θα ήταν πολύ πιο πειστική όπως αυτό της οικονομίας. Ο δε εταίρος, αφού διαχώρισε υπερηφάνως τη θέση του, απλά θα παρακολουθεί, διαφωνώντας κατά την πάγια συνήθεια.