Με την πορεία υπερηφάνειας και υπό το σύνθημα «Ανήκω σε μένα» θα κορυφωθεί η πολύχρωμη εβδομάδα του 11ου Thessaloniki Pride και τα πρώτα άρματα έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους στην οδό Τσιμισκή για τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Από τις 12:00 σήμερα στη νότια πύλη της ΔΕΘ, στην οποία φιλοξενείται για πρώτη φορά το pride fair, έχουν στηθεί ενημερωτικά περίπτερα και πραγματοποιούνται διάφορες δράσεις πληροφόρησης και ψυχαγωγίας από τους συμμετέχοντες στη διοργάνωση.

Μικροί και μεγάλοι, ανάμεσά τους και παιδιά μαζί με τους γονείς τους, δίνουν το "παρών" στη μεγάλη γιορτή αγάπης και χαράς ενώ αναμένεται να ακολουθήσουν και την πορεία υπερηφάνειας η οποία θα ξεκινήσει στις 18:00.

Μέχρι τότε εκπρόσωποι των συμμετεχόντων φορέων και διοργανωτές θα απευθύνουν χαιρετισμούς από το stage του 11ου Thessaloniki Pride.

«Βρισκόμαστε εδώ σήμερα μποστά σας και ανάμεσα σας, οι Οικογένειες Ουράνιο Τόξο για να γιορτάσουμε και να διεκδικήσουμε», ανέφεραν από το βήμα της διοργάνωσης οι Οικογένειες Ουράνιο Τόξο αναφωνόντας πως η διεκδίκησή τους είναι η ορατότητα των οικογενειών και η συμπερίληψη στο νομοθετικό πλαίσιο το οποίο αγνοεί επιδεικτικά τις ομογονεϊκές οικογένειες:

«Πριν φύγουμε από το σπίτι βάλαμε στο σακίδιο μπανάνες, νερό, πάνες, μπλούζες, μπιμπερό, πιπίλες. Αλλά δεν είμαστε γονείς. Έχουμε στο νου μας με ακρίβεια πόσες ώρες πέρασαν από τότε που κοιμήθηκε, έφαγε, ήπιε το παίδι μας. Αλλά δεν είμαστε γονείς. Ξυπνήσαμε από το κλάμα του παιδιού μας στις δύο το πρωί, στις τέσσερις, στις έξι. Αλλά δεν είμαστε γονείς. Σκουπίσαμε μύξες, αλλάξαμε πάνες, αλλάξαμε πάνες, αλλάξαμε πάνες. Αλλά δεν είμαστε γονείς. Ντύσαμε έναν μικροσκοπικό άνθρωπο μόνο για να τον γδύσουμε και να τον ξαναντύσουμε από την αρχή δέκα λεπτά αργότερα όταν είχε πασαλείψει τον εαυτό του, το τραπέζι και το πάτωμα με γιαούρτι. Αλλά δεν είμαστε γονείς. Πήγαμε το παιδί στον παιδικό, πήραμε το παιδί από τον παιδικό, ρωτήσαμε αν έφαγε, τί έφαγε, πόσο έφαγε, με ποιόν έπαιξε. Αλλά δεν είμαστε γονείς. Μάθαμε από την αρχή να διαβάζουμε, να γράφουμε, να μετράμε, ντύσαμε βιβλία, βάλαμε τετράδια σε τσάντες. Αλλά δεν είμαστε γονείς. 

 Έχουν περάσει 18 χρόνια από το πρώτο φεστιβάλ περηφάνιας στην Ελλάδα. 18 χρόνια αργότερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει για μια ομογονεική οικογένεια. Με ή χωρίς σύμφωνο συμβίωσης, πολλοί/πολλές/πολλά από μας είμαστε στα πάντα ανύπαρκτοι/ ανύπαρκτες/ ανύπαρκτα. Δεν μπορούμε να παρέχουμε στα παιδιά μας ιατροφαρμακευτική ασφάλιση. Δεν έχουμε το ίδιο επίθετο. Δεν έχουμε κανένα αποδεικτικό της νόμιμης σχέσης μας μαζί τους, γιατί ο νόμος έχει αποκλείσει κάθε δυνατότητα το όνομα μας να εμφανίζεται στο ίδιο χαρτί με αυτό του παιδιού μας. Δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε με το παιδί μας. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως αν η σύντροφος μας ή ο σύντροφος μας πάθει κάτι, το παιδί θα συνεχίσει να ζει μαζί μας. Για κάποιους/κάποιες/κάποια από εμάς δεν υπάρχει τρόπος να αποκτήσουμε παιδί, άλλοι/άλλες/άλλα από εμάς πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στο σύμφωνο συμβίωσης και στην πρόσβαση σε κλινική. Δεν μπορούμε να τεκνοθετήσουμε ούτε το παιδί που μεγαλώνουμε ήδη, ούτε κάποιο άλλο. Ζούμε σε έναν τόπο που μας βάζει στην άκρη και μας λέει: “Εσύ κάποια πράγματα δεν τ’αξίζεις. Αυτά που ισχύουν αυτονόητα για τους άλλους/άλλες/άλλα εσύ να τα ξεχάσεις. Ένα παιδί μεγαλώνει καλύτερα σε ένα ίδρυμα παρά μ’εσένα. Καλό θα ήταν όλοι/όλες/όλα να κάνουν απί ένα, δύο, τρία παιδιά. Αλλά όχι εσύ. 

Έχουν περάσει 18 χρόνια από το πρώτο φεστιβάλ περηφάνιας στην Ελλάδα. Για κάποιους/ κάποιες/ κάποια από εμάς έχουν περάσει 3,5,7,10 χρόνια που έχουν παιδιά, που έχουν εγγόνια και που λένε "Κάποτε, κάτι θα αλλάξει. Δεν θα είναι πάντα έτσι". Κι όμως... Διεκδικούμε ίσα δικαιώματα για τα παιδιά μας!»

Το παρών έδωσαν και υποψήφιοι δήμαρχοι θεσσαλονικης όπως ο Στελιος Αγγελούδης και ο Σπύρος Πέγκας.