Συνθέτης εκ των καλυτέρων της γενιάς του, τραγουδοποιός μοναδικός που έγραψε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ελληνικής μουσικής σκηνής του σήμερα, ασχολείται πολύ με τον εντός του κόσμο και αυτό είναι καλό και κακό ταυτόχρονα, όπως τονίζει. 

«Μα, γι’ αυτό γράφεις τέτοια τραγούδια», του λέω και γελάμε… «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου όλο χαμένος μέσα μου είμαι και με κάποιον τρόπο συνέχεια, είτε ταξιδεύω σωματικά είτε όχι, περιοδεύω σε διάφορες περιοχές εντός μου. Αυτό ήταν μερικές φορές έπαινος ή συγκινητική διαπίστωση και άλλες φορές μομφή και μπηχτή. Κάτι σαν αυτό το είσαι στον κόσμο σου που έχει μάθει κάθε καλλιτέχνης να ακούει και σημαίνει ότι είσαι χαμένος μέσα σου, σε πράγματα που δεν ξέρουμε αν βοηθούν τη ζωή στο πρακτικό της μέρος ή αν θα σε κάνουν να στεριώσεις -αυτό εννοούσε η μάνα μου», παραδέχεται.

Έτσι, το νέο του άλμπουμ με τίτλο «Περιοδεία εντός» περιγράφει αυτήν ακριβώς την παλιά και βαθύτερή φύση του. «Η καρδιά μου ραγίζει από πράγματα που μου κλέψανε τη ματιά, την προσοχή, την καρδιά… Μπορεί να μην έπρεπε να με αφορούν τόσο αλλά τους δόθηκα. Αυτή η τάση μου με οδήγησε και στον τίτλο και στο περιεχόμενο του άλμπουμ. Ομολογώ ότι δεν είναι πάντα καλό για τους γύρω αυτό», επισημαίνει ο δημιουργός.

«Εδώ που έχουμε φτάσει την έχουμε βαμμένη»

Πρόκειται για έναν δίσκο που είναι «όλος καρδιά και βιώματα, ελάχιστα εγκέφαλος», όπως τον περιγράφει ο δημιουργός.

Το τραγούδι «Για μία ακόμα ματιά στο λιμάνι» είναι η ζωή του στον τόπο καταγωγής του, τα Χανιά, το κομμάτι «βόηθα με ψυχή» αφορά στα δύσκολα χρόνια που έφερε ο θάνατος του πατέρα του και σε όλες τις «μάχες» με τη μάνα του και τον αδελφό του. «Τα βράδια που θα λείπεις» είναι η ιστορία ενός φίλου και μιας φίλης του, μουσικών και οι δύο, που λόγω των παράλληλων περιοδειών τους δεν μπορούσαν ποτέ να βρεθούν μεταξύ τους και έτσι έπαιζαν ένα απίστευτο κρυφτό και σκάκι, αφού, ενώ αρχικά θεωρούσαν ότι αυτή η δουλειά θα τους φέρει πιο κοντά, τελικά τους απομάκρυνε περισσότερο από ποτέ.

Άλλο ένα άκουσμα, «Το πατρικό το πέτρινο», είναι η ιστορία του δικού του πατρικού στην Πεντέλη που η οικογένεια αποχωρίστηκε σκληρά το 2000.

Ακούγοντας ένα - ένα τα κομμάτια ο ακροατής αντιλαμβάνεται ότι όλος ο δίσκος είναι Λειβαδάς. Ακόμη και το τραγούδι «Όσο δεν είμαστε μαζί» που τραγουδά με τη σταθερή συνεργάτιδα και φίλη του Ελένη Τσαλιγοπούλου, αν και έχει την υπογραφή του Κώστα Φασουλά ήταν κάτι που όταν το διάβασε και το άκουσε είπε πως θα μπορούσε να ήταν και δικό του. «Του είπα ‘είσαι μεγάλος’, αλλά δεν ξέρω αν εγώ θα το είχα γράψει τόσο καλά», υποστηρίζει.

Πάντως, αυτό που πρεσβεύει στην ουσία του το συγκεκριμένο τραγούδι είναι κάτι που το αισθάνεται συνολικά από την αρχή έως το τέλος του. «Εδώ που έχουμε φτάσει στη χώρα, στους κοινούς συλλογικούς αγώνες, στην κοινή ματιά και στις κοινές γέφυρες που προσπαθούμε να βρούμε στα προβλήματα του κλάδου του τραγουδιού, αλλά και επί της ουσίας μαζί μέσα στο υπερλογικό στοιχείο του έρωτα και στο κυνήγι ενός κοινού ονείρου, την έχουμε βαμμένη. 

Είναι μία περίοδος που αυτή η λάμψη και η ελευθερία της εξ αποστάσεως σχέσης με τα πράγματα δεν έχει πλάκα πια. Πιο κοντά στην καρδιά των πραγμάτων φτάνεις μέσα από ένα ουσιαστικό μαζί. Δυστυχώς όλοι αυτοί ο εγωισμοί, όλα τα μικροσυμπαντικά ή μικροπολιτικά πράγματα που μας χωρίζουν, ο τρόπος που δεν πιστεύει κανείς στο γκρι και στην ένωση των χρωμάτων, όλα συνέχεια είναι δύο πόλοι, ή άσπρο ή μαύρο. 

Θεωρώ ότι ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε τις αποχρώσεις που φέρνει η ένωση των χρωμάτων και των δύο πόλων. Είμαστε πάρα πολύ και αφ’ εαυτού μας διπολικοί και αυτό φέρνει συνέχεια αποστάσεις και προβλήματα και κενά που παραμονεύουν».

Η ανθρωποφαγία του facebook

Χειμαρρώδης, με ρέοντα λόγο, θέση και άποψη ο 47χρονος δημιουργός και ερμηνευτής που πέρα από τις μουσικές σπουδές του είναι και απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Κομοτηνής, παλεύει διαρκώς, όπως λέει, να αποφεύγει καταστάσεις όπως αυτές που περιγράφει παραπάνω. 

«Εξουθενώνομαι, τσατίζομαι με διάφορες αδικίες, ξαναμπαίνω στη διαδικασία που μπαίνει το εκκρεμές, μία αριστερά μία δεξιά μέχρι να βρει το κέντρο του, και να κινητοποιηθεί ξανά με διαύγεια στη μέση, αλλά συνέχεια νιώθω ότι δεν έχω κάτι άλλο να πω από αυτό. Καταλήγω δηλαδή στο να βλέπω την ανθρωποφαγία στο facebook, στο να διαπιστώνω καθημερινά πόσο επιθετικοί έχουμε γίνει και πόσο συνεχώς καλλιεργεί αυτό το μέσο έναν τόσο βίαιο και επιθετικό λόγο και δεν τον πιστεύω, δεν μπορώ να τον ανεχτώ», υπογραμμίζει.

Την ίδια «ανθρωποφαγία» εξάλλου διαπιστώνει και τώρα με τον κορονοϊό και την πανδημία. «Ήμασταν εξαρχής διχασμένοι. Πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριζαν ότι δεν υπάρχει καν ιός ή ότι αν υπάρχει είναι σίγουρα πολύ λίγο επικίνδυνος. Τον τελευταίο καιρό που βλέπουμε να αρρωσταίνουν επώνυμα φίλοι μας και διπλανοί μας, υπαρκτά πρόσωπα δηλαδή, από τη μία, σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος του λαού, αποδέχθηκε ότι είχε μία επικινδυνότητα αυτός ο ιός, από την άλλη πολλοί φέρονται φοβερά μυγιάγγιχτα και με πολλή προσοχή. 

Προσπαθούν, αν κάποιος έρθει από ένα μέρος που υπάρχουν πολλά κρούσματα να μην συναντηθούν μαζί του, αλλά αυτό δεν το έχω εισπράξει σε έναν απάνθρωπο βαθμό. Αυτό που θεωρώ απαράδεκτο είναι το κατακρεούργημα που πέφτει ακόμα λες και έχουμε να χωρίσουμε τίποτα ή λες κι αν ήταν μέρος ενός παγκοσμίου σχεδίου ο ιός, θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε διαφορετικά. Όλοι τσακωνόμαστε από το πρωί ως το βράδυ στο facebook για το αν έχει επικινδυνότητα ή σε ποιον βαθμό έχει σαν να είμαστε επιδημιολόγοι», καταλήγει.

Το άλμπουμ κυκλοφορεί ψηφιακά σε όλες τις πλατφόρμες εδώ και είκοσι μέρες και περιλαμβάνει τραγούδια που έγιναν ήδη αγαπημένα, ενώ αυτές τις μέρες διατίθεται σε e-shops και καταστήματα.

Συμμετέχουν: Ελένη Τσαλιγοπούλου, Κώστα Μακεδόνα, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Τάσος Σκούρας και πολλοί αγαπημένοι φίλοι του μουσικοί, ενώ στίχους έγραψαν ο Κώστας Φασουλάς και η Αγλαϊα Σφήκα.