Υπόσχεται να μας πάει μια… «Κρουαζιέρα». Ο Κωστής Ζαφειράκης χωρίς να είναι «καπετάνιος με πτυχίο», όπως τονίζει, θα κρατήσει το τιμόνι του σκάφους που θα μας ταξιδέψει σε θάλασσες γεμάτες χιούμορ στις 1-2 και 8-9 Νοεμβρίου, αυτή τη φορά στο θέατρο "Αυλαία". 

Ο γνωστός δημοσιογράφος τα τελευταία χρόνια πέρασε και στο χώρο των παραστατικών τεχνών, είτε μέσα από δικά του κείμενα είτε όχι, σε παραγωγές που διακρίνονται για το χιούμορ τους.

Τώρα προχωρά στο εγχείρημα μέσα από ένα story telling με τίτλο «Κρουαζιέρα». Δεν είναι ένα κλασικό ταξίδι «Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι... ‘ο καθένας άνθρωπος μοιάζει με καράβι, που θαλασσοδέρνεται βράδυ και πρωί, κι ο βαρύς ο πόνος του το κορμί του σκάβει, ώσπου το λιμάνι του κάποτε θα βρει’», λέει με τη γνωστή αγάπη του για τα παλιά λαϊκά ακούσματα και γελάμε κι οι δυο.

Συμφωνούμε λοιπόν, πως και η ζωή τι είναι; Μια κρουαζιέρα. «Σαν του Βαγγέλη Γερμανού όμως; Ή σαν την άλλη, την κρουαζιέρα στην άκρη του τρόμου;», διερωτάται και αφήνει ανοιχτή την απάντηση. Αποκαλύπτει πάντως πως βάφτισε την παράσταση «Κρουαζιέρα» από μια φράση που είχε κάποτε πει η μητέρα του, όταν πέθανε η γιαγιά του.

«‘Η γιαγιά έφυγε κρουαζιέρα’ μας είπε, ιδρύοντας έτσι μια ολοκαίνουργια θρησκεία, τον Ρουλισμό (Ρούλα έλεγαν τη μαμά, πιθανολογώ πως έτσι τη φωνάζουν ακόμα, εκεί που βρίσκεται). Ρουλισμός ή ‘Το πλοίο της αγάπης’ είναι η δική μας οικογενειακή θρησκεία».

Μια λοξή ματιά στον υπέρτατο φόβο

Πάνω στη σκηνή είναι μόνος του. «Ένας άνθρωπος μόνος, αφηγείται ιστορίες, σε άλλους μόνους ή και ζευγαρωμένους -κανείς δεν είναι τέλειος. Έχω δηλαδή καταγράψει, πότε με φριχτό ρεαλισμό και πότε σαν παρωδία, ιστορίες που μου έχουν συμβεί, μεγεθύνοντας σε βαθμό κωμωδίας και αηδίας, λεπτομέρειες άκρως σπαρταριστές», επισημαίνει.

Το κυρίως θέμα του είναι «ασήκωτο», όπως το χαρακτηρίζει. «Είναι ο θάνατος και πώς διαχειριζόμαστε αυτόν τον πανικό του τέλους. Ουσιαστικά είναι μια λοξή ματιά σ’ αυτόν τον υπέρτατο φόβο, που με ταρακουνάει, από πιτσιρίκι ως σήμερα. Όλα ξεκίνησαν στο δημοτικό, από μια δασκάλα που επέμενε πως μοιάζω με τον Κώστα Καρυωτάκη.

Μετά έχω κι άλλα: μια νεκρή χελώνα στη Γερακινή, ένα πούλμαν που γλιστράει στον γκρεμό, αυτοκινητιστικά ατυχήματα σκέτη κωμωδία, μια πέτρα που έπεσε από τον ουρανό, μια κηδεία σαν το ‘Πλοίο της Αγάπης’, μια βραδιά ποίησης πληκτική μέχρι θανάτου, ένα τρικούβερτο Πάσχα στην εντελώς τρικούβερτη Κρήτη και πολλές ακόμα ιστορίες από την κρύπτη... Αφηγούμαι, διακωμωδώντας τον εαυτό μου κυρίως, και την αβάσταχτη βαρύτητά μου… Κι αυτό το εφαρμόζω ως άσκηση, πολύ συχνά με τους φίλους μου. Γελάμε πάντα… Κάπως έτσι θα είναι και η βραδιά, με μπόλικους αυτοσχεδιασμούς», τονίζει.

«Με τριβελίζει η συμφιλίωση με τον εαυτό μου»

Σκέφτηκε να προχωρήσει σ’ αυτήν την παράσταση μετά το τέλος της μητέρας του, αφού για εκείνον το θέμα του θανάτου είναι ανεξάντλητο. «Υπάρχουν σαφώς ιστορίες δυσβάσταχτες. Και μόνο που τις ανακαλώ στη μνήμη, μουδιάζω, χάνω το μυαλό μου... Δεν αυτολογοκρίνομαι, απλά φιλτράρω κάποιες ιστορίες, αφού δεν απευθύνομαι πια μόνο στους φίλους μου, αλλά και σε άλλους (άγνωστους μεν, αλλά φίλους -όλοι δικοί μας είμαστε, που λέει κι ο Ρασούλης). 

Νομίζω πως το έχω ανάγκη να αλλάξω λίγο τις μέσα μου συχνότητες, ίσως και να αστειευτώ, με τον ηλίθιο κύριο θάνατο και τη βαρβαρότητα που σέρνει ξοπίσω του. Στην παράσταση λέω ιστορίες από την εφηβεία μου, ή από τα παιδικά μου χρόνια, σκληρές για ένα παιδί, όπως τις ζούσα εγώ τότε. Απλά έχω μάθει να τις ξορκίζω, γελώντας άγρια πια», υπογραμμίζει.

Στόχος του είναι το παιχνίδι, ό,τι κι αν κάνει, τηλεόραση, ραδιόφωνο ή παραστάσεις. «Με την ‘Κρουαζιέρα’, αυτό που με τριβελίζει είναι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, προτού συγχωρεθούμε τελείως και ποιος ξέρει τι μας περιμένει μετά... Με την ‘Κρουαζιέρα’ βγάζω τη γλώσσα μου στο θάνατο. Δεν ξέρω αν το εννοώ, σίγουρα όμως το θέλω... Θέλω συνέχεια ο ‘μήνας να έχει εννιά’, που λέει και το τραγούδι. Το ξέρεις πως υπάρχει μια εφαρμογή που μας υπενθυμίζει πως λίγα είναι τα ψωμιά μας; Πως ‘τελειώνουμε’; Την κατεβάζεις στο κινητό σου, και κάθε μέρα σε ειδοποιεί και σε προειδοποιεί ταυτόχρονα πως η ζωή είναι λίγη, άρα ζήσε χωρίς σταματημό... Μια ζωή την έχουμε λοιπόν, κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε....», λέει ξανά με χιούμορ.

Άλλωστε χωρίς αυτό δεν αντέχει πια ούτε 5 λεπτά. «Και στα πιο βαριά ζητήματα, και στα πιο άλυτα πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας, βάζω μπροστά τα μεγάλα όπλα: σατιρίζω τα πάντα, ασταμάτητα. Είναι μια μέθοδος- καταλύτης, που έχει δουλευτεί μέσα στα χρόνια με τους φίλους μου και τους πολύ δικούς μου ανθρώπους. Αν αντιληφθούμε ‘το γελοίον του πράγματος’, θα περάσουμε καλύτερα. Αν αρχίσουμε να ξεμπερδεύουμε με τις ενοχές και τις σοβαροφάνειες, τα κοινωνικά, θρησκευτικά και ηθικά στερεότυπα (αν γίνει κάποιο θαύμα δηλαδή), θα το ευχαριστηθούμε πολύ περισσότερο το παιχνίδι. Τη ζωή μας δηλαδή», καταλήγει. 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο Αυλαία Τσιμισκή πλησίον ΧΑΝΘ 

1-2/11 και 8-9/11