Στην, εν εξελίξει, κρίση στη Μέση Ανατολή υπάρχουν μερικά πρωτόγνωρα πράγματα τα οποία αξίζει να επισημανθούν.

Το πρώτο είναι ότι μεγάλος αριθμός ισραηλιτών, όχι ισραηλινών, (ισραηλίτης είναι ο όπου γης εβραίος, ισραηλινός ο πολίτης του Ισραήλ), με άρθρα και συνεντεύξεις τους στάθηκαν κριτικά απέναντι στην πολιτική Νετανιάχου.

Το δεύτερο είναι οι πολύ μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των παλαιστινίων ανά τον κόσμο.

Το τρίτο είναι η επιφυλακτικότητα των ΗΠΑ απέναντι στην ισραηλινή πολιτική έστω και αν δεν εκδηλώνεται τόσο ηχηρά, δημοσίως.

Κάτι έχει αλλάξει. Και το ερώτημα είναι γιατί.

Οι σκεπτόμενοι εβραίοι έχουν συνειδητοποιήσει πως οι αρχικοί κίνδυνοι που αντιμετώπιζε το εβραϊκό κράτος έχουν παρέλθει. Το Ισραήλ μπορεί να απειλείται από δυνάμεις της περιοχής αλλά δεν αμφισβητείται υπαρξιακά, ανεξαρτήτως της θέσης της Χαμάς περί εξαφάνισής του. Και μπορεί το ίδιο, με την βοήθεια συμμάχων του να υποστηρίξει την παρουσία και ευημερία του. Συνειδητοποίησαν, ακόμη πως για ανθρωπιστικούς, πολιτικούς αλλά και υπαρξιακούς, του Ισραήλ, λόγους, πρέπει να δοθεί μια βιώσιμη λύση δύο κρατών στην περιοχή.

Η πολιτική όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων ήταν αντίθετη με αυτήν την συνειδητοποίηση. Το Ισραήλ επεδίωκε, με την εκκρεμότητα της λύσης, να ενσωματώσει όλους τους παλαιστίνιους σε ένα κράτος. Κάτι το οποίο είναι και αδύνατον και επικίνδυνο. Επικίνδυνο για το ίδιο.

Η αραβική και η παλαιστινιακή διασπορά έχουν δημιουργήσει σοβαρούς θύλακες στη δύση. Και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Οι θύλακες αυτοί ενεργοποιήθηκαν σε επίπεδο ενημέρωσης και προπαγάνδας
αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι η κύρια αιτία των μεγάλων διαδηλώσεων.

Στην συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης έχει περάσει ότι το Ισραήλ καταπιέζει αφόρητα έναν λαό ο οποίος έχει δικαίωμα στην ύπαρξη. Ακόμη και στις ΗΠΑ αυτά έγιναν συνείδηση του βαθέως κράτους. Και η αμερικανική κυβέρνηση φέρεται δυσαρεστημένη με την πολιτική του Ισραήλ.

H ισραηλινή κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά στην βάρβαρη, τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς και να κερδίσει την διεθνή κοινή γνώμη με το μέρος της. Δεν το έκανε όμως. Έχει μια αλαζονική νοοτροπία του είδους «καλύτερα να μας φοβούνται παρά να μας λυπούνται». Αυτό, όμως, δεν περνά πια. Προτίμησε την οδό που γνωρίζει. Την οδό του πολέμου, της καταπίεσης και της ισοπέδωσης του αντιπάλου. Η οδός αυτή, όμως μπορεί στο παρελθόν να δικαιολογούνταν από την διεθνή κοινή γνώμη. Όχι, όμως, και σήμερα.

Η αμερικανική εφημερίδα Wall Street journal αποδίδει το φαινόμενο της παγκόσμιας αντίδρασης κατά του Ισραήλ όχι στην ουσία που περιγράφηκε παραπάνω, αλλά στον αντισημιτισμό της διεθνούς κοινωνίας. Αντισημιτισμό και όχι, απλώς, αντισιωνισμό. Σημίτες είναι οι εβραίοι και αντισημιτισμός σημαίνει αισθήματα κατά των εβραίων. Σιωνιστικό αποκλήθηκε το κίνημα επιστροφής των Εβραίων στα εδάφη του. Αντισιωνισμός είναι η αντίθεση σε αυτήν την επιστροφή και μετά την επικράτησή της η αντίθεση στην πολιτική που εφαρμόζει το Ισραήλ.

Εμβληματικά μέσα και προσωπικότητες του Ισραήλ προσπαθούν να αναπαραγάγουν αυτήν την αντίληψη, της αντιευρωπαϊκής συμπεριφοράς, δηλαδή, σε μεγάλο μέρος του αλλά η άποψή τους δεν περνά, πλέον, στην διεθνή κοινότητα.

Η διεθνής κοινή γνώμη διαπιστώνει πως το Ισραήλ επικαλείται καταχρηστικά αυτά που υπέστη από τους Ναζί για να κάνει τα ίδια στους παλαιστίνιους. Και αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει συνείδηση
της διεθνούς κοινότητας.

Το να βάλει ένα κίτρινο αστέρι του Δαυίδ στο πέτο του ο πρεσβευτής του Ισραήλ στον ΟΗΕ (σήμα με το οποίο χαρακτήριζαν του εβραίους οι Ναζί), δεν σημαίνει πια τίποτε.

Το Ισραήλ πρέπει να αλλάξει πολιτική και συμπεριφορά. Είναι η ώρα για την έναρξη της διαδικασίας δημιουργίας δύο κρατών. Και σε αυτό μπορεί να συμβάλλει και η Ελλάδα.

Η Ελλάδα έχει διαμορφωμένες, εδώ και χρόνια, πολύ καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο οι οποίες τείνουν να διαρραγούν από τον τρόπο που τις χειρίζεται ο κ. Μητσοτάκης. Και αυτό θα ήταν εγκληματικό ως πολιτική πρακτική.

Από την άλλη έχει διαμορφώσει καλές σχέσεις και με το Ισραήλ τις οποίες, επίσης, πρέπει να κρατήσει.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική βρίσκεται, πράγματι, σε ένα δύσκολο και λεπτό μεταίχμιο. Δυστυχώς, δεν μας έχει δώσει δείγματα ότι μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες λεπτές ισορροπίες.

Θα μπορούσε ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, αφού κάνει ορισμένες παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με ΗΠΑ, ΕΕ και Ισραήλ, να αναλάβει μια πρωτοβουλία επισκεπτόμενες όλες τις αραβικές χώρες. Όχι, απλώς, να φανεί αλλά να προσπαθήσει να ηρεμήσει η κατάσταση στη Γάζα. Μια τέτοια δραστηριότητα θα βοηθούσε να κρατηθεί κάτι από τις ελληνοαραβικές σχέσεις και ίσως θα βοηθούσε στη δρομολόγηση λύσης δύο κρατών.

Είναι η ώρα για την ελληνική διπλωματία.