Η δεύτερη μέρα του χρόνου στον Σοχό είναι συνυφασμένη με το έθιμο του «Ποδιακού», το γνωστό σε όλους μας δηλαδή «Ποδαρικό».
Στην τοπική διάλεκτο το έθιμο λεγόταν «πολιά-ζουβάνι».
Σύμφωνα με το έθιμο παιδιά κοντά στην εφηβεία έπαιρναν ένα μπουκάλι νερό που το αποκαλούσαν «αμίλητο νερό» και πήγαιναν στα σπίτια συγγενών αλλά και στους γείτονες και έκαναν το καλό «ποδαρικό» ρίχνοντας νερό σε κάθε γωνιά των δωματίων λέγοντας ταυτόχρονα ευχές.
Ευχές κάθε είδους από οικονομικής ευημερίας μέχρι και για καλές παντρειές για τα παιδιά της οικογένειας. Μετά καθόταν κάτω στο πάτωμα και έλεγαν την φράση: «όπως κάθομαι εγώ, να καθίσει και το μπερεκέτ», λέξη που σημαίνει καλή τύχη, αφθονία κτλ.
Στο τέλος υπήρχε φυσικά και το φιλοδώρημα από τον νοικοκύρη του σπιτιού, άλλωστε αυτό ήταν ένα από τα κίνητρα των παιδιών. Απο την δεκαετία του '50 το έθιμο εξελίχθηκε.
Παρέα Σοχινών συνοδεία παραδοσιακών μουσικών οργάνων, με κάποιον να κρατάει ένα πουρνάρι στολισμένο σαν Χριστουγεννιάτικο Δέντρο έμπαιναν στα μαγαζιά, ράντιζαν τις γωνίες και με τα χρήματα που έπαιρναν από τους επαγγελματίες διοργάνωναν ένα τραπέζι.
Μετέπειτα εξελίχθηκε καθαρά ως μία γιορτή των επαγγελματιών του Σοχού και μάλιστα μόνο για τους άντρες!
Τα τελευταία 15 - 20 περίπου χρόνια το έθιμο έως και σήμερα έχει γενικευτεί και είναι ένα γενικό γλέντι σε όλες τις ταβέρνες του Σοχού με συμμετοχή όχι μόνο ντόπιων αλλά και πολλών ξένων επισκεπτών!
Σήμερα έχει αλλοιωθεί κάπως το πραγματικό νόημα της συγκεκριμένης γιορτής και έχει μετατραπεί σε ένα πάρτι για μικρούς και μεγάλους με χορό και φαγητό.
Η δεύτερη μέρα του χρόνου στον Σοχό είναι συνυφασμένη με το έθιμο του «Ποδιακού», το γνωστό σε όλους μας δηλαδή «Ποδαρικό».
Στην τοπική διάλεκτο το έθιμο λεγόταν «πολιά-ζουβάνι».
Σύμφωνα με το έθιμο παιδιά κοντά στην εφηβεία έπαιρναν ένα μπουκάλι νερό που το αποκαλούσαν «αμίλητο νερό» και πήγαιναν στα σπίτια συγγενών αλλά και στους γείτονες και έκαναν το καλό «ποδαρικό» ρίχνοντας νερό σε κάθε γωνιά των δωματίων λέγοντας ταυτόχρονα ευχές.
Ευχές κάθε είδους από οικονομικής ευημερίας μέχρι και για καλές παντρειές για τα παιδιά της οικογένειας. Μετά καθόταν κάτω στο πάτωμα και έλεγαν την φράση: «όπως κάθομαι εγώ, να καθίσει και το μπερεκέτ», λέξη που σημαίνει καλή τύχη, αφθονία κτλ.
Στο τέλος υπήρχε φυσικά και το φιλοδώρημα από τον νοικοκύρη του σπιτιού, άλλωστε αυτό ήταν ένα από τα κίνητρα των παιδιών. Απο την δεκαετία του '50 το έθιμο εξελίχθηκε.
Παρέα Σοχινών συνοδεία παραδοσιακών μουσικών οργάνων, με κάποιον να κρατάει ένα πουρνάρι στολισμένο σαν Χριστουγεννιάτικο Δέντρο έμπαιναν στα μαγαζιά, ράντιζαν τις γωνίες και με τα χρήματα που έπαιρναν από τους επαγγελματίες διοργάνωναν ένα τραπέζι.
Μετέπειτα εξελίχθηκε καθαρά ως μία γιορτή των επαγγελματιών του Σοχού και μάλιστα μόνο για τους άντρες!
Τα τελευταία 15 - 20 περίπου χρόνια το έθιμο έως και σήμερα έχει γενικευτεί και είναι ένα γενικό γλέντι σε όλες τις ταβέρνες του Σοχού με συμμετοχή όχι μόνο ντόπιων αλλά και πολλών ξένων επισκεπτών!
Σήμερα έχει αλλοιωθεί κάπως το πραγματικό νόημα της συγκεκριμένης γιορτής και έχει μετατραπεί σε ένα πάρτι για μικρούς και μεγάλους με χορό και φαγητό.
ΣΧΟΛΙΑ