ΑΠΟΨΕΙΣ

Η δυνατότητα να παίξει μπάσκετ σε κανονική μπασκέτα ένας πιτσιρικάς που μεγάλωνε στη Νεάπολη στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν εξαιρετικά περιορισμένη.

Ο Γκάλης έκανε τα πρώτα του βήματα στον Άρη και δεν είχε προλάβει ακόμη να μαγέψει τους Έλληνες, οπότε τα γήπεδα ήταν μετρημένα. Ένα από αυτά βρισκόταν στο «Δελασάλ», οπότε συνδυάζοντας το παιχνίδι με μία μίνι εκδρομή, περιμέναμε το ΚΤΕΛ, για να ανέβουμε στο Ρετζίκι, να παραστήσουμε τους πρωτοπόρους του «νέου» αθλήματος και να επιστρέψουμε ενθουσιασμένοι.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια. Όλα άλλαξαν. Εμείς, το μπάσκετ, το νόμισμα της χώρας, η χώρα.

Ξέρετε τι παραμένει ίδιο; Ο δρόμος. Είναι ακριβώς όπως τότε που από τη στροφή Φιλύρου μέχρι τα σημερινά Πεύκα υπήρχαν μόνο μερικές δεκάδες σπίτια.

Σήμερα φυσικά οι κατοικίες και τα καταστήματα είναι χιλιάδες, με αποτέλεσμα κάποιος που κινείται στη λεωφόρο Παπανικολάου, όπως λέγεται πια, να χρειάζεται περισσότερο χρόνο από όσο χρειαζόταν τη δεκαετία του ’80 με το ΚΤΕΛ.

Σημειώνω εδώ ότι οι κυκλοφοριακές συνθήκες στο συγκεκριμένο δρόμο έχουν μία επιπλέον διάσταση, καθώς οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Βόρειας Ελλάδας, το «Γ. Παπανικολάου». Θα μου πείτε, είναι δυνατόν η χώρα να χρωστά το 182,2% του ΑΕΠ της, δηλαδή 334, 98 δισ. ευρώ, η (επίσημη) ανεργία να είναι πάνω από το 18%, η «Συμφωνία των Πρεσπών» να έχει χωρίσει τη χώρα σε προδότες και εθνικιστές, κι εσύ να ασχολείσαι με τη λεωφόρο Παπανικολάου; Νομίζω είναι. Και ξέρετε γιατί; 

Γιατί το παράδειγμα του συγκεκριμένου δρόμου εμπεριέχει την αιτία για τα περισσότερα δεινά που πέρασε και θα περάσει η χώρα. Επί τέσσερις δεκαετίες, που στην περιοχή χτίζονταν σπίτια, δεν υπήρξε ο παραμικρός σχεδιασμός, η ελάχιστη μέριμνα για το πώς θα μετακινούνται οι άνθρωποι. Όλοι οι άρχοντες, δημοτικοί, περιφερειακοί, βουλευτές και υπουργοί πετούσαν την μπάλα στον επόμενο. Από κοντά και ο κόσμος που στις χρυσές εποχές έδινε τεράστια ποσά για να εξασφαλίσει σπίτι κοντά στην πόλη με τα χαρακτηριστικά της εξοχής. 

Καμία ενέργεια, καμία κινητοποίηση για το πού πάει το πράγμα. Έτσι όταν πια η… πεζοπορία θα τους εξασφαλίζει γρηγορότερη πρόσβαση στις δουλειές τους, θα διαμαρτύρονται και θα ζητούν τη συμπαράσταση των πολιτών άλλων περιοχών, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Όμως, (θα) είναι αργά…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27 Ιανουαρίου 2019