Όσοι τρέφαμε προσδοκίες για ένα ανέμελο καλοκαίρι, δυστυχώς απογοητευόμαστε. Ακόμη περισσότερο θα απογοητευτούν εκείνοι που προσδοκούσαν έσοδα από τον τουρισμό είτε ως εργαζόμενοι είτε ως επιχειρηματίες.

Όλα δείχνουν ότι το φετινό καλοκαίρι θα είναι μια από τα ίδια με πέρυσι. Περιοριστικά μέτρα, φόβος, αβεβαιότητα και δυσάρεστα νέα καθημερινά για την νέα επέλαση της πανδημίας. Μεγάλος αριθμός κρουσμάτων, πιθανή αύξηση νοσούντων, πίεση στα νοσοκομεία, θάνατοι και όλα τα συμπαραμαρτούντα, συνθέτουν ένα σκοτεινό τοπίο μέσα στο οποίο ουδείς μπορεί να χαλαρώσει και να χαρεί με ξεγνοιασιά τον ήλιο και την θάλασσα

Το αγχωμένο και στερημένο καλοκαίρι που θα ζήσουμε και φέτος, θα μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε, όσο κι αν αφήσει κατάλοιπα στην κακιά μας διάθεση και την πεσμένη ψυχολογία. Εκείνο που θα είναι πολύ δύσκολο να το προσπεράσουμε -ως κοινωνία- είναι η οικονομική καταστροφή των ανθρώπων του τουρισμού.

Η επονομαζόμενη –και ορθά- «βαριά βιομηχανία», για δεύτερο συνεχή χρόνο, φυτοζωεί.

Τα μεγάλα λόγια για εκτίναξη των αφίξεων, είχαν υποχρεώσει όλους όσοι δραστηριοποιούνται γύρω από τον τουρισμό, να ετοιμαστούν επενδύοντας ό, τι χρειαζόταν, ώστε να είναι έτοιμοι να υποδεχτούν μεγάλο αριθμό τουριστών, που θα ήταν έτοιμοι να ξοδέψουν γιορτάζοντας το τέλος της πανδημίας και ξορκίζοντας τους περιορισμούς που υπέστησαν έναν χρόνο τώρα.

Όμως φευ!

Οι ελπίδες αποδείχτηκαν χωρίς αντίκρισμα.

Λίγοι τουρίστες και αυτοί τρομαγμένοι, και διστακτικοί στο να ξοδέψουν σε διασκέδαση και έντονη ζωή. Ίσα ίσα να πληρώσουν ένα δωμάτιο και τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ, αποφεύγοντας beach bar, κέντρα διασκέδασης, κλαμπ, ταβέρνες, συναθροίσεις σε εμπορικά μαγαζιά, πανηγύρια.

Ακόμη δεν έκλεισε το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου και τα νέα από την τουριστική βιομηχανία, είναι εξόχως ανησυχητικά. Απολύσεις προσωπικού, γκρίνιες, παράπονα, πίεση στην κυβέρνηση να ανοίξει διάπλατα τα σύνορα περιορίζοντας στο ελάχιστο τους ελέγχους…

Θα μπορούσε να συζητηθεί οτιδήποτε, αλλά η περσινή εμπειρία μάς έμαθε πως η χαλαρότητα χάριν του τουρισμού πληρώνεται πολύ ακριβά στους μήνες που θα ακολουθήσουν. (Ποιος μπορεί να ξεχάσει το δεύτερο κύμα της πανδημίας που ξέσπασε ορμητικά μετά την έκρηξη κρουσμάτων τους θερινούς μήνες;).

Αντί μάλιστα να υπάρξει περαιτέρω σταδιακή ελάφρυνση των περιοριστικών μέτρων, οι ειδικοί πιέζουν για επιστροφή της προστατευτικής μάσκας και στους εξωτερικούς χώρους, αυστηροποίηση των ελέγχων στις μετακινήσεις, σκληρά πρωτόκολλα στην λειτουργία της εστίασης (όχι όρθιοι, κλείσιμο από την πρώτη παράβαση κλπ).

Κοντολογίς, χειρότερα από πέρυσι…

*****************************************************************************************************

* Πολλά λάθη και περισσότερες παραλείψεις θα μπορούσε να καταγράψει κανείς αξιολογώντας την πολύμηνη μάχη της χώρας μας με τον κορονοϊό.

Και αλίμονο αν δεν υπήρχαν τέτοια στην Ελλάδα με τις ιδιομορφίες της, με τις περιορισμένες δυνατότητες, με την δαιδαλώδη γραφειοκρατία, την αρρωστημένη μας νοοτροπία, την έλλειψη πόρων.

Πέρα όμως από λάθη και παραλείψεις (λίγα κρεβάτια ΜΕΘ, καθυστέρηση σε προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού, ανυπαρξία πρωτοβάθμιας φροντίδας κλπ), αυτό που καταλογίζεται στην κυβέρνηση, είναι ότι επέλεξε να κεφαλαιοποιήσει άμεσα και να καρπωθεί πολιτικά την μεγάλη πράγματι επιτυχία -την πρωτοφανή θα έλεγα- που είχαμε στην αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας στη χώρα όμως. Ήταν τότε που αποσύρθηκαν από την «πρώτη γραμμή» και την καθημερινή ενημέρωση οι επιστήμονες που με επικεφαλής τον καθηγητή Τσιόδρα και πήραν τη θέση τους οι πολιτικοί.

Παράλληλα άρχισαν να διοχετεύονται πληροφορίες για διαφωνίες στο εσωτερικό της ομάδας των ειδικών, για διαφορετικές προσεγγίσεις και οξείες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της.

Αυτά είχαν ως συνέπειες πρώτον το να σπείρουν αμφιβολίες στην στους πολίτες για το αν η στρατηγική που ακολουθούνταν είναι σωστή ή όχι και να καλλιεργήσουν την εντύπωση ότι οι επιστήμονες δεν είναι και τόσο σίγουροι γι’ αυτό που λένε.

Το κυριότερο όμως ήταν πως η «πολιτικοποίηση» της αντιμετώπισης της πανδημίας από την κυβέρνηση, έκανε την αντιπολίτευση να προσπαθήσει να μειώσει την δουλειά που έγινε, διογκώνοντας τα προβλήματα και υποδαυλίζοντας τον συνηθισμένο στην χώρα μας «διχασμό» αναφορικά με το τι γινόταν και το τι έπρεπε να γίνει.

Όλα αυτά, δεν ενοχλούσαν τόσο, κατά την περίοδο που τα πράγματα πήγαιναν καλά.

* Ήρθε όμως η ανάσχεση του εμβολιαστικού προγράμματος και -κυρίως- η υπερμεταδοτική μετάλλαξη Δέλτα, να φέρουν τα πάνω κάτω.

Όπως πλέον διαμορφώνονται τα δεδομένα, το φθινόπωρο θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Από τα δύο τουλάχιστον εκατομμύρια ανεμβολίαστων, οι περισσότεροι θα κολλήσουν και πολλοί από αυτούς θα χρειαστούν νοσηλεία στα νοσοκομεία, αρκετοί θα χρειαστούν ΜΕΘ και κάποιοι θα καταλήξουν.

Εννοείται πως αν δεν υπάρξει νέα μετάλλαξη που αλλάζει τα στάνταρ, όσοι ανεμβολίαστοι κολλήσουν και επιβιώσουν αποκτώντας αντισώματα, θα προστεθούν στους ήδη εμβολιασμένους και θα συνδιαμορφώσουν το ποθητό τείχος ανοσίας

Στον βωμό όμως της τέτοιας οικοδόμησης της ανοσίας αγέλης, θα πρέπει προηγουμένως να μετρήσουμε μερικές χιλιάδες νεκρούς (αν κρατηθούν οι αναλογίες κρουσμάτων- νοσούντων- βαρέως νοσούντων- θανάτων).

Κι όμως, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, πολλοί συμπατριώτες μας επιμένουν να αμφισβητούν την χρησιμότητα των εμβολίων και να δηλώνουν αμετακίνητοι στην απόφασή τους να μην…επιτρέψουν να μολυνθεί ο οργανισμός τους…

* Οι αποφάσεις που παίρνει τώρα η κυβέρνηση για οριστική αποφυγή κάθε ενδεχόμενου γενικού lockdown και επιβολή περιοριστικών μέτρων μόνο για τους μη εμβολιασμένους (απαγορεύσεις εισόδου σε γήπεδα, εσωτερικούς χώρους εστίασης, μετακινήσεις κλπ), κρίνονται επιβεβλημένες.

Ακόμη και η... ακραία απόφαση για υποχρεωτικό εμβολιασμό των εργαζόμενων στην υγεία, την κοινωνική πρόνοια κλπ, θεωρούνται απολύτως ορθές και απαραίτητες.

Να σεβαστούμε το δικαίωμα καθενός στην ζωή του -το αν θα εμβολιαστεί ή όχι. Αλλά δεν μιλάμε για ένα εμβόλιο του έρπητα ζωστήρα που αν δεν το κάνει κάποιος θα βλάψει μόνο τον εαυτό του!

Ούτε για το αντιτετανικό που αν δεν το κάνει και τραυματιστεί, θα πάθει ο ίδιος τέτανο αλλά μόνο αυτός.

Το εμβόλιο κατά του COVID-19 είναι απαραίτητο όχι γιατί κινδυνεύει να προσβληθεί και να πεθάνει κάποιος, αλλά γιατί ο ίδιος ως ξενιστής του ιού, μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο τον διπλανό του!

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν την έννοια της ελευθερίας στον εμβολιασμό απέναντι σε μια μολυσματική νόσο την εποχή πανδημίας.
Έχω δικαίωμα να μην εμβολιαστώ, εφόσον απομονωθώ και δεν βάζω σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή των άλλων, παρά μόνον την δική μου.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 11.07.2021