Αλέξανδρο Παντελάκη

Σtη σκηνή του Metropolitan The Urban Theater, τρεις γυναίκες που τις λένε «Αλεχάνδρα» θα συναντηθούν σε ένα δωμάτιο, επιφορτισμένες με το καθήκον να αποφασίσουν το μέλλον της Βίλας Γκριμάλντι, ενός υπαρκτού χώρου βασανιστηρίων και δολοφονιών της Χιλής κατά την δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ (1973-1990).

Η Λίλα Μπακλέση μίλησε στο makthes.gr για όσα έχουν ετοιμάσει για το κοινό. «Για να βάλω το έργο σε μια αντιστοιχία με την ελληνική πραγματικότητα είναι σαν να λέμε ότι οι άνθρωποι που βασανίστηκαν στη δικτατορία της Ελλάδας, να μάζεψαν τρεις κοπέλες γύρω στα 30 και να τις έβαλαν να αποφασίσουν τι θα κάνουν με ένα κτίριο στο οποίο γίνονταν βασανιστήρια. Συγκεκριμένα, στη δική μας περίπτωση μιλάμε για το στρατόπεδο τέρα νόβα και οι γυναίκες που υποδυόμαστε πρέπει να αποφασίσουν αν θα γίνει ένα μουσείο ή για παράδειγμα ένα θεματικό πάρκο που θα μπαίνει ο επισκέπτης μέσα και θα του σηκώνεται η τρίχα. Η καθεμιά είναι συνδεδεμένη με αυτόν τον χώρο και έχει και την ατζέντα της», εξηγεί αρχικά η κα. Μπακλέση.

Το πραγματικό θέμα του έργου είναι η ιστορική μνήμη και με ποιους τρόπους τη διατηρούμε. Η παράσταση προσπαθεί να προβληματίσει το κοινό που μοιραία θα κάνει συσχετισμούς και με τα ελληνικά δεδομένα. «Για εμάς που κάναμε πολύ μεγάλη έρευνα και για τη Χιλή και για την Ελλάδα, το ανατριχιαστικό είναι ότι στη χώρα μας δεν ακουμπάμε καθόλου το θέμα και μάλιστα υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν να τα θάψουν, ότι βασανίστηκαν, δηλαδή, άνθρωποι στη Χούντα, ενώ την ίδια στιγμή στη Χιλή έχουμε ένα έργο που μιλάει για αυτό και ανοίγει διάλογο κάτι που δεν κάνουμε στην Ελλάδα» αναφέρει η ηθοποιός.

Αξίζει, λοιπόν, να προσέξουμε κατά πόσο το θέατρο μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις και αν αυτό είναι καθολικό ή ισχύει μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Όπως θα μας πει η Λιλά Μπακλέση, «η τέχνη έχει καθήκον να τα βάζει με τα κακώς κείμενα και το είδαμε και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπως η Τζένυ Καρέζη με τον Κώστα Καζάκο που όταν έκαναν ‘’το μεγάλο μας τσίρκο’’, το οποίο είχε πολλά μηνύματα, τους πήραν αυτόφωρο. Πρέπει να ανοίγουμε τα μάτια ειδικά από τη στιγμή που ζούμε σε μια χώρα που τα ΜΜΕ είναι κατευθυνόμενα και φιλικά προσκείμενα προς την κυβέρνηση».

Όπως είναι λογικό χώροι που έχουν τη δική τους ιστορία, οφείλουν με κάποιον τρόπο να διατηρούν την ιστορία τους και να την κάνουν γνωστή στις επόμενες γενιές. «Αυτό που μου αρέσει στο έργο είναι ότι υπάρχει μια φράση που λέει ΄΄ο καθένας να αισθάνεται αυτό που αισθάνεται΄΄. Είναι πολύ απλό, αλλά θεωρώ ότι ακόμη και για έναν τέτοιο χώρο θα πρέπει να γίνεται κάτι που να θέτει ερωτήματα γιατί όταν θάβεται η ιστορία του έχει κοινωνικές επιπτώσεις και κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβεί ξανά. Το θέμα είναι ανοιχτό».

«Τότε ο εχθρός ήταν πιο ξεκάθαρος, τώρα δεν ξέρεις τι πολεμάς»

Σε ό,τι αφορά το συλλογικό τραύμα του κάθε λαού που μπορεί να προκύπτει από μελανά σημεία της ιστορίας της κάθε χώρας, η διαχείριση του σύμφωνα με την ηθοποιό μπορεί να γίνει μέσω ενός ανοιχτού διαλόγου: «Σίγουρα με το να υπάρχει μια ανοιχτή συζήτηση για το τι μας έφερε εκεί και πώς μπορούμε να διαχειριστούμε αυτό που μας συνέβη. Η Ελλάδα ίσως είναι μια άλλη περίπτωση και το βασίζω στο ότι ταυτόχρονα με την μελέτη που έκανα για τη βίλα, έπαιζα στα ‘’καλύτερα μας χρόνια’’ στην ΕΡΤ που σχετιζόταν με την περίοδο της επταετίας. Συζητώντας με τους σεναριογράφους και τους συνεργάτες σκεφτόμασταν ότι η πλειονότητα στην Ελλάδα συνεχίζει τη ζωή της κανονικά. Υπάρχει ένα συλλογικό τραύμα που επηρεάζει μερικούς ανθρώπους όμως η επόμενη γενιά μπορεί να πιστεύει ότι οι προηγούμενοι δεν έκαναν κάτι, απλώς έβλεπαν και το άφηναν γιατί μπορεί να ήταν σε κατάσταση σοκ ή και να μην είχαν τόσο πρόβλημα με αυτό. Τότε ο εχθρός ήταν βέβαια πιο ξεκάθαρος, τώρα δεν ξέρεις ακριβώς τι πας να πολεμήσεις».

Σε σχέση με το έργο, η Λ. Μπακλέση αναφέρει ότι μιλάει στο σήμερα και για άλλους λόγους. Η κακομεταχείριση των γυναικών και η πατριαρχία είναι δυο παθογένειες που εύκολα συναντά κανείς και τώρα. «Γίνονταν διαφορετικά βασανιστήρια στις γυναίκες γιατί η πατριαρχία ακόμη και εκεί βρίσκει τον τρόπο της για να σε διαλύσει. Το έργο μας κυρίως μιλάει για την ιστορική μνήμη και τι μπορούμε να κάνουμε γι’αυτό. Πρέπει να βρουν αυτές οι γυναίκες μια λύση. Έχει, όμως, και πολλά κωμικά στοιχεία μέσα», επισημαίνει.

«Ούτε τα σύνορα έχουν σημασία για μένα ούτε τα κράτη»

Στη συζήτηση μας μπήκαν και οι πρόσφατες εξελίξεις με τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ανάγκη για καλύτερη πληροφόρηση ώστε να μπορούμε να μην ξεχνάμε όσα συνέβησαν γιατί τελικά δεν σταμάτησαν και ποτέ να συμβαίνουν. «Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή έχουμε τόση πληροφόρηση που πρέπει να τα βάζουμε όλα κάτω και να βλέπουμε ότι δεν έχει τελειώσει ποτέ όλο αυτό. Όταν η Αμερική έσκιζε τα ιμάτια της για την Ουκρανία και τη Ρωσία, ταυτόχρονα έριχνε βόμβες στη Σομαλία. Ζούμε σε έναν υποκριτικό κόσμο. Πάντα θα συμβαίνει αυτό από την στιγμή που ζούμε σε έναν ακραίο καπιταλισμό. Ούτε τα σύνορα έχουν σημασία για μένα ούτε τα κράτη από τη στιγμή που αν θέλει κάποιος που είναι δισεκατομμυριούχος σε διαγράφει από τον χάρτη. Μας έχουν βάλει σε ένα πλαίσιο, όμως, που νιώθεις ότι είσαι ανήμπορος. Αυτά τα λέω γιατί είναι πολύ κοντά και σε αυτά που παίζω στην παράσταση. Έχουμε δύναμη αν υπάρξουμε συλλογικά, αυτό πρέπει να καταλάβουμε», διαπιστώνει.

Πάντως, πέρα από όλα αυτά που προβληματίζουν την ηθοποιό που πάντα έχει ξεκάθαρη άποψη και μιλάει ανοιχτά για όσα την απασχολούν, έχει να περιμένει και κάτι πολύ καλό που την ενθουσιάζει και δεν είναι άλλο από τη νέα σειρά «Σώσε με». Η σειρά που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Δημήτρη Σίμου, θα είναι διαθέσιμη στις οθόνες μας από τον Δεκέμβριο μέσω του ΑΝΤ1+, τη συνδρομητική υπηρεσία του σταθμού. Η Λ. Μπακλέση μας λέει: «Έχουν τελειώσει τα γυρίσματα. Ανυπομονούμε για τον Δεκέμβρη. Ο σκηνοθέτης μας είναι ο Πιέρρος Ανδρακάκος. Είναι πολύ φίλος μου και μέντορας μου. Είναι ο λόγος που έφυγα στην Αγγλία και έκανα σεμινάρια κινηματογράφου. Είναι μια σειρά που μιλάει πολύ για την Ελλάδα, έχει σχέση με την κακοποίηση γυναικών στην Κομοτηνή. Το πώς μπορεί πιο παλιά κάποιος να είχε παραβλέψει κάτι επειδή είχε συμβεί σε μια κοπέλα που ήταν πομάκα αλλά και το πώς διαχειριζόμαστε κάποια ευαίσθητα θέματα εδώ στην Ελλάδα. Στα γυρίσματα όταν ήμασταν στα πομακοχώρια ήταν συγκλονιστικά. Το να γίνω ένα με το μέρος αυτό είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον για μένα». Η ηθοποιός αναφέρθηκε σε όλη την ομάδα με την οποία συνεργάστηκε πολύ καλά και της άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Η έννοια της συνδρομητικής τηλεόρασης δίνει την ελευθερία να ειπωθούν πράγματα που στην ελεύθερη τηλεόραση ίσως θα ήταν πιο δύσκολο να εκφραστούν. Κλείνοντας, η κα. Μπακλέση καταλήγει στο ότι ένιωθαν πολύ ελεύθεροι καλλιτεχνικά όταν έκαναν τα γυρίσματα της σειράς: «Δίνει δυνατότητες στην καλλιτεχνική δημιουργία. Απλώς πρέπει να καταλάβουμε ότι το αποτέλεσμα που βλέπουμε στο εξωτερικό είναι αυτό γιατί υπάρχουν αρκετά χρήματα. Εμείς κάνουμε κάποια πράγματα με διαφορετικά budget, αλλά νομίζω ότι έχω δει πολύ υψηλού επιπέδου παραγωγές».

INFO

Η Βίλα (Ο δρόμος που δεν πήραν)

Metropolitan The Urban Theater

Αλ. Φλέμινγκ 2

29 & 30 Οκτωβρίου στις 9 μ.μ.
Εισιτήρια: 15 ευρώ και 12 ευρώ (μειωμένο)