ΑΠΟΨΕΙΣ

Μεγαλώνει ο αριθμός των πολιτικών που προσφέρουν την εμπειρία τους και τις «αρχές» τους σε άλλα κόμματα και όχι σ’ αυτά με τα οποία εξελέγησαν. Οι «κακές γλώσσες» λένε ότι οι μετατοπίσεις γίνονται κατά κανόνα προς το κόμμα που κυβερνά και δευτερευόντως προς αυτό που θα κυβερνά μετά τον Οκτώβριο και όχι προς μικρούς σχηματισμούς, που πιθανότατα θα βρεθούν εκτός Βουλής. 

Όπου -πολιτικά- φτωχός και η μοίρα του, θα πείτε. «Το άρχειν ήδιστον» (Το να ασκείς εξουσία είναι υπέρτατη ευχαρίστηση). ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Είναι πάντως ένα θέμα για τον ιστορικό του μέλλοντος, γιατί ένας ταλαντούχος, ευέλικτος πολιτικός σε εποχές προσωπικού πολιτικού αδιεξόδου καταφέρνει λέει τα… σωστά πράγματα σε λάθος κόμμα, γεγονός που τον αναγκάζει «για λόγους συνείδησης» να πάρει πολιτική μεταγραφή και να τα επαναλαμβάνει στο… κατάλληλο κόμμα…

Κανείς δεν εμποδίζει έναν πολιτικό να αισθανθεί όπως ο Μίκης Θεοδωράκης πριν από 40 χρόνια όταν είπε, για καλλιτεχνικούς λόγους, το περίφημο «νιώθω σαν τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων» (Η λίμνη στη φωτογραφία μας). Καλό θα είναι πάντως ο ασφυκτιών σήμερα βουλευτής να έχει συναίσθηση των μεγεθών του. Άλλο καΐκι, άλλο τάνκερ.

Μέχρι να λυθεί αυτό το παράδοξο, έχουμε βουλευτές που αρνήθηκαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση αλλά τάχθηκαν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, πράγμα που ενδυναμώνει τον κύριο Τσίπρα. Στη συνέχεια μπορούν να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν πρόταση μομφής της Νέας Δημοκρατίας εναντίον μιας κυβέρνησης, της οποίας όμως την αντοχή σταθεροποίησαν.

Διάλεξα εδώ ορισμένα σημάδια των καιρών, που αξίζει να τα δούμε με μιαν άλλη ματιά:

• Σαν ρετάλια

Επικίνδυνα -για κάποιους- παραμένει, όπως παρατηρούμε, στην επικαιρότητα η έκφραση «πολιτικά ρετάλια». Λέτε να μείνει ο… όρος; Το ρετάλι είναι το κομμάτι ύφασμα που απομένει από ένα τόπι. Πασίγνωστα, όπως θυμούνται οι πολύ παλιοί, ήταν στη Θεσσαλονίκη 1960 τα «υφάσματα - ρετάλια Πετμεζά», που έντυσαν τη φτωχολογιά, αλλά το «ρετάλι» μεταφορικά παραπέμπει σε κάτι ευτελές…

Με την ευκαιρία: Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 έκανα εκπομπή στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ (τότε στη λεωφόρο Στρατού) με ηχολήπτη τον θρυλικό Ζαφείρη Χολέβα. Ο ίδιος εκείνες τις μέρες μου έλεγε ότι στη δεκαετία του ’60 ηχογραφούσε διαφημιστικά με τις φωνές του Πάνου Γαβαλά και του Μίμη Φωτόπουλου, που μεταδίδονταν από το ραδιόφωνο αλλά και από τα μεγάφωνα της Διεθνούς Εκθέσεως. Θυμάμαι ένα.

«Κι αν φτωχαδάκια είμαστε

και αν μας δέρνει η γκίνια

ας είν’ καλά, αγάπη μου,

του Πετμεζά η φτήνια…»!

• Σαν μεταγραφικό παζάρι

Ο ευρωβουλευτής της Λαϊκής Ενότητας Νίκος Χουντής βρήκε γουστόζικα τις σημερινές αναλογίες της πολιτικής σκηνής με το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και το παζάρι των μεταγραφών:

«Δανεικοί, ελεύθεροι, με υποσχετική… Όλων των ειδών οι μεταγραφές. Και όλα αυτά στις πλάτες των συμφερόντων του ελληνικού λαού, στις πλάτες των εθνικών μας συμφερόντων. Όλα στο όνομα της εξυπηρέτησης των ευρωατλαντικών ‘συμμάχων’ και της νομής της εξουσίας».

• Σαν παλιό σινεμά

Διαβάζω για τις καταιγιστικού ρυθμού καταγγελίες του κ. Καμμένου κατά της κυβέρνησης, κατά του κ. Κοτζιά και εσχάτως και κατά του Αλέξη Τσίπρα, και θυμάμαι το «Fatal Attraction» (το θρίλερ με ελληνικό τίτλο «Ολέθρια σχέση») με πρωταγωνίστρια τη φοβερή ηθοποιό Γκλεν Κλόουζ.

Πολιτικοί έρωτες, διαζύγια και μίση, που φέρνει η απόρριψη...

Ο κ. Καμμένος, που δεν μπορείς να πεις ότι βρίσκεται και στο ζενίθ του πολιτικού του κύρους, φέρνει στη Βουλή τις δαπάνες της πρώην συνεργάτιδός του και υπουργού Τουρισμού Έλενας Κουντουρά.

Ήταν να μη φύγει ο Πάνος Καμμένος από την κυβέρνηση. Λύθηκε η γλώσσα. Μάλλον... απελευθερώθηκε. Πιστεύω ότι οι επιθέσεις θα συνεχιστούν.

• Σαν γλώσσα τυφλή στη γεωγραφία

Εκβολή στη γεωγραφία είναι το σημείο στο οποίο ένας ποταμός καταλήγει στη θάλασσα ή τη λίμνη. Συχνά, κατά την εκβολή τους οι ποταμοί διακλαδίζονται σε επιμέρους ρυάκια ενίοτε με ψάρια(νους).

Ακούω τον Σταύρο Θεοδωράκη στη Βουλή και σκέφτομαι πως η μοίρα το ’φερε το κόμμα να είναι το Ποτάμι, η λίμνη οι Πρέσπες και το πεπρωμένο του μαύρο(τας).

• Σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο

Ο απαισιόδοξος είναι ένας πρώην αισιόδοξος, που στο μεταξύ ενημερώθηκε καλύτερα.

Οι Πρέσπες έφεραν διχασμό και πολιτική ένταση, και έριξαν στην αφάνεια το πρόβλημα της οικονομίας. Ένα πρόβλημα σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.

Χωρίς ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις, απασχόληση, αλλά με σπατάλες και πελατειακές πιρουέτες, χειμέρια τα πράγματα...

Κλείνω με Αριστοτέλη:

«Ο πολίτης ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής».

(Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας). Και τούτο δεν επιτυγχάνεται στον καναπέ…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27 Ιανουαρίου 2019