07/11/2023 19:52
«Μέσα στο χρόνο που πέρασε έχω νοσηλευτεί τέσσερις φορές. Πλέον, δεν είμαι λειτουργική. Πηγαίνω μέχρι την τουαλέτα και αυτό με πολύ δυσκολία», λέει η 25χρονη Κατερίνα, μία φοιτήτρια που αντιμετωπίζει συνεχώς προβλήματα καθώς πάσχει από το σύνδρομο Long COVID.
Η πρώτη φορά που κόλλησε κορονοϊό ήταν τον Δεκέμβριο του 2021 και από τότε, 22 μήνες μετά, παλεύει με το Long COVID.
Τα συμπτώματα που βιώνει είναι πολλαπλά, από λιποθυμίες και μουδιάσματα σε χέρια και πόδια, μέχρι απώλεια μαλλιών, εξανθήματα, ταχυπαλμίες και δύσπνοια.
Όπως λέει η ίδια μήνα με τον μήνα η εικόνα της χειροτέρευε «τα μουδιάσματα προχωρούσαν και οι ταχυκαρδίες αυξανόντουσαν».
Η Κατερίνα δεν μπορεί να αθληθεί, να εργαστεί, να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας όπου φοιτά στη σχολή Αρχιτεκτόνων.
«Τα συμπτώματα είναι άκρως περιοριστικά, όπως η έντονη δύσπνοια. Π.χ. στη δοκιμασία εξάλεπτου περπατήματος που είχα κάνει στο ιατρείο long Covid δεν κατάφερα να τη βγάλω. Το οξυγόνο μου έπεσε στο 83%. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Δεν μπορώ να μιλήσω για πολύ ώρα. Είναι κυτταρικά σαν να εξοντώνεται ο οργανισμός. Είναι λες κι είμαι φορτισμένη στο 2%», σημείωσε χαρακτηριστικά.
«Κυρίως νιώθω απελπισία κι απογοήτευση. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ακόμα και οι γιατροί θα σου πουν "σε καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω, δεν ξέρω τι να κάνω"», εξομολογήθηκε η φοιτήτρια.
Με όλα αυτά τα δεδομένα η ίδια έχει εξαντληθεί οικονομικά καθώς επισκέπτεται συνέχεια γιατρούς και κλινικές αλλά δεν έχει βρει καμία θεραπεία. Οι ασθενείς με Long Covid στην Ελλάδα είμαστε αόρατοι συνεχίζει η Κατερίνα.
«Θεωρώ ότι ασθενείς long Covid αισθανόμαστε εξοστρακισμένοι. Υπάρχουμε, αλλά δεν μας δίνουν σημασία», λέει χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με πρόσφατες επιστημονικές μελέτες, το σύνδρομο Long Covid εμφανίζεται πιο συχνά στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες ή τους ηλικιωμένους.
Υπό αυτό το πρίσμα, η 25χρονη ξεκίνησε διαδικτυακό έρανο για να μπορεί να ανταποκρίνεται στα ιατρικά έξοδα.
Μιλώντας στο Mega η Κατερίνα επισημαίνει ότι η καθημερινότητά της έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη. «Δεν είμαι μόνη μου, είμαστε πολλοί ασθενείς, αλλά είμαστε αόρατοι. Είμαι πλήρως δυσλειτουργική. Έχω έντονη κόπωση. Για να το περιγράψω σε κάποιον που δεν καταλαβαίνει είναι λες και έχεις μόνιμα πυρετό. Δεν έγινα ποτέ καλά μετά τον Covid. Έχω αίσθηση λιποθυμίας συνεχώς, ταχυκαρδίες, πόνο στο στήθος, εξανθήματα. Τεράστια αδυναμία για περπάτημα, νευραλγίες και πλέον έχω ευαισθησία σε φως και ήχους και δυσκολεύομαι και με το φαγητό», περιγράφει η ίδια.
Όπως λέει, «Μέχρι να πάω σε ιατρείο long Covid δεν ήξερα τι μου συμβαίνει και τι είχα. Μετά έμαθα ότι υπάρχουν κι άλλοι ασθενείς, διάβασα βιβλιογραφία. Προσπαθώ μόνη μου», είπε ακόμα και εξήγησε πως: «Οριακά μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι, η μαμά μου με βοηθάει σε αυτά που μπορεί. Πρέπει να υπάρχει πάντα κάποιος άνθρωπος γιατί και τα συμπτώματα είναι πολλές φορές επείγοντα. Πρέπει να επισκεφτώ τα επείγοντα. Χρειάζομαι βοήθεια στα πολύ βασικά πράγματα. Δεν υπάρχει κάποια αναγνώριση στη χώρα μας όπως κάποιο επίδομα αναπηρίας που υπάρχει στο εξωτερικό».
Σύμφωνα με την ίδια οι γιατροί που χειρίζονται τέτοια περιστατικά επικεντρώνονται στη διαχείριση και την ανακούφιση των συμπτωμάτων. «Δεν υπάρχει θεραπεία και μας το κάνουν ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει αγωγή που να με βοηθάει εκτός από ένα χάπι για την πίεση για να μην παθαίνω συχνά λιποθυμικά. Δεν υπάρχει καμία άλλη αγωγή που να βοηθάει τα υπόλοιπα συμπτώματα», τονίζει η 25χρονη.
08/11/2023 16:50
«Μέσα στο χρόνο που πέρασε έχω νοσηλευτεί τέσσερις φορές. Πλέον, δεν είμαι λειτουργική. Πηγαίνω μέχρι την τουαλέτα και αυτό με πολύ δυσκολία», λέει η 25χρονη Κατερίνα, μία φοιτήτρια που αντιμετωπίζει συνεχώς προβλήματα καθώς πάσχει από το σύνδρομο Long COVID.
Η πρώτη φορά που κόλλησε κορονοϊό ήταν τον Δεκέμβριο του 2021 και από τότε, 22 μήνες μετά, παλεύει με το Long COVID.
Τα συμπτώματα που βιώνει είναι πολλαπλά, από λιποθυμίες και μουδιάσματα σε χέρια και πόδια, μέχρι απώλεια μαλλιών, εξανθήματα, ταχυπαλμίες και δύσπνοια.
Όπως λέει η ίδια μήνα με τον μήνα η εικόνα της χειροτέρευε «τα μουδιάσματα προχωρούσαν και οι ταχυκαρδίες αυξανόντουσαν».
Η Κατερίνα δεν μπορεί να αθληθεί, να εργαστεί, να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας όπου φοιτά στη σχολή Αρχιτεκτόνων.
«Τα συμπτώματα είναι άκρως περιοριστικά, όπως η έντονη δύσπνοια. Π.χ. στη δοκιμασία εξάλεπτου περπατήματος που είχα κάνει στο ιατρείο long Covid δεν κατάφερα να τη βγάλω. Το οξυγόνο μου έπεσε στο 83%. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Δεν μπορώ να μιλήσω για πολύ ώρα. Είναι κυτταρικά σαν να εξοντώνεται ο οργανισμός. Είναι λες κι είμαι φορτισμένη στο 2%», σημείωσε χαρακτηριστικά.
«Κυρίως νιώθω απελπισία κι απογοήτευση. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ακόμα και οι γιατροί θα σου πουν "σε καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω, δεν ξέρω τι να κάνω"», εξομολογήθηκε η φοιτήτρια.
Με όλα αυτά τα δεδομένα η ίδια έχει εξαντληθεί οικονομικά καθώς επισκέπτεται συνέχεια γιατρούς και κλινικές αλλά δεν έχει βρει καμία θεραπεία. Οι ασθενείς με Long Covid στην Ελλάδα είμαστε αόρατοι συνεχίζει η Κατερίνα.
«Θεωρώ ότι ασθενείς long Covid αισθανόμαστε εξοστρακισμένοι. Υπάρχουμε, αλλά δεν μας δίνουν σημασία», λέει χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με πρόσφατες επιστημονικές μελέτες, το σύνδρομο Long Covid εμφανίζεται πιο συχνά στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες ή τους ηλικιωμένους.
Υπό αυτό το πρίσμα, η 25χρονη ξεκίνησε διαδικτυακό έρανο για να μπορεί να ανταποκρίνεται στα ιατρικά έξοδα.
Μιλώντας στο Mega η Κατερίνα επισημαίνει ότι η καθημερινότητά της έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη. «Δεν είμαι μόνη μου, είμαστε πολλοί ασθενείς, αλλά είμαστε αόρατοι. Είμαι πλήρως δυσλειτουργική. Έχω έντονη κόπωση. Για να το περιγράψω σε κάποιον που δεν καταλαβαίνει είναι λες και έχεις μόνιμα πυρετό. Δεν έγινα ποτέ καλά μετά τον Covid. Έχω αίσθηση λιποθυμίας συνεχώς, ταχυκαρδίες, πόνο στο στήθος, εξανθήματα. Τεράστια αδυναμία για περπάτημα, νευραλγίες και πλέον έχω ευαισθησία σε φως και ήχους και δυσκολεύομαι και με το φαγητό», περιγράφει η ίδια.
Όπως λέει, «Μέχρι να πάω σε ιατρείο long Covid δεν ήξερα τι μου συμβαίνει και τι είχα. Μετά έμαθα ότι υπάρχουν κι άλλοι ασθενείς, διάβασα βιβλιογραφία. Προσπαθώ μόνη μου», είπε ακόμα και εξήγησε πως: «Οριακά μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι, η μαμά μου με βοηθάει σε αυτά που μπορεί. Πρέπει να υπάρχει πάντα κάποιος άνθρωπος γιατί και τα συμπτώματα είναι πολλές φορές επείγοντα. Πρέπει να επισκεφτώ τα επείγοντα. Χρειάζομαι βοήθεια στα πολύ βασικά πράγματα. Δεν υπάρχει κάποια αναγνώριση στη χώρα μας όπως κάποιο επίδομα αναπηρίας που υπάρχει στο εξωτερικό».
Σύμφωνα με την ίδια οι γιατροί που χειρίζονται τέτοια περιστατικά επικεντρώνονται στη διαχείριση και την ανακούφιση των συμπτωμάτων. «Δεν υπάρχει θεραπεία και μας το κάνουν ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει αγωγή που να με βοηθάει εκτός από ένα χάπι για την πίεση για να μην παθαίνω συχνά λιποθυμικά. Δεν υπάρχει καμία άλλη αγωγή που να βοηθάει τα υπόλοιπα συμπτώματα», τονίζει η 25χρονη.
ΣΧΟΛΙΑ