Buanno notte Λουτσία Μποζέ. Η πιο όμορφη, στιλάτη και εκθαμβωτική βάμπ της δεκαετίας του '50 Λουτσία Μποζέ «έφυγε» στα 89 της, από βαριά πνευμονία μετεξέλιξη της βαριάς λοίμωξης του κορονοϊού, χθές.

Από τα 16 της στάρ στα καλλιστεία ,την αγαπήσαμε ιδιαίτερα,χάρις σε τρείς ταινίες της. Και τα τρία φίλμ ήταν νουάρ και αυτή στο ρόλο της μοιραίας,αινιγματικής,αμφίσημης, στην κυριολεξία το αμφιταλαντευόμενο σώμα της Ιταλίας.

Είναι «Το χρονικό ενός έρωτα» του Μικελάντζελο Αντονιόνι, ελεύθερη επανεγγραφή του «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυό φορές», στα 1950. Είναι το μπουρζουάδικο κομάτι του ιταλικού σώματος, το αμφιλεγόμενο ,το ευμαρές, αλλά και το πάθος προς το «λεκιασμένο»,το αναποφάσιστο ιδεολογικά, σε εποχές μεγάλων ανατροπών.

«Η κυρία χωρίς καμέλιες» και πάλι του Μικελάντελο, πρωτογενώς είναι ένα σχόλιο πάνω στην πλαστότητα της αναπαράστασης. Η Λουτσία και πάλι εκπροσωπεί το ιταλικό σώμα στην εποχή της ταχείας ανάπτυξης που λατρεύει τα 15 λεπτά της διασημότητας και τον οπουρτουνισμό. Ακόμα με εντυπωσίασε στο αντιφρανκικό ισπανικό νουάρ του Χουάν Αντόνιο Μπαρντέμ «Ο θάνατοςς του ποδηλάτη». Εδώ εκπροσωπεί το ασυνείδητο ισπανικό σώμα,εκείνο των μεγαλοαστών,των πάμπλουτων,των απατεώνων του συναισθήματος, του ευκαιρισμού και της προσωπικής σκληρότητας. Όλα αυτά εξάλλου ήταν γνωρίσματα των υποστηρικτών του φασίστα Φράνκο. Την επέλεξεαν σε ταινίες τους και οι Μπουνιουέλ, Φελίνι,Ρόζι,αλλά οι τρείς ρόλοι που προανέφερα αναδεικνύουν την μοναδικότητά της.

Το 2020, εποχή του μεγάλου «άνέμου»που παρασύει οργισμένα και αποσύρει ότι βρεί μπροστά του, μαζί με τα σκουπίδια του πολιτισμού μας που πέθανε,τώρα κάνει παρέα με τους κανχάζοντες Μπουνιουέλ και Αντονιόνι,που τα προφήτευσαν όλα.