29/08/2024 07:00
Τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη συναντά για τρίτη φορά στην καριέρα του ο Μάνος Βακούσης, αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία και ελεύθερη μετάφραση του Γιάννη Κακλέα. Πρόκειται για τη μεγάλη παραγωγή του ΚΘΒΕ που έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Δάσους στις αρχές Ιουλίου, έκανε μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της Επιδαύρου «σπάζοντας ταμεία» και επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Δάσους την 1η Σεπτεμβρίου.
Ο κ. Βακούσης αυτή τη φορά υποδύεται τον Χρεμύλο, έναν έντιμο άνθρωπο που ανησυχεί για τον γιο του, σε μία… καλλιτεχνική αναμέτρηση την οποία ο ίδιος περιγράφει στη «ΜτΚ» ως συγκλονιστική. «Ο Κακλέας αναζήτησε την ίδια την αλήθεια του ποιητή και το κατάφερε με έναν τρόπο ‘αιφνιδιαστικό’ συνδυάζοντας με αισθητική το τότε με το σήμερα. Έδεσε με τρόπο ασύλληπτο το κλασικό με το μοντέρνο, χωρίς μοντερνισμούς. Έχει μία τρομερή αγάπη στα νέα παιδιά και αυτή η παράσταση είναι αφιερωμένη στον νέο άνθρωπο. Γιατί αγαπώντας τη μνήμη μας πάμε μπροστά» εξηγεί.
Σε ό,τι αφορά τις παραστάσεις στο Θέατρο Δάσους, τις περιγράφει σαν μία συναρπαστική εμπειρία και… μαρτύρησε στη «ΜτΚ» τι έκανε πριν ανέβει στη σκηνή. «Ξέροντας ποιος είναι ο ρόλος και ο λόγος μου, είδα εκείνο το μαγικό δάσος πάνω από τους θεατές. Βγήκα κουβαλώντας το μέσα μου, ένιωσα ότι είμαι στο μαντείο. Όταν παίζω, επιθυμώ να γίνομαι ο ρόλος μου και μεταφέρω όλη τη συνθήκη στον 5ο αι. π.Χ., ακόμα και το κοινό. Μεταμορφώνομαι στην επιθυμία μου, είμαι ο Βακούσης σαν ηθοποιός αλλά στο μυαλό μου έχω φύγει» λέει χαρακτηριστικά.
«Η ανθρώπινη τραγωδία συνεχίζεται από την εποχή του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα αδιάκοπα μέσα από τον φόβο του θανάτου, ο οποίος θα σε κάνει ή να φοβηθείς ή να απολαύσεις το θαύμα της ζωής» σημειώνει ο ηθοποιός.
Για τον κ. Βακούση ο πλούτος στηρίζεται στην ισορροπία και διαφέρει από το χρήμα. Για τον ίδιο είναι το μεγαλύτερο Αγαθό, δηλαδή η φύση, η υγεία του σώματος και του νου, το ίδιο το θαύμα της ύπαρξης, ή καλύτερα, η μαγική ισορροπία οδύνης-ηδονής. «Χωρίς αυτά υπάρχει το χάος και η ανισορροπία» λέει χαρακτηριστικά.
«Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του και δυνητικά μπορεί να γίνει ό,τι θέλει, από όπου και αν προέρχεται. Πώς θα γίνει όμως αυτό όταν ο άλλος πεινάει, όταν δεν έχει περίθαλψη, όταν είναι πρόσφυγας; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που θίγει η παράστασή μας» προσθέτει ο ηθοποιός.
«Ο Αριστοφάνης είχε μία διαχρονικότητα στη θεματολογία του. Όπως και ο άνθρωπος, που έχει ένα κοινό σκοπό ανά τα χρόνια, να συναντήσει την αλήθεια δηλαδή αυτό που δεν μπορεί να ξεχαστεί και είναι πέρα από μας, για μας» σημειώνει. «Αυτή την αλήθεια κυνήγησαν και ο Κακλέας και ο Αριστοφάνης και χιλιάδες άλλοι ‘φωτισμένοι’ άνθρωποι. Το θέατρο είναι αλήθεια και έχει ως στόχο να ομορφύνει τον άνθρωπο και τη ζωή του. Υπάρχουν άνθρωποι που ήταν κτήνη αλλά σπουδαίοι καλλιτέχνες. Προσωπικά διαχωρίζω το καλλιτεχνικό έργο από τον καλλιτέχνη. Όταν παρακολουθούμε μία παράσταση βλέπουμε την αλήθεια, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι εσωτερικό κόσμο έχει ο κάθε ηθοποιός. Είναι πολύ σύνθετη οι σχέση τέχνης και ανθρώπου, σημασία έχει το αποτέλεσμα» επισημαίνει ο ηθοποιός.
«Με εργατικότητα κατάφερα να είμαι πιστός στα θέλω μου»
Ο Μάνος Βακούσης, τιμήθηκε φέτος με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου «Κάρολος Κουν» γεγονός που όπως εξομολογείται τον συγκίνησε. Περιγράφει μάλιστα εκείνη τη νύχτα λέγοντας πως όταν έφυγε από την απονομή βγήκε βόλτα, τραγουδούσε και χόρευε ενώ μετά, όπως περιγράφει, ένιωσε ακόμα πιο υπεύθυνος για να ασχοληθεί ακόμα πιο όμορφα με τον επόμενο ρόλο του.
«Με εργατικότητα κατάφερα να είμαι πιστός στα θέλω μου δηλαδή την αγάπη που έχει το θέατρο σαν φιλοσοφία, τη μαγική ουτοπία. Ό,τι κατάλαβα εγώ για τη ζωή μου το έκανα πράξη, ο αγώνας συνεχίζεται φυσικά αλλά επαγγελματικά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Όσα πέτυχα όμως τα κατάφερα με πολύ αγώνα. Δεν έβλεπα τίποτα, μόνο το όνειρό μου το θέατρο, να με γνωρίσω μέσα από αυτό, ήταν υπαρξιακή ανάγκη. Ήταν μία τρέλα ανεξήγητη για το πώς θα κάνω τον εαυτό μου καλύτερο και τον κόσμο» τονίζει και σημειώνει πως για να πετύχεις πρέπει να μην έχει ενοχές, μία συμβουλή που του έδωσε κάποτε ο Νίκος Κούνδουρος.
Ο ίδιος σε όλη του τη ζωή μάζευε χρήματα για να κάνει ορειβασία και ταξίδια, αυτή η ζωή τον ενδιαφέρει ακόμα και σήμερα καθώς η σχέση του με την φύση παραμένει άσβεστη ακόμα και αν επισκέπτεται τις κορυφές των βουνών μόνο στην φαντασία του πλέον. «Δε μένω Αθήνα λόγω επαγγέλματος αλλά γιατί όταν βρεθώ κάτω από την Ακρόπολη νιώθω ότι ‘πιάνω’ όλο τον κόσμο. Μου αρέσει να ταξιδεύω αλλά το μυαλό μου θα είναι πάντα στην αυλή της Ακρόπολης. Είναι τόπος μαγνητικός για μένα, το θέμα είναι πού θες να είσαι».
Αυτό που τον συγκινεί είναι το γεγονός ότι είμαστε μία στιγμή στην αιωνιότητα και όλοι οι αιώνες μαζί. «Η στιγμή είναι ο πλούτος και ο Θεός μαζί» τονίζει. «Πρέπει να βλέπουμε το μέλλον, να κρατάμε τη μνήμη αλλά μην τυχόν χάσουμε το παρόν γιατί την… κάτσαμε».
Πιστεύει ότι ο λόγος είναι η αιωνιότητα και αυτό είναι που τον τρελαίνει στο θέατρο, γιατί αυτό ονειρευόταν, πώς δηλαδή μπορεί να γίνει η στιγμή πλούτος. «Δεν είναι τυχαίο που μετά από τόσα χρόνια διαβάζουμε ακόμα Αισχύλο και Σαίξπηρ» εξηγεί.
«Πάνω απ’ όλα είναι η ζωή που πάμε να δούμε στο θέατρο» λέει χαρακτηριστικά. «Δεν υπάρχει τίποτα χωρίς τη ζωή, αυτή είναι το άπαν. Και αυτό το θαύμα της ζωής ο άνθρωπος το χειρίζεται καταστροφικά. Η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι παγκόσμια και δεν περιγράφεται, ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη του τι έχουμε κάνει στη φύση και ο ένας τον άλλον. Όταν οποιοσδήποτε άνθρωπος υποφέρει υποφέρω και εγώ, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Πόσους να μπορέσεις να βοηθήσεις;».
Όπως εξηγεί, η σημερινή ζωή είναι αδιέξοδο όμως το θέατρο επιμένει να προτείνει λύσεις με μαγικό τρόπο, στην αιώνια μάχη ζωής και θανάτου. Για τον ίδιο, δύο είναι οι δρόμοι: η φρίκη και η υγεία, σωματική και ψυχική, η ισορροπία δηλαδή του καλού και του κακού. «Δεν θέλει μόρφωση, οι μορφωμένοι μάς έφεραν εδώ που φτάσαμε, θέλει ανθρωπιά. Υπάρχει παραλογισμός και πρέπει να παλεύουμε τη φρίκη που υπάρχει έξω» προσθέτει.
Ο ίδιος πάντως βρίσκει καθημερινά το νόημα της ζωής. Το βρίσκει στο θέατρο με το οποίο ξεχνάει τη φθορά του, στην ομορφιά που συναντά σε ανθρώπους που του αρέσουν, που έχουν κοινή έλξη αλλά διαφορετικό χαρακτήρα, στο θρόισμα των φύλλων, των γενεών, στις λέξεις, στα τοπία και εν τέλει, στην ίδια την ουτοπία.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Θέατρο Δάσους
Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου στις 21:00
Εισιτήρια: more.com
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25.08.2024
Τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη συναντά για τρίτη φορά στην καριέρα του ο Μάνος Βακούσης, αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία και ελεύθερη μετάφραση του Γιάννη Κακλέα. Πρόκειται για τη μεγάλη παραγωγή του ΚΘΒΕ που έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Δάσους στις αρχές Ιουλίου, έκανε μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της Επιδαύρου «σπάζοντας ταμεία» και επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Δάσους την 1η Σεπτεμβρίου.
Ο κ. Βακούσης αυτή τη φορά υποδύεται τον Χρεμύλο, έναν έντιμο άνθρωπο που ανησυχεί για τον γιο του, σε μία… καλλιτεχνική αναμέτρηση την οποία ο ίδιος περιγράφει στη «ΜτΚ» ως συγκλονιστική. «Ο Κακλέας αναζήτησε την ίδια την αλήθεια του ποιητή και το κατάφερε με έναν τρόπο ‘αιφνιδιαστικό’ συνδυάζοντας με αισθητική το τότε με το σήμερα. Έδεσε με τρόπο ασύλληπτο το κλασικό με το μοντέρνο, χωρίς μοντερνισμούς. Έχει μία τρομερή αγάπη στα νέα παιδιά και αυτή η παράσταση είναι αφιερωμένη στον νέο άνθρωπο. Γιατί αγαπώντας τη μνήμη μας πάμε μπροστά» εξηγεί.
Σε ό,τι αφορά τις παραστάσεις στο Θέατρο Δάσους, τις περιγράφει σαν μία συναρπαστική εμπειρία και… μαρτύρησε στη «ΜτΚ» τι έκανε πριν ανέβει στη σκηνή. «Ξέροντας ποιος είναι ο ρόλος και ο λόγος μου, είδα εκείνο το μαγικό δάσος πάνω από τους θεατές. Βγήκα κουβαλώντας το μέσα μου, ένιωσα ότι είμαι στο μαντείο. Όταν παίζω, επιθυμώ να γίνομαι ο ρόλος μου και μεταφέρω όλη τη συνθήκη στον 5ο αι. π.Χ., ακόμα και το κοινό. Μεταμορφώνομαι στην επιθυμία μου, είμαι ο Βακούσης σαν ηθοποιός αλλά στο μυαλό μου έχω φύγει» λέει χαρακτηριστικά.
«Η ανθρώπινη τραγωδία συνεχίζεται από την εποχή του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα αδιάκοπα μέσα από τον φόβο του θανάτου, ο οποίος θα σε κάνει ή να φοβηθείς ή να απολαύσεις το θαύμα της ζωής» σημειώνει ο ηθοποιός.
Για τον κ. Βακούση ο πλούτος στηρίζεται στην ισορροπία και διαφέρει από το χρήμα. Για τον ίδιο είναι το μεγαλύτερο Αγαθό, δηλαδή η φύση, η υγεία του σώματος και του νου, το ίδιο το θαύμα της ύπαρξης, ή καλύτερα, η μαγική ισορροπία οδύνης-ηδονής. «Χωρίς αυτά υπάρχει το χάος και η ανισορροπία» λέει χαρακτηριστικά.
«Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του και δυνητικά μπορεί να γίνει ό,τι θέλει, από όπου και αν προέρχεται. Πώς θα γίνει όμως αυτό όταν ο άλλος πεινάει, όταν δεν έχει περίθαλψη, όταν είναι πρόσφυγας; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που θίγει η παράστασή μας» προσθέτει ο ηθοποιός.
«Ο Αριστοφάνης είχε μία διαχρονικότητα στη θεματολογία του. Όπως και ο άνθρωπος, που έχει ένα κοινό σκοπό ανά τα χρόνια, να συναντήσει την αλήθεια δηλαδή αυτό που δεν μπορεί να ξεχαστεί και είναι πέρα από μας, για μας» σημειώνει. «Αυτή την αλήθεια κυνήγησαν και ο Κακλέας και ο Αριστοφάνης και χιλιάδες άλλοι ‘φωτισμένοι’ άνθρωποι. Το θέατρο είναι αλήθεια και έχει ως στόχο να ομορφύνει τον άνθρωπο και τη ζωή του. Υπάρχουν άνθρωποι που ήταν κτήνη αλλά σπουδαίοι καλλιτέχνες. Προσωπικά διαχωρίζω το καλλιτεχνικό έργο από τον καλλιτέχνη. Όταν παρακολουθούμε μία παράσταση βλέπουμε την αλήθεια, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι εσωτερικό κόσμο έχει ο κάθε ηθοποιός. Είναι πολύ σύνθετη οι σχέση τέχνης και ανθρώπου, σημασία έχει το αποτέλεσμα» επισημαίνει ο ηθοποιός.
«Με εργατικότητα κατάφερα να είμαι πιστός στα θέλω μου»
Ο Μάνος Βακούσης, τιμήθηκε φέτος με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου «Κάρολος Κουν» γεγονός που όπως εξομολογείται τον συγκίνησε. Περιγράφει μάλιστα εκείνη τη νύχτα λέγοντας πως όταν έφυγε από την απονομή βγήκε βόλτα, τραγουδούσε και χόρευε ενώ μετά, όπως περιγράφει, ένιωσε ακόμα πιο υπεύθυνος για να ασχοληθεί ακόμα πιο όμορφα με τον επόμενο ρόλο του.
«Με εργατικότητα κατάφερα να είμαι πιστός στα θέλω μου δηλαδή την αγάπη που έχει το θέατρο σαν φιλοσοφία, τη μαγική ουτοπία. Ό,τι κατάλαβα εγώ για τη ζωή μου το έκανα πράξη, ο αγώνας συνεχίζεται φυσικά αλλά επαγγελματικά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Όσα πέτυχα όμως τα κατάφερα με πολύ αγώνα. Δεν έβλεπα τίποτα, μόνο το όνειρό μου το θέατρο, να με γνωρίσω μέσα από αυτό, ήταν υπαρξιακή ανάγκη. Ήταν μία τρέλα ανεξήγητη για το πώς θα κάνω τον εαυτό μου καλύτερο και τον κόσμο» τονίζει και σημειώνει πως για να πετύχεις πρέπει να μην έχει ενοχές, μία συμβουλή που του έδωσε κάποτε ο Νίκος Κούνδουρος.
Ο ίδιος σε όλη του τη ζωή μάζευε χρήματα για να κάνει ορειβασία και ταξίδια, αυτή η ζωή τον ενδιαφέρει ακόμα και σήμερα καθώς η σχέση του με την φύση παραμένει άσβεστη ακόμα και αν επισκέπτεται τις κορυφές των βουνών μόνο στην φαντασία του πλέον. «Δε μένω Αθήνα λόγω επαγγέλματος αλλά γιατί όταν βρεθώ κάτω από την Ακρόπολη νιώθω ότι ‘πιάνω’ όλο τον κόσμο. Μου αρέσει να ταξιδεύω αλλά το μυαλό μου θα είναι πάντα στην αυλή της Ακρόπολης. Είναι τόπος μαγνητικός για μένα, το θέμα είναι πού θες να είσαι».
Αυτό που τον συγκινεί είναι το γεγονός ότι είμαστε μία στιγμή στην αιωνιότητα και όλοι οι αιώνες μαζί. «Η στιγμή είναι ο πλούτος και ο Θεός μαζί» τονίζει. «Πρέπει να βλέπουμε το μέλλον, να κρατάμε τη μνήμη αλλά μην τυχόν χάσουμε το παρόν γιατί την… κάτσαμε».
Πιστεύει ότι ο λόγος είναι η αιωνιότητα και αυτό είναι που τον τρελαίνει στο θέατρο, γιατί αυτό ονειρευόταν, πώς δηλαδή μπορεί να γίνει η στιγμή πλούτος. «Δεν είναι τυχαίο που μετά από τόσα χρόνια διαβάζουμε ακόμα Αισχύλο και Σαίξπηρ» εξηγεί.
«Πάνω απ’ όλα είναι η ζωή που πάμε να δούμε στο θέατρο» λέει χαρακτηριστικά. «Δεν υπάρχει τίποτα χωρίς τη ζωή, αυτή είναι το άπαν. Και αυτό το θαύμα της ζωής ο άνθρωπος το χειρίζεται καταστροφικά. Η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι παγκόσμια και δεν περιγράφεται, ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη του τι έχουμε κάνει στη φύση και ο ένας τον άλλον. Όταν οποιοσδήποτε άνθρωπος υποφέρει υποφέρω και εγώ, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Πόσους να μπορέσεις να βοηθήσεις;».
Όπως εξηγεί, η σημερινή ζωή είναι αδιέξοδο όμως το θέατρο επιμένει να προτείνει λύσεις με μαγικό τρόπο, στην αιώνια μάχη ζωής και θανάτου. Για τον ίδιο, δύο είναι οι δρόμοι: η φρίκη και η υγεία, σωματική και ψυχική, η ισορροπία δηλαδή του καλού και του κακού. «Δεν θέλει μόρφωση, οι μορφωμένοι μάς έφεραν εδώ που φτάσαμε, θέλει ανθρωπιά. Υπάρχει παραλογισμός και πρέπει να παλεύουμε τη φρίκη που υπάρχει έξω» προσθέτει.
Ο ίδιος πάντως βρίσκει καθημερινά το νόημα της ζωής. Το βρίσκει στο θέατρο με το οποίο ξεχνάει τη φθορά του, στην ομορφιά που συναντά σε ανθρώπους που του αρέσουν, που έχουν κοινή έλξη αλλά διαφορετικό χαρακτήρα, στο θρόισμα των φύλλων, των γενεών, στις λέξεις, στα τοπία και εν τέλει, στην ίδια την ουτοπία.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Θέατρο Δάσους
Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου στις 21:00
Εισιτήρια: more.com
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25.08.2024
ΣΧΟΛΙΑ