Η Νένα Χρυσανθίδου ζει τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ιταλία, όπου αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Α2 μπάσκετ των γυναικών. Μετακόμισε στη γειτονική χώρα σε ηλικία μόλις 15 ετών, αφού την είχε εντοπίσει ένας Ιταλός προπονητής με τη φανέλα τη εθνικής νεανίδων. Έκτοτε, ζει, σπουδάζει και παίζει μπάσκετ στον ιταλικό νότο.

Η ομάδα της, η Μανόλια Καμπομπάσο, είναι πρώτη φέτος στο πρωτάθλημα της Α2 και διεκδικούσε με αξιώσεις την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, όμως, την πρόλαβε ο κορονοϊός. Η 21χρονη φόργουορντ έζησε από κοντά την εξάπλωση του ιού στη γειτονική χώρα, έστω και αν η πόλη της, η Καμπομπάσσο, δεν είχε κρούσματα, και περιέγραψε στο makthes.gr τις δραματικές στιγμές που περνάει η Ιταλία, αλλά και την οδύσσεια του δικού της ταξιδιού πίσω στην Ελλάδα.

"Όταν άρχισε όλη αυτή η ιστορία με τον κορονοϊό στην Ιταλία, στην αρχή το υποτιμήσαμε και όλοι συνεχίζαμε κανονικά τις ζωές μας. Ωστόσο, ο ιός εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια άργησαν να κλείσουν, όπως και τα μαγαζιά, με αποτέλεσμα να ξεφύγει", σχολίασε αρχικά, για να προσθέσει:

"Χρειάστηκε να περάσει τουλάχιστον μία εβδομάδα για να πάρει αυτές τις αποφάσεις η ιταλική κυβέρνηση. Τότε, λοιπόν, μάς ανακοίνωσαν από την ομάδα ότι θα σταματήσουν οι προπονήσεις, καθώς μέχρι τότε εμείς συνεχίζαμε κανονικά. Έτσι, κλειστήκαμε μέσα στα σπίτια μας, όπου κάναμε και την προπόνησή μας και βγαίναμε έξω μόνο για τα απαραίτητα".

Όσο για το πώς ένιωθε εκείνες τις ημέρες και αν την είχε κυριέψει ο φόβος, είχε να πει: "Δεν φοβόμουν πολύ είναι η αλήθεια. Παρακολουθούσα τις εξελίξεις από τα Μ.Μ.Ε., αλλά δεν φοβόμουν. Περισσότερο ανησυχούσαν οι γονείς μου, οι οποίοι είναι στην Ελλάδα".

Καθώς χειροτέρευε η κατάσταση στη γειτονική χώρα, άρχισε να σκέφτεται να επιστρέψει στην Ελλάδα: "Μία εβδομάδα μετά το ξέσπασμα αυτό και ενώ βρισκόμουν σε καραντίνα, η ομάδα μάς έδωσε το ‘ΟΚ’ να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Ήταν τότε που είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία στους δρόμους και είχε βγει η αστυνομία για ελέγχους. Αρχικά, σκεφτόμουν να μην γυρίσω, όμως, όταν η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο και η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα υπήρχε ένα τελευταίο πλοίο στις 21 Μαρτίου από την Ανκόνα για την Πάτρα, τα μάζεψα και έφυγα".

Η οδύσσεια της επιστροφής

Ωστόσο, ο δρόμος της επιστροφής δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Περισσότερο με κινηματογραφική ταινία έμοιαζε! Η Νένα ξεκίνησε να ψάχνει κάθε πιθανό τρόπο, που θα την έφερνε πίσω στην Ελλάδα στους δικούς της.

Οι πτήσεις ήταν γεμάτες, τα τρένα είχαν μειώσει τα δρομολόγιά τους και ήταν δύσκολο να μετακινηθεί σε πόλη που είχε αεροδρόμιο, το ίδιο ίσχυε και για τα λεωφορεία. Αποφάσισε να πάρει το καράβι από την Ανκόνα. "Ήταν η μόνη μου ευκαιρία να επιστρέψω στην Ελλάδα. Ωστόσο, ξεκίνησε άλλο μαρτύριο τότε: το πώς θα φτάσω από την πόλη μου στην Ανκόνα".

Οι επιλογές της ήταν δύο: ή θα την πήγαινε κάποιος με αυτοκίνητο ή θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει μέσα μαζικής μεταφοράς. "Το φοβόμουν πολύ το ταξίδι της επιστροφής. Μπορεί να μην φοβόμουν τόσο καιρό στην Ιταλία, αλλά με τρόμαζε πώς θα ταξίδευα για να φτάσω στην Ελλάδα και το αν θα κολλούσα τον ιό", σχολίασε αρχικά και εξήγησε:

"Ένας φίλος μου προσφέρθηκε να με πάει μέχρι την Ανκόνα, αλλά με όποιον και αν μίλησα στο τηλέφωνο, προκειμένου να μου υπογράψουν από την αστυνομία το χαρτί της μετακίνησης, μού το αρνήθηκαν. Τότε αποφάσισα να πάω με ταξί στο Τέρμολι, που ήταν κοντά στην πόλη μου και από εκεί να πάρω τρένο για την Πεσκάρα μέσω της οποίας θα έφτανα στην Ανκόνα.

Ενώ κατευθυνόμουν με το ταξί στο Τέρμολι, μάς σταμάτησαν στον δρόμο οι αστυνομικοί, καθώς είχαν τεθεί σε ισχύ νέα μέτρα που σου απαγόρευαν να βγεις από την πόλη σου. Τούς εξήγησα, όμως, ότι ήμουν αθλήτρια και έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι μου και έτσι μάς άφησαν. Φτάνοντας στον προορισμό μου διαπίστωσα ότι ακυρώθηκε το δρομολόγιο του τρένου για Πεσκάρα.

Με έπιασε ένας πανικός, δεν ήξερα τι να κάνω. Τελικά, στάθηκα τυχερή και βρήκα ένα λεωφορείο, στο οποίο ήμουν η μόνη επιβάτισσα. Μετά από τρεις ώρες περίπου, έφτασα στην Πεσκάρα, όπου πήρα τρένο για Ανκόνα. Εκεί ήμασταν 5-6 άτομα, όλοι με μάσκες και γάντια. Αλλά στους δρόμους δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Τελικά, έφτασα στην Ανκόνα και μετά από λίγες ώρες επιβιβάστηκα στο πλοίο".

Αφού έφτασε στον τελευταίο της προορισμό στην Ιταλία, επιβιβάστηκε μαζί με άλλους συμπατριώτες της στο πλοίο και το ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησε.

"Στο πλοίο υπήρχε αρκετός κόσμος. Μάς μέτρησαν τη θερμοκρασία του σώματος και μάς είπαν ότι έπρεπε να κρατάμε αποστάσεις. Ήταν αρκετά οργανωμένα και τα εισιτήρια μάς τα κάλυψε το κράτος. Όταν φτάσαμε στην Πάτρα, μάς μέτρησαν και πάλι τη θερμοκρασία. Εγώ ευτυχώς ήμουν εξοπλισμένη με μάσκες και όλα τα συναφή. Είμαι τυχερή, γιατί μου τα προμήθευσε ένας φίλος μου που δούλευε στα ασθενοφόρα. Διαφορετικά, η αισχροκέρδεια σε αυτά τα είδη είναι τρομακτική".

"Μείνετε σπίτι για να μην γίνουμε σαν την Ιταλία"

Η Νένα βρίσκεται εδώ και λίγες ημέρες στην Ελλάδα και παραμένει στην Πάτρα, όπου ζει η αδερφή της, έχοντας μπει σε καραντίνα δύο εβδομάδων για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα. Παράλληλα, ενημερώνεται για την κατάσταση στην Ιταλία και παρακολουθεί όσα συμβαίνουν εδώ.

"Νομίζω ότι εδώ είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Η ελληνική κυβέρνηση πήρε μέτρα πολύ γρήγορα, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο τα τηρούν όλοι. Έχοντας βιώσει την κατάσταση στην Ιταλία, το μόνο που μπορώ να δώσω ω συμβουλή είναι το εξής: 'Μείνετε στα σπίτια σας, όσο και αν δεν αντέχετε, για να προστατεύσετε και τους εαυτούς σας και τους γύρω σας'. Τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά όσο στην Ιταλία, αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν, ο μη γένοιτο, φτάσουν σε αυτό το σημείο, πώς θα μπορέσει η χώρα να αντεπεξέλθει".