"Περπατούσα με δυο φίλους μου στο πεζοδρόμιο της Ανδριανουπόλεως, όταν άκουσα τον ήχο της γκαζιάς. Τα φώτα έσβησαν για εμένα και άνοιξα ξανά τα μάτια μου 2,5 μήνες μετά. Στην εντατική".

Έχουν περάσει 17 χρόνια από το ατύχημα που άλλαξε τη ζωή του Δημήτρη Αντώνιου. Το ένα του χέρι ακρωτηριάστηκε και υπέστη κακώσεις στον νωτιαίο μυελό που τον κατέστησαν τετραπληγικό. Χρειάστηκε να υποβληθεί σε πολλές εγχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, είχε επιπλοκές και χρειάστηκε να περάσουν 2-3 χρόνια μέχρι να διασφαλίσει την επιβίωση του. Με το ένα χέρι του χειρίζεται το joystick του αναπηρικού του αμαξιδίου, αλλά χρειάζεται συνεχώς έναν άνθρωπο κοντά του, ακόμα και για πολύ απλές κινήσεις που όλοι κάνουμε καθημερινά.

Στο σημείο που συνέβη το ατύχημα, λίγο μετά το 7ο Λύκειο Καλαμαριάς, γίνονται συχνά ατυχήματα. "Έχουν φύγει κι άλλα αυτοκίνητα κι έχουν πέσει. Το βράδυ ξυπνάω από τις γκαζιές και μου έρχονται εικόνες στο μυαλό, είναι αναπόφευκτο. Εύχομαι να μην βρίσκεται εκείνη την ώρα κάποιος πεζός στο πεζοδρόμιο".

Τρέχουν γιατί μπορούν

Όταν έγινε το ατύχημα ο ίδιος και οι φίλοι του ήταν 16 ετών και ο οδηγός του αυτοκινήτου που ξέφυγε από την πορεία του λόγω υπερβολικής ταχύτητας 19 ετών. Το δικαστήριο τον καταδίκασε με την μέγιστη ποινή για εκείνα τα χρόνια, αλλά δεν την εξέτασε ποτέ, γιατί μετά την έκδοση της απόφασης διέφυγε στο εξωτερικό...

"Μεγάλωσα στην ίδια γενιά. Έχω φίλους με αυτοκίνητα που τρέχουν κι εγώ δυνητικά θα μπορούσα κι εγώ να είμαι στη θέση του, υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Μεγάλωσα με αυτά τα κακά πρότυπα και τις λάθος νοοτροπίες που ο κάθε ένας έκανε ό,τι του κατέβαινε- γρήγορα αυτοκίνητα, μηχανάκια χωρίς κράνος... Βλέπαμε το Fast & Furious, όλα τα βιντεοπαιχνίδια που παίζαμε ήταν με αυτοκίνητα. Στις ταινίες δεν είχε σημασία αν ο ήρωας ανέβαινε στα πεζοδρόμια, αν παραβίαζε τα φανάρια, δεν έδειχνε πόσους πάτησε και πόσους κατέστρεψε σημασία είχε να προλάβει να σώσει την κοπέλα" μου λέει. Βέβαια οι ίδιες ταινίες και τα ίδια βιντεοπαιχνίδια κυκλοφόρησαν και σε άλλες χώρες. "Σωστά, αλλά εκεί υπάρχει αστυνόμευση και πρόληψη. Ακούω τις προάλλες έναν γνωστό να μου λέει ''πενήντα χρόνια οδηγάω στην Ελλάδα δεν με σταμάτησε κανένας για αλκοτέστ, ήμουν στο εξωτερικό 3 μέρες και με σταμάτησαν 2 φορές''. Εδώ τρέχουν γιατί μπορούν, κανένας δεν τους σταματά. Η λογική του ''κάνω ό,τι γουστάρω'' οφείλεται στην έλλειψη αστυνόμευσης" σημειώνει.

Η οδική ασφάλεια δεν είναι προτεραιότητα

Ο ίδιος περιγράφει μια οδική συμπεριφορά, λίγο πολύ γνώριμη σε όλους. "Κανείς δεν πάει με το όριο ταχύτητας. Στον περιφερειακό πάω πάντα με το όριο ταχύτητας και μου κορνάρουν να κάνω στην άκρη. Όλοι είναι με το κινητό και σκέφτονται ''έλα μωρέ, δεν πειράζει ας απαντήσω'' χωρίς να συνειδητοποιούν πόσο επικίνδυνο είναι. Τα μηχανάκια κάνουν ό,τι θέλουν. Σε όποιο φανάρι καθίσεις για 20 λεπτά θα διαπιστώσεις πόσα οχήματα θα παραβιάσουν το κόκκινο φανάρι. Είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έχω απάντηση... Ξαφνικά, λόγω του Flyover βγάλανε 50 αστυνομικούς να γράφουν τα παρκαρισμένα στην Τσιμισκή. Πού ήταν το προηγούμενο διάστημα; Είχαν είκοσι τροχονόμους, και οι είκοσι πήγαιναν σε κλήτευση, αφού είχε συμβεί το τροχαίο. Δεν υπήρχαν μονάδες πρόληψης παρά μόνο μια που έβγαινε περιστασιακά. Βάλε 30 αστυνομικούς να καταγράφουν υπερβολική ταχύτητα για ένα χρόνο να δεις πως θα σταματήσουν όλοι" μου λέει.

Ο ίδιος πιστεύει ότι πολλά προβλήματα θα λυνόταν με την τοποθέτηση καμερών. "Αν βάλουμε τρεις κάμερες στον περιφερειακό και δυο στη Μουδανίων κάθε χρόνο θα γλιτώσουμε 10-20 νεκρούς και σοβαρά τραυματισμένους. Για το σημείο του δικού μου ατυχήματος έστειλα ένα σωρό αιτήματα στην περιφέρεια, στο δήμο Καλαμαριάς και στην αστυνομία, αλλά δεν έγινε τίποτα εδώ και 17 χρόνια... Η οδική ασφάλεια δεν είναι προτεραιότητα".

Τον ρωτώ αν θα άλλαζε η κατάσταση εάν ήταν πιο αυστηρός ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. "Κάποιος που περνά με κόκκινο δεν τρομάζει μήπως σκοτωθεί, θα φοβηθεί αν θα του πάρουν τις πινακίδες; Η αυστηροποίηση του ΚΟΚ δεν θα διορθώσει τίποτα, αφού ξέρουν ότι δεν εφαρμόζεται κανένας κανονισμός. Ξέρουν οι οδηγοί τι προβλέπει ο ΚΟΚ αν περάσεις με κόκκινο ή πιο είναι το όριο ταχύτητας; έχουμε καταργήσει και τις πινακίδες με τα όρια. Τον παραβάτη θα τον πιάσει η αστυνομία αν κάνει ατύχημα. Έχεις δει έξω από κάποιο μπαρ να γίνονται αλκοτέστ; Παραπατάν και μπαίνουν στο αυτοκίνητο και κανείς το σταυρό σου..."

Μπορεί να αλλάξει η κατάσταση; Η απάντηση του είναι καταφατική. "Δείτε τι έγινε με το κάπνισμα. Εγώ δεν πίστευα ότι θα σταματούσαν να καπνίζουν στα μαγαζιά. Όμως έστειλαν σήμα για ελέγχους παντού και την επομένη έβλεπες να καπνίζουν όλοι έξω. Όλα μπορούν να γίνουν, αρκεί να υπάρχει αστυνόμευση"

Ο πόνος είναι άπλετος, σε όλη την οικογένεια

Παρά τα προβλήματα με την υγεία του, ο Δημήτρης σπούδασε και μάλιστα έκανε μεταπτυχιακό σχετικά με το οικονομικό κόστος των τροχαίων ατυχημάτων. Το κόστος όμως δεν μετριέται μόνο με οικονομικούς όρους. "Όταν ακούω για έναν νέο που σκοτώνεται "βλέπω" τους γονείς του, τους φίλους του, όλο τον περίγυρο. Είναι άπλετος ο πόνος γύρω από το παιδί που χάνει τη ζωή του. Στο δικό μου ατύχημα η οικογένεια μου πονούσε πολύ περισσότερο από εμένα- και ακόμη πονά δεν το έχει ξεπεράσει".

Ο Δημήτρης συνεχίζει να κάνει στατιστικές αναλύσεις γύρω από το θέμα των τροχαίων. "Ως ερευνητής βλέπεις νούμερα και γίνεσαι πιο αντικειμενικός. Για χρόνια παλεύαμε να μειώσουμε τον αριθμό των θανατηφόρων, αλλά ανέβαιναν οι σοβαροί τραυματισμοί. Είναι ένα το πρόβλημα, δεν έχει νόημα να πέφτει η μία καμπύλη και να ανεβαίνει η άλλη. Συνηθίσαμε να ακούμε πόσοι σκοτώθηκαν και πού, έχει γίνει μια καθημερινότητα κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό από όλα.

Μιλά στους μαθητές μέσα από βιώματα και κόμικ

Επί μια δεκαετία επισκέπτεται σχολεία και μιλά σε μαθητές όλων των ηλικιών για την οδική ασφάλεια, μιλώντας για το βίωμα του. "Ρωτώ πόσοι έχουν κάποιον συγγενή ή φίλο που είχε ατύχημα και οι μισοί σηκώνουν χέρι. Έχω ελπίδες για τους νέους, τα νέα παιδιά είναι πολύ καλύτερα από τα δικά μας χρόνια. Τις προάλλες πήγα σε ένα χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη και μου λέει ένα παιδί ''οδηγάω από το δημοτικό το αγροτικό του μπαμπά μου, δεν τον είχα δει ποτέ με ζώνη δεν ήξερα ότι είναι τόσο σημαντικό πράγμα''. Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη του παραδείγματος" τονίζει.

Το 2020 ο Δημήτρης δημιούργησε ένα comic με τίτλο «Λέμε STOP στην οδική ανασφάλεια», το οποίο διανεμήθηκε δωρεάν σε σχολεία και σύντομα θα επανακυκλοφορήσει σε 20.000 αντίτυπα, για να μοιραστεί σε ισάριθμους μαθητές.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 06/07.01.2023