Ορμώμενος από όσα διαβάζουμε και ακούμε τους τελευταίους μήνες, θα ήθελα να θέσω ενώπιόν σας δύο απλές υποθέσεις. Εάν οι Βορειομακεδόνες μάς πετούσαν ρουκέτες, εισέβαλαν στη χώρα μας και βίαζαν και σκότωναν γυναικόπαιδα, επικαλούμενοι γεγονότα του 1913, εμείς θα τους λέγαμε «Περάστε, και να μας συγχωρείτε»; Εάν οι Τούρκοι καταλάμβαναν έδαφός μας, υπό το πρόσχημα ότι απειλούνται στρατιωτικά, ότι υπερασπίζονται μειονοτικά δικαιώματα κι ότι έτσι επανορθώνουν εις βάρος τους ιστορικές αδικίες, εμείς θα παραδιδόμασταν;

Έχω την εντύπωση πως οποιοσδήποτε στοιχειωδώς εχέφρονας θα έδινε αρνητική απάντηση και στα δύο υποθετικά ερωτήματα.

Ισραήλ και Ουκρανία

Παραδόξως, αρκετοί πολίτες (προφανώς όχι μόνο Έλληνες αλλά και Ευρωπαίοι και Βορειοαμερικανοί) αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετικά τούτα τα ζητήματα, εφόσον πρόκειται για δύο συγκεκριμένα κυρίαρχα κράτη, το Ισραήλ και την Ουκρανία.

Στην πρώτη περίπτωση διαπιστώνουμε ότι ο λεγόμενος αντισιωνισμός είναι πρόχειρα φτιασιδωμένος αντισημιτισμός, φαινόμενο δυστυχώς παμπάλαιο, δομικό στοιχείο του ευρωπαϊκού εθνικισμού. Οι τωρινοί αντισημίτες ουσιαστικά ισχυρίζονται πως οι Εβραίοι δεν έχουν καν δικαίωμα δικής τους πατρίδας (βέβαια σύμφωνα με τις αντιλήψεις του Φαλμεράιερ, ούτε εμείς δικαιούμασταν κάτι τέτοιο) σε υποτιθέμενη αραβική γη. Έχουν δηλαδή φτάσει σε μίσος τόσο άρρωστο, ώστε πλέον να υπερβαίνει τα σύνορα των εθνικών κρατών.

Στη δεύτερη περίπτωση, η απέχθεια για τον ουκρανικό αγώνα επιβίωσης επίσης εκφράζεται από το παγκόσμιο «αντιαποικιοκρατικό» μέτωπο. Εδώ η αμυνόμενη Ουκρανία θεωρείται πιόνι των αλλοτινών λευκών αποικιοκρατών, οι οποίοι προσπαθούν να περικυκλώσουν την… αθώα Ρωσία και να την υποχρεώσουν να υποταχθεί στις τερατώδεις ίντριγκές τους. Ταυτόχρονα, η επιτιθέμενη χώρα θεωρείται από ένα διεθνές πολυσυλλεκτικό κοινό ως προστάτιδα της απανταχού λευτεριάς κι αξιοπρέπειας.

Δύο όψεις του ίδιου φαινομένου

Φυσικά αμφότερες οι παραπάνω συλλογιστικές στερούνται σοβαρότητας.

Από τη μία, καμιά φυλή δεν έχει διωχθεί τόσο επίμονα και συστηματικά όσο οι Εβραίοι, και το να λέμε πως οι ίδιοι φταίνε για τα δεινά τους περίπου ισούται με το να λέμε πως και οι γυναίκες φταίνε όποτε βιάζονται.

Από την άλλη, η Ρωσία είναι τόσο αχανής και συνορεύει με τόσα διαφορετικά κράτη ώστε να είναι αδύνατο να περικυκλωθει εξαιτίας της Ουκρανίας, ενώ αποικιοκράτες ανάλογοι των Μοσχοβιτών (και των Οθωμανών) δεν υπήρξαν άλλοι, με μόνη διαφορά ότι αυτοί σταδιακά αποίκησαν τεράστιες χερσαίες εκτάσεις εφαπτόμενες σε δικές τους.

Άρα τι συμβαίνει, έχει χαζέψει ο κόσμος; Ο σημερινός κοκκινόμαυρος αντισημιτισμός είναι μασκαρεμένος αντισυστημισμός (κάτι που ήδη ίσχυε στον Βορρά των ανισοτήτων κατά τη Μπελ Επόκ), ο δε…αντιουκρανισμός αποτελεί μια νέα όψη του ίδιου φαινομένου.

Τα λάθη και τα μαθήματα της Δύσης

Σύμφωνα με τους επικρατέστερους σύγχρονους ηθικούς κανόνες, όλα ανεξαιρέτως τα έθνη έχουν βεβαρυμένο παρελθόν (μερικά μάλιστα και παρόν), όμως παραδόξως μόνο οι Δυτικοί εμφανίζονται να φταίνε για τα δεινά του κόσμου, για φτώχεια, μόλυνση περιβάλλοντος, θηριωδίες, καταπίεση.

Οι Δυτικοί όντως διέπραξαν λάθη και εγκλήματα και μάλιστα πολλά, όμως τελικά διδάχθηκαν από αυτά: τηρώντας τις αρχές του Διαφωτισμού, έστω ατελώς έχουν προσπαθήσει να διορθώσουν τα κακώς καμωμένα, καταργώντας τη δουλεία, μεριμνώντας για τη φύση, καταπολεμώντας τις κοινωνικές ανισότητες και αφήνοντας πίσω τους τον φανατικό συντηρητισμό γύρω από θρησκευτικές και σεξουαλικές επιλογές. Άλλωστε μετά τη λήξη της αποικιοκρατίας στην Αφρική πράγματι βασίλευσε (και σε μεγάλο βαθμό βασιλεύει) το χάος, μα όχι στην Ασία, λόγω του πρότερου διαφορετικού μορφωτικού και βιοτικού επιπέδου στις δύο ηπείρους.

Ενοχικά σύνδρομα και προπαγάνδα

Ωστόσο, ο διαδεδομένος πια woke ηθικός σχετικισμός ουσιαστικά εξισώνει τη σύγχρονη αστική δημοκρατία με κάθε απολυταρχικό ή θεοκρατικό καθεστώς. Κατά συνέπεια, κυρίως μέσω των παραπλανημένων νεολαιών της, η Δύση παρακμάζει, πέφτοντας θύμα αυτοκαταστροφικών ενοχικών συνδρόμων. Τέκνα φτωχοποιημένων μεσοαστών, πλείστοι νέοι μας έχουν στραφεί στο μηδενισμό επειδή δεν βλέπουν μέλλον.

Κάποτε τα πετροδόλαρα και η KGB ενθάρρυναν τη ριζοσπαστικοποίηση των απανταχού μουσουλμάνων και αριστερών. Εν έτει 2024, ρωσική, κινεζική και τουρκική προπαγάνδα υποδαυλίζουν τη μεταξύ μας διχόνοια και εν μέσω μιας οπωσδήποτε αρνητικής οικονομικοπολιτικής συγκυρίας πετυχαίνουν στην αποστολή τους, απαξιώνοντας συστηματικα τα υπαρκτά και υπερπολύτιμα επιτεύγματά της Δύσης.

Σουρεαλιστικές αντιφάσεις

Βιώνουμε λοιπόν αντιφάσεις εντελώς σουρεαλιστικές, όπως το να προωθείται το ακραίο ισλάμ από φεμινίστριες και ΛΟΑΤΚΙ, το να υποστηρίζονται οι Πούτιν και Σι από ακροδεξιούς και ακροαριστερούς εν χορώ, το να χαρακτηρίζεται αναφαίρετο δικαίωμα η ανεξέλεγκτη μετανάστευση νεαρών ανδρών, το να ονομάζονται «νεκροί» οι άμαχοι από εκρήξεις στο Κίεβο, αλλά «δολοφονημένοι» οι αξιωματούχοι της Χεζμπολάχ στη Βηρυτό, το να απορρίπτονται συλλήβδην οι σοφοί του παρελθόντος ως εκπρόσωποι της πατριαρχίας και της…τοξικής αρρενωπότητας, το να μονοπωλείται η συζήτηση γύρω από την κλιματική αλλαγή από συγκρουόμενους υστερικούς ζηλωτές, το να βαφτίζεται υγιής δημοκρατία η φασιστική λογοκρισία.

Απέναντι στη βαρβαρότητα

Σήμερα, συμβολικά και πρακτικά, σε Ισραήλ και Ουκρανία έλαχε ο κλήρος να συναποτελούν ανάχωμα απέναντι στη βαρβαρότητα κοινωνικών δυνάμεων που αρνούνται να πάνε παρακάτω. Κοινωνικών δυνάμεων που επιλέγουν τη σύγκρουση έναντι της συνεργασίας. Κοινωνικών δυνάμεων απρόθυμων -ή ίσως ανήμπορων- να συμμετάσχουν σε ένα φωτεινότερο μέλλον. Κοινωνικών δυνάμεων έρμαιων σε δημαγωγούς και δικτάτορες, σε πρόσωπα που επιμελώς κρύβουν τη διαφθορά και την ανικανότητα τους πίσω από σαγηνευτικά παραμύθια περί προστασίας ενός ενάρετου τρόπου ζωής, περί γνήσιας ελευθερίας λόγου και σκέψης, περί αντίστασης έναντι φανταστικών εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών. Κοινωνικών δυνάμεων που εξακολουθούν να επιβιώνουν στη σαστισμένη μεταμνημονιακή Ελλάδα.