20/02/2023 14:35
Για όσους είναι έξω από τον... χορό, ο πόλεμος στην Ουκρανία που σε λίγες ημέρες συμπληρώνει έναν χρόνο, μοιάζει μακρινός, ενώ τα στοιχεία και οι αριθμοί επαναλαμβάνονται μηχανικά και έπειτα η σκέψη πάει στα πιο καθημερινά, τα πιο οικεία.
Όμως, πίσω από τους αριθμούς των νεκρών, των τραυματιών, των ξεριζωμένων είναι άνθρωποι. Άνθρωποι σαν και εμάς που μέχρι πριν ένα χρόνο ζούσαν κανονικές ζωές, με τη ρουτίνα, τις χαρές και τις λύπες. Άνθρωποι που δημιουργούσαν, που αγαπούσαν και αγαπιούνταν. Άνθρωποι που έχτιζαν καριέρες, γάμους, οικογένειες.
Οι New York Times σ' ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ μοιράζονται με τον κόσμο μία από αυτές τις ανθρώπινες ιστορίες.
Την ιστορία του Τάρας και της Όλια, δύο νέων αυτοδημιούργητων ανθρώπων που η αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην πατρίδα που δέχεται την αβυσσαλέα επίθεση από τον γείτονα, τους έκανε να αφήσουν δουλειές, ανθρώπους, όνειρα και να καταταγούν εθελοντικά. Και έπειτα να πεθάνουν μαζί, όπως έζησαν... Στο ίδιο χαράκωμα στην πρώτη γραμμή του πολέμου.
Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν στα έξι τους χρόνια. Μέλη και οι δύο μίας μικρής κοινότητας Εβραίων της πόλης Κροπιβνίτσκι, πήγαν μαζί σχολείο, έγιναν γρήγορα φίλοι, όπως και οι οικογένειές τους. Βίοι παράλληλοι και αργότερα όταν και οι δυο τους φοίτησαν στο Πανεπιστήμιο της πόλης τους. Ο Τάρας σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός υπολογιστών και η Όλια παρακολούθησε μαθήματα τέχνης. Μετά από μερικά χρόνια και διάφορες σχέσεις, οι δυο τους ερωτεύτηκαν και λίγο μετά την αποφοίτηση παντρεύτηκαν.
Σχεδίαζαν να κάνουν παιδιά, ενώ ταυτόχρονα ανέπτυσσαν τις επιχειρήσεις τους. Ο Τάρας κατασκεύαζε ιστοσελίδες και η Όλια έκανε ονλάιν μαθήματα κατασκευής διακοσμητικών αντικειμένων. Ζούσαν σ' ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα με τον σκύλο τους τον Μίκα.
Και έπειτα ήρθε η εισβολή. Και εκείνοι πρώτοι πρώτοι δήλωσαν εθελοντές για το μέτωπο. Όπως, λένε στους New York Times οι συγγενείς τους, κανείς δεν περίμενε πως θα τους στείλουν στην πρώτη γραμμή.
Όταν, όμως, τα πράγματα ζόρισαν, η στρατιωτική διοίκηση αποφάσισε τη μοίρα τους. Και εκείνοι τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό και ζούσαν στο ίδιο χαράκωμα για μήνες. Εκεί που τους βρήκε ο θάνατος. Μαζί. Όπως έζησαν...
Για όσους είναι έξω από τον... χορό, ο πόλεμος στην Ουκρανία που σε λίγες ημέρες συμπληρώνει έναν χρόνο, μοιάζει μακρινός, ενώ τα στοιχεία και οι αριθμοί επαναλαμβάνονται μηχανικά και έπειτα η σκέψη πάει στα πιο καθημερινά, τα πιο οικεία.
Όμως, πίσω από τους αριθμούς των νεκρών, των τραυματιών, των ξεριζωμένων είναι άνθρωποι. Άνθρωποι σαν και εμάς που μέχρι πριν ένα χρόνο ζούσαν κανονικές ζωές, με τη ρουτίνα, τις χαρές και τις λύπες. Άνθρωποι που δημιουργούσαν, που αγαπούσαν και αγαπιούνταν. Άνθρωποι που έχτιζαν καριέρες, γάμους, οικογένειες.
Οι New York Times σ' ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ μοιράζονται με τον κόσμο μία από αυτές τις ανθρώπινες ιστορίες.
Την ιστορία του Τάρας και της Όλια, δύο νέων αυτοδημιούργητων ανθρώπων που η αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην πατρίδα που δέχεται την αβυσσαλέα επίθεση από τον γείτονα, τους έκανε να αφήσουν δουλειές, ανθρώπους, όνειρα και να καταταγούν εθελοντικά. Και έπειτα να πεθάνουν μαζί, όπως έζησαν... Στο ίδιο χαράκωμα στην πρώτη γραμμή του πολέμου.
Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν στα έξι τους χρόνια. Μέλη και οι δύο μίας μικρής κοινότητας Εβραίων της πόλης Κροπιβνίτσκι, πήγαν μαζί σχολείο, έγιναν γρήγορα φίλοι, όπως και οι οικογένειές τους. Βίοι παράλληλοι και αργότερα όταν και οι δυο τους φοίτησαν στο Πανεπιστήμιο της πόλης τους. Ο Τάρας σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός υπολογιστών και η Όλια παρακολούθησε μαθήματα τέχνης. Μετά από μερικά χρόνια και διάφορες σχέσεις, οι δυο τους ερωτεύτηκαν και λίγο μετά την αποφοίτηση παντρεύτηκαν.
Σχεδίαζαν να κάνουν παιδιά, ενώ ταυτόχρονα ανέπτυσσαν τις επιχειρήσεις τους. Ο Τάρας κατασκεύαζε ιστοσελίδες και η Όλια έκανε ονλάιν μαθήματα κατασκευής διακοσμητικών αντικειμένων. Ζούσαν σ' ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα με τον σκύλο τους τον Μίκα.
Και έπειτα ήρθε η εισβολή. Και εκείνοι πρώτοι πρώτοι δήλωσαν εθελοντές για το μέτωπο. Όπως, λένε στους New York Times οι συγγενείς τους, κανείς δεν περίμενε πως θα τους στείλουν στην πρώτη γραμμή.
Όταν, όμως, τα πράγματα ζόρισαν, η στρατιωτική διοίκηση αποφάσισε τη μοίρα τους. Και εκείνοι τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό και ζούσαν στο ίδιο χαράκωμα για μήνες. Εκεί που τους βρήκε ο θάνατος. Μαζί. Όπως έζησαν...
ΣΧΟΛΙΑ