ΑΠΟΨΕΙΣ

Πολλοί το λένε, μέσα σ’ αυτούς κι εγώ, πως ποτέ δεν είναι αργά να ασχοληθείς με την τέχνη. Κάποια στιγμή, σε όποια ηλικία και αν είσαι, ανακαλύπτεις ένα έμφυτο ταλέντο σου που είχες εν υπνώσει ή αποφασίζεις απλά να ασχοληθείς με κάτι που πάντα αγαπούσες και που οι επαγγελματικές και οικογενειακές βαριές υποχρεώσεις σου δεν σου επέτρεψαν να το υπηρετήσεις, βγάζοντας τις κρυμμένες και ανεκμετάλλευτες ικανότητές σου.

Κάτι λοιπόν είχα οσμιστεί φαίνεται και είχα γράψει μεταξύ άλλων το 2017 στο «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΝ ΠΟΛΙΣ»:

«Τα τελευταία χρόνια απελευθερώθηκε η δημιουργικότητα. Βλέπω ότι άνθρωποι κάθε ηλικίας και επαγγέλματος ασχολούνται, με το τραγούδι, με τα εικαστικά, με το θέατρο με το γράψιμο αφήνοντας κατά μέρος το παλιό ανόητο στερεότυπο ‘από που κι ως που εσύ…’».

Πανεπιστημιακοί έκαναν ροκ μπάντα και παίζουν σε μπαράκι της πόλης αλλά μέχρι και στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ. Γιατροί ζωγραφίζουν και κάνουν εκθέσεις, δημοσιογράφοι και μουσικοί γράφουν λογοτεχνία, δικηγόροι παίζουν ρεμπέτικα τόσο όμορφα που σκέφτεσαι πως θα τους «ενέκρινε ακόμα και ο Τσιτσάνης».

Φίλη καθηγήτρια, κοντά στα εξήντα πια, πήγε και γράφτηκε στα ΙΕΚ για την ειδικότητα «υποκριτική Τέχνη θεάτρου και κινηματογράφου».

Ο κορυφαίος Ρώσος καλλιτέχνης Βασίλη Καντίνσκι έλεγε «εκφράστε τον εσωτερικό σας κόσμο και όχι τις τελευταίες καλλιτεχνικές τάσεις». Μεγάλη κουβέντα .

Πήρα λοιπόν μεγάλη χαρά παρακολουθώντας εδώ και καιρό την υπέροχη πρωτοβουλία τεσσάρων καλών συναδέλφων δημοσιογράφων με διαδρομή δεκαετιών, να ασχοληθούν πολύ σοβαρά με τη φωτογραφία αποκαλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο την πνευματικότητα και τον συναισθηματικό κόσμο τους βοηθούμενοι θα έλεγα και από τα χίλια πρόσωπα της Θεσσαλονίκης που έχει πολλά μέρη και γεννά «στιγμές» που αξίζει να απαθανατίσεις. Ο Μπάμπης Γιαννακίδης, ο Λάζαρος Θεοδωρακίδης, ο Χρήστος Καραγιαννόπουλος και ο Γιάννης Κεσόπουλος άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά τις μαγικές δυσκολίες αλλά και τη χαρά του αυθεντικού ρεπορτάζ που ανθούσε πριν από τις μηχανές αναζήτησης και τα «δελτία Τύπου», όταν συνεργάζονταν με τον Γιάννη Κυριακίδη, τον Μιχάλη Παππού, τον Βασίλη Μποζίκη, τον Στυλιανϊδη, τον Φιλαργυρόπουλο και τόσους άλλους άξιους φωτορεπόρτερ που ανάδειξε η πόλη και έβγαιναν μαζί τους «για το θέμα».

Κρατώ στα χέρια μου το καλαίσθητο βιβλίο- λεύκωμα με τις εκατόν είκοσι φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης, στις οποίες βρίσκεις ταπεινές γωνιές της πόλης, αλλά και μνημεία και τοπόσημα, όπως και «στιγμές» της καθημερινότητας. Έκαναν δουλειά οι «Αυτόπτες Μάρτυρες».

Πρόκειται για ένα δίγλωσσο (ελληνικά-αγγλικά) βιβλίο που κυκλοφορεί από τον Οργανισμό Μαλλιάρης-Παιδεία, με τίτλο «Η Θεσσαλονίκη σε εικόνες και υπότιτλο «120 καρέ μέσα από τον φακό τεσσάρων δημοσιογράφων».

Το αιφνιδιαστικό και μοναδικό αυτό συλλογικό φωτογραφικό έργο στέλνει το μήνυμα πως ποτέ δεν είναι αργά να ασχοληθείς με την τέχνη.

Οι φωτογραφίες συνοδεύονται από σύντομα κείμενα που έγραψαν αποκλειστικά για κάθε ένα καρέ άνθρωποι της δημόσιας ζωής της Θεσσαλονίκης. Η έκδοση συμπληρώνεται με σύντομο ιστορικό σημείωμα και χρονολογικό πίνακα από την Ίδρυση της Θεσσαλονίκης το 315 π.Χ. έως το 2006, του αείμνηστου Απόστολου Βακαλόπουλου, και ενημερώθηκε από το 2007 μέχρι σήμερα από τη συντακτική ομάδα του εκδοτικού οργανισμού.

Ογδόντα τέσσερις εκ των φωτογραφιών που περιλαμβάνονται στο λεύκωμα εκτέθηκαν στην ομαδική έκθεση φωτογραφίας με τον γενικό τίτλο «Αυτόπτες Μάρτυρες», στη Chalkos Gallery της Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για φωτογραφίες που, όπως σημειώνει στο λεύκωμα ένας καταξιωμένος άνθρωπος της φωτογραφίας, ο Ηρακλής Παπαιωάννου, επιμελητής MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, «επιχειρούν να ακτινογραφήσουν γνωστές και άγνωστες πτυχές και στιγμές της πόλης με ευαισθησία και ακονισμένο βλέμμα…».

Αξίζει να σημειωθεί ότι 30% των εσόδων από την πώληση του λευκώματος θα διατεθεί σε μορφή χορηγίας στο Κοινωνικό Παντοπωλείο του δήμου Θεσσαλονίκης.