Για να γράψεις μέσο όρο τρία στις πανελλαδικές, δεν χρειάζεται να έχεις ανοίξει βιβλίο στη ζωή σου. Αρκεί να ξυπνήσεις το πρωί, να κάνεις μια περατζάδα από το εξεταστικό κέντρο και να δώσεις λευκή κόλλα.  Βεβαίως,  ένας άνθρωπος που δεν έχει ανοίξει βιβλίο στη ζωή του, προφανώς δεν ενδιαφέρεται για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με γειά του, με χαρά του. Δεν είναι όλοι για όλα και όσο νωρίτερα το καταλάβεις, τόσο καλύτερα. 

Όσο ακόμη η Ελλάδα δεν ήταν κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ, που στο εξατάξιο γυμνάσιο δεν σε προβίβαζαν από τάξη σε τάξη με το ζόρι και που οι «εισαγωγικές» είχαν νόημα, το καταλάβαινες εγκαίρως.  Πήγαινες σε μια τεχνική σχολή, ανακάλυπτες τις δεξιότητές σου και έμπαινες νωρίς στην αγορά εργασίας έχοντας μια ειδικότητα που χωρούσε εκεί.  Δεκάδες χιλιάδες  παιδιά σπούδασαν ηλεκτρονικοί, ηλεκτρολόγοι, μηχανικοί αυτοκινήτων, υδραυλικοί, ξυλουργοί στον «Δημόκριτο». Και ο «Ευκλείδης» ήταν ασυγκρίτως πιο χρήσιμος όσο λειτουργούσε ως τεχνική σχολή παρά από τότε που τον παρέλαβε το δημόσιο σχολείο και του έβγαλε τα μάτια, μετατρέποντάς τον σε ΕΠΑΛ των καταλήψεων.

Δεν μ΄ ενδιαφέρει, λέει εδώ και δεκαετίες το πολιτικό σύστημα. Αδιάβαστος, αδιάφορος,  ανεπίδεκτος μαθήσεως, εγώ σε κάποια σχολή θα σε περάσω. Με τρία; Με τρία!  Θα σε βάλω σε λάθος δρόμο; Οι γονείς σου θα ξετιναχτούν για να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές σου;  Άδικος κόπος, άδικα έξοδα, άδικος χρόνος; Θα τα παρατήσεις στη μέση και δεν θα ξέρεις από πού να ξαναπιάσεις το νήμα; Θα πάρεις ένα «χαρτί» που είναι τρύπα στο νερό;  Πρόβλημά  σου! Εγώ, κάθε χρόνο που περνά, δικαιολογώ των ύπαρξη εξωτικών ΑΕΙ και ΤΕΙ, τα έχω καλά με τους διδάσκοντες, κλείνω και το μάτι στους ψηφοφόρους μου που άλλος νοικιάζει μια γκαρσονιέρα και άλλος  έχει χαμπουργκεράδικο.

Δεκάρα δεν δίνει το πολιτικό σύστημα για την εκπαίδευση. Μόνο για τους πελάτες του. Εάν το ένοιαζε η εκπαίδευση,  θα είχε φροντίσει, μαζί με τα άλλα στοιχειώδη, ώστε τα ελληνικά πανεπιστήμια να μοιάζουν κάπως με τα βρετανικά, τα γερμανικά, τα πολωνικά, τα κενυάτικα.  Δηλαδή, με τα πανεπιστήμια  του κανονικού κόσμου όπου δεν υπάρχουν αποθήκες πυρομαχικών και δεν φοβάσαι να περάσεις μόλις πέσει το σκοτάδι. Ο Μπαλτάς, ο Γαβρόγλου και ο Παρασκευόπουλος απλώς ήρθαν για να ολοκληρώσουν την  καταστροφή και να ντύσουν ιδεολογικά την  πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που, κυνικά, είναι η κολακεία της μετριότητος.

Αλλά, εδώ που τα λέμε,  μήπως νοιάζεται η κοινωνία για να νοιαστεί και η πολιτική;   

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜΤΚ"