Πάνω που πήγαμε να νιώσουμε κανονική ευρωπαϊκή χώρα με τις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών να παραμένουν κατά βάση σταθερές και να «τσιμπάνε» το κατιτίς τους ανά μακρά χρονικά διαστήματα, έρχεται κύμα ανατιμήσεων που παρόμοιό του δεν έχουμε ζήσει τα πολλά τελευταία χρόνια.

Γεωπολιτικά παιχνίδια των ισχυρών του κόσμου, εκτινάσσουν στα ύψη το κόστος του σημαντικότερου αγαθού της σύγχρονης κοινωνίας: της ενέργειας.

Τόσο το αέριο όσο και το πετρέλαιο, τραβούν ξαφνικά στην ανηφόρα και μάλιστα με αύξηση που ξεπερνά το 50% της τιμής που είχαν μέχρι πρόσφατα.

Η εξέλιξη αυτή, χτυπάει κάθε πολίτη -όχι μόνον της χώρας μας- τόσο απευθείας (λογαριασμοί ηλεκτρικού, θέρμανσης, μετακίνησης που το αμέσως επόμενο διάστημα θα τους δούμε…αγνώριστους), όσο και έμμεσα καθώς σύντομα θα ξεφύγουν οι τιμές στα ράφια, στα μαγαζιά, στην εστίαση, στις υπηρεσίες.

Το τρελό της ιστορίας είναι πως ουδείς ακόμη μπορεί να εξηγήσει τους ακριβείς λόγους, αλλά ούτε να δείξει τους υπεύθυνους αυτής της έκρηξης της βασικής τιμής της ενέργειας. Οι χώρες παραγωγής του αερίου, όπως και οι ηγέτες των πετρελαιοπαραγωγικών χωρών παριστάνουν τους έκπληκτους. Οι «παίκτες» που με αγοραπωλησίες ασχολούνται με την διαμόρφωση των τιμών στο χρηματιστήριο της ενέργειας, παραμένουν φρονίμως πίσω από τις κουίντες, ενώ από την δική τους την πλευρά, οι κάθε λογής καιροφυλακτούντες κερδοσκόποι, βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να ανεβάσουν τις τιμές των δικών τους ειδών, αποδίδοντάς τις στην ενέργεια.

Η ακρίβεια που έρχεται, θα είναι πρωτόγνωρη. Το πλέον λυπηρό είναι ότι αφενός δεν πρόκειται περί ελληνικού αλλά παγκόσμιου φαινομένου, αφετέρου, ότι βρίσκει τις κοινωνίες καθημαγμένες από την πανδημία και την οικονομική δυσπραγία ενάμιση χρόνο τώρα.

Ούτε ψύλλος στον κόρφο των κυβερνήσεων -ας περιοριστώ στην δικιά μας, του Κυριάκου Μητσοτάκη- που βλέπει τα προβλήματα να ξεπετιούνται μπροστά του το ένα μετά το άλλο (πανδημία, Τουρκία, φωτιές, αντιεμβολιαστές, πλημμύρες, ακρίβεια και δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη δοκιμασία).

Η επέλαση της ακρίβειας που θα ακολουθήσει αυτήν του «Μπάλλου», θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις σε όλους. Απλά κάποιοι που είναι πολύ καλά οικονομικά θα κοιτάνε με ανησυχία, ενώ όσοι είμαστε στη μέση θα αρχίσουμε να σφίγγουμε τα λουριά και να βλέπουμε τι έξοδο θα κόψουμε για να αντεπεξέλθουμε.

Όσο για τους άλλους -τους πολλούς- που βρίσκονται κάτω από την γραμμή, θα υποφέρουν παντοιοτρόπως.

Αυτοί θα πρέπει πάση θυσία να βοηθηθούν. Όχι σαν ζήτουλες φιλοδωρήματος, αλλά σαν δικαιούχοι στήριξης αλληλεγγύης, καθώς μόνο εάν αντέξουν και αυτοί, θα μπορέσουμε να προσδοκούμε καλύτερες μέρες στον τόπο μας.

***************************************************************

* Ο καιρός που γινόμασταν οι Έλληνες διάσημοι στο εξωτερικό με τις επιτυχίες μας σε πολλούς και διάφορους τομείς –με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, οι Ολυμπιονίκες μας κι ο Άλμπερτ Μπουρλά- έχει περάσει και δυστυχώς δεν βρισκόμαστε στην αφάνεια, αλλά στα viral της κακιάς ώρας.

* Κι η νέα κακοκαιρία με το γλετζέδικο όνομα «Μπάλλος» φρόντισε να φανεί αντάξια της ονοματικής της ιδιότητας και μας γλέντησε για τα καλά, με τις φωτογραφίες από το αστικό «Παπανικολής» να βυθίζεται στο κέντρο της Αθήνας, από τους μαθητές να φτιάχνουν γέφυρα με θρανία για να βγουν σώοι από το σχολείο τους επίσης σε πυκνοκατοικημένο προάστιο της πρωτεύουσας αλλά και από το λεωφορείο – μετροπόντικα που βούλιαξε στον ένα από τους δυο-τρεις κεντρικούς δρόμους που διαθέτει η Θεσσαλονίκη, να κάνουν τον γύρο του κόσμου.

* Καλός ο χαβαλές και χρήσιμος σε δύσκολες ώρες, αλλά κάποτε πρέπει να σοβαρευτούμε και να αποφασίσουμε εάν είμαστε μ’ αυτούς ή με τους άλλους. Κι όπου «αυτοί» η Δύση και ο αιώνας που διάγουμε κι όπου οι «άλλοι» η Ανατολή και τα κακά της χούγια και το παρελθόν.

* Για να είμαστε δίκαιοι, δεν υπάρχουν πουθενά στην Ευρώπη και γενικά στον Δυτικό Κόσμο που μας αρέσει να ανήκουμε (όπου μας συμφέρει, βέβαια) ούτε πυρίμαχοι, ούτε αλεξίσφαιροι, ούτε αδιάβροχοι πολίτες κι ούτε φυσικά κανένα κράτος και η διοίκησή του μπορεί να τα βάλει με τη μανία της φύσης και να κερδίσει ολοκληρωτικά. Άλλωστε, ο Άρμιν Λάσετ που έχασε μάλλον πανηγυρικά όλα όσα έχτισε η Μέρκελ σε 16 χρόνια σε μια στιγμή, εκείνη που πιάστηκε να ξεκαρδίζεται στα γέλια κατά την επίσκεψή του στους πλημμυροπαθείς στη χώρα του, μπορεί να μας το πει καλύτερα. Το περιβάλλον έχει καταστραφεί πλήρως και οι τραγικές συνέπειές του είναι εμφανείς ακόμη και στις «καλύτερες οικογένειες».

* Όμως στην Ελλάδα δε μπορεί να φταίει μόνιμα ούτε ο Θεός (ποιος και πότε του ‘δωσε τέτοια εκδικητική μορφή, αναρωτιέμαι) ούτε η παγκόσμια κρίση. Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε με τον χειρότερο τρόπο πώς ό,τι κι αν έρθει από τον ουρανό ή το έδαφος ή το ανθρώπινο χέρι, ακόμη κι αν έχουν προειδοποιηθεί εγκαίρως αρμόδιοι και πολίτες, θα μας χτυπήσει σε σημείο ακραίο.

* Δε μπορεί ένα κράτος που στην τελική έχει πάρει όσα (και καμιά φορά περισσότερα) του αναλογούν από τα ευρωπαϊκά κονδύλια για να κάνει δρόμους, να κάνει έργα, να φτιάξει υποδομές να μην έχει κάνει τίποτα απ’ όλα αυτά και να αφήνει τους πολίτες να θρηνούν ανθρώπους και περιουσίες κάθε που ένα φαινόμενο αποκτά όνομα άρα και υπόσταση ως σοβαρό. Από το τραγικό Μάτι και τη φονική Μάνδρα έως τη «Μήδεια» που απέκλεισε τους πλούσιους πέρσι το χειμώνα λες και δεν είχε ξαναρίξει χιόνι στα βόρεια προάστια της Αττικής μέχρι τις πυρκαγιές του καλοκαιριού που έκαναν τον γύρο του πλανήτη και μέχρι τα χαΐρια μας με τον «Μπάλλο», η Ελλάδα μοιάζει και είναι χώρα ανοχύρωτη.

* Γιατί κράτος που λειτουργεί ως Δυτικό μόνο όταν δε βρέχει, δε φυσάει, δε χιονίζει, δεν κάνει ζέστη και δεν έχει πανδημία κι όλες τις υπόλοιπες μέρες (τις πολλές δηλαδή) γίνεται τριτοκοσμική εικόνα στις ειδήσεις, νοσεί βαριά κι αρνείται να το δεχτεί μπας και στρωθεί να βρει εμβόλιο.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 17.10.2021