Με σθένος, πυγμή, πίστη και μια γροθιά σηκωμένη. Ταυτόχρονα με υγρά μάτια, μία φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό και μια σημαία της Ουκρανίας στον ώμο. Έτσι διαδήλωνε η νεαρή Κατερίνα στη Θεσσαλονίκη από την πρώτη ημέρα της ρωσικής εισβολής στη χώρα της.

Ξεχώριζε πάντα με την δυναμικότητά της που αποτυπωνόταν στο βλέμμα της και εκφραζόταν από την ένταση της φωνής της στα συνθήματα. Την ίδια ώρα έδειχνε πως μέσα της καιγόταν από αγωνία για την μητέρα, την αδελφή και την μόλις 15 μηνών ανιψιά της που ήταν στο Κίεβο. Λύγιζε και έκλαιγε όταν έκανε δηλώσεις στα ΜΜΕ για την οικογένειά της και τη μεταξύ τους επικοινωνία.

Η νεαρή Κατερίνα διαδήλωνε στη Θεσσαλονίκη από την πρώτη ημέρα της ρωσικής εισβολής στη χώρα της. 

Τώρα, το χαμόγελο επανήλθε στα χείλη της 25χρονης, διότι στη Θεσσαλονίκη βρίσκονται πλέον η μητέρα της, η 33χρονη αδελφή της Ντάρια και η κόρη της. Κατάφερε η Κατερίνα να τους φέρει στην πόλη μας, μετά από ένα ταξίδι πέντε ημερών. Μάλιστα, χρειάστηκε να ταξιδέψει και η ίδια με τον φίλο της έως το Βουκουρέστι για να φτάσουν οι συγγενείς της στη Θεσσαλονίκη με ασφάλεια.

«Ήταν μία πολύ συγκινητική στιγμή όταν τους είδα στο Βουκουρέστι. Δεν σταμάτησα να κλαίω. Ήταν συναισθήματα που νιώσαμε για πρώτη φορά και γι’ αυτό δεν μπορούμε να τα περιγράψουμε» λέει στη «ΜτΚ» η 25χρονη Κατερίνα για την πρώτη συνάντηση με την οικογένεια της μετά τη ρωσική εισβολή. Η ίδια ήρθε στην πόλη πριν μερικά χρόνια για να σπουδάσει στην Σχολή Κινηματογράφου, εξού και η φωτογραφική μηχανή στο λαιμό της σε κάθε συγκέντρωση.

Η μητέρα με την αδελφή της και την κόρη της ξεκίνησαν το δύσκολο ταξίδι από το Κίεβο στις 3 Μαρτίου. «Είχαμε μέσα μας ελπίδα ότι θα σταματήσει ο πόλεμος γρήγορα. Γι’ αυτό δεν έφυγαν από την πρώτη ημέρα. Ωστόσο, είδαμε ότι η κατάσταση δυσκολεύει και σκεφτήκαμε ότι πρέπει να σώσουμε το μωρό. Έτσι αποφάσισαν να τα αφήσουν όλα και να έρθουν στη Θεσσαλονίκη να με βρουν» αναφέρει η 25χρονη.

Η Ντάρια άφησε πίσω της τον άντρα της για να πολεμήσει μαζί με τους στρατιώτες. Μιλώντας για το ταξίδι της, αμέσως αναφέρει την δυσκολία που αντιμετώπισαν για να φτάσουν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιέβου. «Εκείνη την ημέρα ακούγονταν συνεχώς βομβαρδισμοί. Ήταν πολύ δύσκολο να φτάσουμε στον σταθμό, κανένας οδηγός ταξί δεν μας πήγαινε. Το θεωρούσαν επικίνδυνο να κινηθούν προς εκείνη την κατεύθυνση» αναφέρει η 33χρονη.

Το σπίτι τους βρίσκεται στη νότια πλευρά του Κιέβου, όπου η κατάσταση τις πρώτες ημέρες ήταν καλύτερη. «Γι’ αυτό μπόρεσαν και έφυγαν άνετα εκείνη την ημέρα. Τώρα όμως χειροτερεύει η κατάσταση συνεχώς» σχολιάζει η Κατερίνα.

«Από το Κίεβο πήγαμε με τρένο στην πόλη Λβίβ. Εκεί βρήκαμε εθελοντές που μας πήγαν έως τα σύνορα της Ρουμανίας. Πήραμε ξανά τρένο και φτάσαμε Βουκουρέστι, όπου βρήκαμε την Κατερίνα και οδικώς φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη. Το ταξίδι μας διήρκησε πέντε ημέρες» περιγράφει η Ντάρια.

Σαφώς η ανακούφιση πλέον για την οικογένεια είναι μεγάλη, ωστόσο δεν σταματούν να σκέφτονται όσους άφησαν πίσω τους. «Τις πρώτες ημέρες που βλέπατε στις πορείες ήμασταν όλοι σε πολύ δύσκολη κατάσταση, δεν ξέραμε τι συμβαίνει. Τώρα, δυστυχώς, μετά από 20 ημέρες έχουμε ‘συνηθίσει’ το τραγικό γεγονός που συμβαίνει στη χώρα μας. Σαφώς νιώθω πολύ καλύτερα που πλέον η οικογένεια μου είναι μαζί μου στη Θεσσαλονίκη. Αλλά, δεν σκεφτόμαστε μόνο τις ζωές τις δικές μας αλλά και όλων όσων έμεινα πίσω. Σκεφτόμαστε την Ουκρανία. Θέλουμε να γυρίσουμε ξανά πίσω στη χώρα μας. Έχουμε ελπίδα μέσα μας» τονίζει η Κατερίνα.

Ο καημός της μάνας…

Η κυρία Αγάπη ζει στη Θεσσαλονίκη από το 1997 και δηλώνει με χαρά Ελληνίδα. Δεν έχει λείψει από καμία συγκέντρωση Ουκρανών στην πόλη από την πρώτη ημέρα του πολέμου. Μοιραζόταν το δράμα της με φόβο για το εγγονάκι της, τον γιο της και την νύφη της που βρισκόταν στο Κίεβο. Είχε φτάσει στο σημείο να σκέφτεται το χειρότερο σενάριο: «το επόμενο λεπτό μπορεί να τους χάσω όλους από έναν βομβαρδισμό».

Την τελευταία εβδομάδα όμως πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης, καθώς κατάφερε να φέρει το εγγονάκι και την νύφη της στη Θεσσαλονίκη. «Έκλεισα εγώ εισιτήρια για να τους παραλάβει λεωφορείο από την πόλη Τσερνιβτσί, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Ρουμανία. Ως εκεί τους πήγε ο γιος μου με αυτοκίνητο. Ήταν πολύ δύσκολο ταξίδι, για να διανύσουν 20 χλμ. έκαναν τρεις ώρες. Όλοι ήθελαν να φυγαδέψουν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους. Τα κατάφεραν όμως και ο γιος μου τους άφησε στο Τσερνιβτσί και γύρισε πίσω στο Κίεβο», λέει με πόνο ψυχής η κ. Αγάπη, καθώς μπορεί να έχει κοντά της το δυο ετών εγγόνι της και τη νύφης της αλλά η αγωνία για τον γιο της κορυφώνεται.

Η κυρία Αγάπη (αριστερά) ζει στη Θεσσαλονίκη από το 1997 και δηλώνει Ελληνίδα. Δεν έχει λείψει από καμία συγκέντρωση Ουκρανών στην πόλη

«Νιώθω χαρά που σώθηκε η νύφη και το εγγονάκι μου αλλά λυπάμαι που ήρθαν με αυτό τον τρόπο και που έμεινε πίσω ο γιος μου. Κάνω μετάνοιες στο σπίτι για να σταματήσει ο πόλεμος και να έρθει γρήγορα ο γιος μου εδώ. Το εγγονάκι μου όταν με βλέπει, κάνει και αυτός επειδή του είπα ότι παρακαλώ τον Θεό να έρθει ο μπαμπάς του στη Θεσσαλονίκη» αναφέρει η κ. Αγάπη.

Με τον 40χρονο γιος της επικοινωνεί καθημερινά και τους ενημερώνει ότι η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς στο Κίεβο. «Μου λέει ότι ακούγονται συνεχώς βομβαρδισμοί, άλλοτε πιο κοντά τους άλλοτε πιο μακριά. Πήγε στο στρατιωτικό τμήμα και δεν υπάρχουν διαθέσιμα όπλα για όλους. Για έξι εθελοντές δίνουν ένα όπλο…» λέει η κ. Αγάπη και εύχεται ο πόλεμος να σταματήσει σύντομα. «Είναι άδικο, νιώθω αβοήθητη για αυτό που γίνεται στη χώρα μας, αλλά έχω μια διαίσθηση ότι θα νικήσουμε! Αν ο Πούτιν όμως νικήσει, αν, δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία…».