ΑΠΟΨΕΙΣ

Στην εκδήλωση για το μεταναστευτικό που διοργάνωσε η Νέα Δημοκρατία στη δημοτική βιβλιοθήκη την εβδομάδα που μας πέρασε, οι θερμές αντιδράσεις του ακροατηρίου στις ομιλίες των εισηγητών ανέδειξαν το μεγαλύτερο πρόβλημα που διαχέεται οριζοντίως σε όλο το πολιτικό φάσμα, το φόβο μπροστά στο άγνωστο που εγείρει φράγματα στη θέαση της μεγάλης εικόνας και ενεργοποιεί αντανακλαστικά την εσωστρέφεια.

Δεν βρίσκω αδικαιολόγητο το φαινόμενο και ούτε φυσικά είναι αποκλειστικά ελληνικό. Ακόμη και στην ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας, τη Γερμανία, η καγκελάριος οδηγείται άδοξα στην έξοδό της, λόγω μεταναστευτικού. Αυτό όμως που αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα είναι η εργαλειοποίηση του θέματος από την κυβέρνηση αφενός για να διατηρήσει ενεργά τα «αριστερά» αντανακλαστικά του σκληρού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου για να τροφοδοτήσει θεματικά την ακροδεξιά, προσβλέποντας σε εκλογική αποδυνάμωση της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται για μία άθλια επιλογή εξίσου εγκληματική με την κραυγαλέα αποτυχία της κυβέρνησης να διαχειριστεί διαφανώς και αποτελεσματικά την ανθρωπιστική πλευρά του θέματος, καταδικάζοντας χιλιάδες ανθρώπους σε συνθήκες διαβίωσης, που δεν αρμόζουν στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.

Κακά τα ψέματα! Το προσφυγικό πρόβλημα αποτελεί την επίφαση των μεταναστευτικών πιέσεων προς την Ευρώπη, που μοιραία θα κλιμακώνονται όσο στις χώρες του Τρίτου Κόσμου ο υπερπληθυσμός θα δημιουργεί φρικιαστικές συνθήκες για τους ιθαγενείς. Οι γερμανικές ελίτ αναγνώρισαν σε αυτό μία ευκαιρία να καλύψουν μεσοπρόθεσμα, στην ενηλικίωση της γενιάς των παιδιών όσων καταλήγουν στο έδαφος της χώρας τους, το μεγάλο έλλειμμά της σε εργατικά χέρια. Μόνο που πολύ συχνά τα πράγματα δεν λειτουργούν σύμφωνα με τις επιθυμίες των σχεδιαστών τους. Η κοινή γνώμη δεν μπόρεσε να αφομοιώσει το πολιτισμικό κενό που τη χωρίζει με τους νεοεισερχόμενους, κυρίως επειδή κανένα μοντέλο υποδοχής δεν έχει δοκιμαστεί με επιτυχία, ούτε αυτό του κοσμικού κράτους της Γαλλίας που δοκιμάζεται στις banlieues των Παρισίων ούτε της πολυπολιτισμικής κοινωνίας που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από μία αμήχανη συμβίωση με τις παράλληλες και ημιαυτόνομες κοινότητες των μεταναστών, που πληθαίνουν απειλητικά στα προάστια των βρετανικών πόλεων. Κι έτσι το πρόβλημα διαχύθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη και κυρίως στις χώρες εισόδου των παράνομων μεταναστών.

Κι όμως η γηραιά ήπειρος γηράσκει ραγδαία και η ανάγκη της να ανανεώσει και να ενισχύσει τον πληθυσμό της είναι περισσότερο από ποτέ ορατή. Ειδικά στη χώρα μας όπου τα δημογραφικά δεδομένα που αποκαλύπτονται καθημερινά είναι περισσότερο από δραματικά, η οργανωμένη υποδοχή μεταναστών στις προσεχείς δεκαετίες είναι ένα ενδεχόμενο που πρέπει οπωσδήποτε να τεθεί υπό συζήτηση. Αποτελεί ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι ένας διαρκώς μειούμενος οικονομικά ενεργός πληθυσμός μπορεί να συντηρήσει μία χώρα αντιστρόφως ανάλογα πολλαπλασιαζόμενων γερόντων. Όσο όμως ένα αποτυχημένο κράτος επιτρέπει να «λιάζονται» χύδην οι αγέλες των αγριμιών που εκτρέφει στα hotspots της φρίκης και όσο αντί να ενθαρρύνει το διάλογο, χτίζει εσωτερικές διαχωριστικές γραμμές με αναφορά στο μεταναστευτικό, το πρόβλημα θα φαντάζει αδιέξοδο.

Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό βρίσκεται αφενός μία από τις σημαντικότερες αιτίες για τις οποίες η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να οδηγηθεί στο πυρ το εξώτερον και σ’ αυτό οφείλουμε αφετέρου να αναγνωρίσουμε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις και δοκιμασίες που θα κληθεί να διαχειριστεί η Νέα Δημοκρατία.