Στην πολιτική είναι σημαντικό να τα βλέπει κανείς όλα. Και όχι μόνο αυτά που του αρέσουν, παρατηρώντας μέσα από τον δικό του καθρέφτη την πολιτική πραγματικότητα.

Άσχετα λοιπόν με το τι επιθυμεί ο καθένας μας η κάλπη της 7ης Ιουλίου έδειξε δύο πολύ απλά πράγματα: ότι ο κόσμος ήθελε μια ισχυρή κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη και μια ισχυρή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα.

Δεν προέκυψε ούτε συντριπτική νίκη της ΝΔ ούτε στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια καθαρή αυτοδυναμία της ΝΔ. Ο Μητσοτάκης κέρδισε πολλούς ψήφους από τον χώρο του κέντρου και διεύρυνε σημαντικά τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, που λόγω της τότε συγκυρίας με τα μνημόνια, αλλά και του δικού του πολιτικού προφίλ δεν μπόρεσε να την οδηγήσει σε μεγάλες εκλογικές επιδόσεις. Ο Τσίπρας –είτε το θέλουμε είτε όχι- αποδείχτηκε ιδιαίτερα ανθεκτικός, αλλά και ισχυρός παίκτης στο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Και οι δύο σημερινοί αρχηγοί αποτελούν την πιο ισχυρή απόδειξη ότι στην πολιτική δεν πρέπει κανείς να υποτιμά κανέναν. Ποιος αλήθεια ανέμενε το 2015 όταν ο Τσίπρας κέρδιζε τις εκλογές ότι θα άντεχε 4,5 χρόνια στην εξουσία και ότι στις πρώτες εκλογές μετά από μια τέτοια δύσκολη διακυβέρνηση θα έχανε εκλογικά μόλις 4 μονάδες; Ποιος περίμενε το 2016 όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης -το απόλυτο αουτσάιντερ των εσωκομματικών εκλογών- αναδεικνύονταν πρόεδρος της ΝΔ ότι θα οδηγούσε το κόμμα ξανά στην κυβέρνηση με ποσοστά της τάξης του 40%; Μάλλον ελάχιστοι…

Οι εκλογές τελείωσαν και σήμερα αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ηττηθεί και άλλο ο φανατισμός. Δεν αρκεί που προεκλογικά οι τόνοι κρατήθηκαν χαμηλά και δεν είχαμε πολιτικές κοκορομαχίες, κάτι που οφείλεται στην στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν αρκεί που ηττήθηκε η Χρυσή Αυγή και βρέθηκαν εκτός Βουλής διάφορα μνημονιακά μορφώματα και πολιτικές κινήσεις του χαβαλέ. Σήμερα χρειάζεται να ενισχυθούν όλες αυτές οι μετριοπαθείς και συναινετικές φωνές που κατανοούν ότι στο άλλο κόμμα δεν υπάρχουν μόνο εχθροί, αντίπαλοι και ανίκανοι. Και αυτό το πνεύμα πρέπει να κυριαρχήσει και στις αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό της χώρας. Οι ικανοί και οι αποτελεσματικοί να μείνουν…

Σε αυτήν την κατεύθυνση τα πολιτικά ανοίγματα που είδαμε τις τελευταίες ημέρες είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτα. Και το ΝΑΙ του Αλέξη Τσίπρα στην υποψηφιότητα του Κώστα Τασούλα για την προεδρεία της Βουλής και κυρίως το ΝΑΙ του Βαγγέλη Μεϊμαράκη για την αντιπροεδρία του Δημήτρη Παπαδημούλη στην Ευρωβουλή.

Ακόμη αυτό που χρειαζόμαστε είναι να συνεχιστεί το μετεκλογικό πρωθυπουργικό σπριντ:

Γρήγορος σχηματισμός της κυβέρνησης και συνολικά της κυβερνητικής μηχανής, όπως έδειξαν και οι χτεσινές ανακοινώσεις των 28 Γενικών και Ειδικών Γραμματέων (θυμηθείτε πόσο περιμέναμε παλιά για αυτούς), καλά και αποτελεσματικά αντανακλαστικά της κρατικής μηχανής, όπως φάνηκε και στην αντιμετώπιση της πρόσφατης θεομηνίας.

Ο Μητσοτάκης τρέχει. Ελπίζω να μπορούν να τον ακολουθήσουν οι υπουργοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι…