Ένα μεγάλο κεφάλαιο ζωής κλείνει για πολλούς εργαζόμενους με την παράδοση της βασικής γραμμής. Από το 2006 μέχρι σήμερα, συνεχόμενα ή κυλιόμενα, στο έργο δούλεψαν πάνω από 5.000 άτομα -οι αρχαιολόγοι μόνο έφτασαν κάποια στιγμή τα 700 άτομα. 

Κάποιοι δούλεψαν από την πρώτη μέρα, για πάνω από 18 χρόνια στα εργοτάξια. Κάποιες μέρες δούλευαν μέχρι και για 17 ώρες συνεχόμενα. «Πιο πολύ βλέπαμε τους συναδέλφους παρά τις οικογένειες μας» εξομολογούνται στη «ΜτΚ». Στα εργοτάξια γεννήθηκε φιλίες, κουμπαριές αλλά και... έρωτες. Ένας άνδρας και μία γυναίκα μηχανικός, αλλά και ένας εργάτης που γνωρίστηκε με μία πωλήτρια σε ένα από τα καταστήματα που έκλειναν οι λαμαρίνες του εργοταξίου, ένωσαν τις ζωές τους... χάρη στο Μετρό.

Ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Μάκης Μιχαλόπουλος και ο συνάδελφός του Γιώργος Γαλόπουλος.

«Τελειώνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου»

«Έπιασα δουλειά 19 Σεπτεμβρίου 2013. Είναι κάτι σαν ημερομηνία γέννησης, ένας σημαντικός σταθμός στη ζωή μου» λέει στη «ΜτΚ» ο Γιώργος Γαλόπουλος, που ήρθε από τη Βέροια ειδικά για να δουλέψει στο Μετρό. «Ήθελα να το ζήσω αυτό το έργο. Τώρα τελειώνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου» λέει. Τώρα εργάζεται πλέον στο ΝΣΣ. «Είμαι ο τελευταίος εργαζόμενος της εταιρείας εκεί. Όταν έρχονται ξένοι μέσα νιώθω ότι εισβάλλουν στο σαλόνι μου, δεν θέλω να το λερώνουν. Δεν αντιλαμβανόμαστε το Μετρό σαν δημόσιο έργο, είναι το έργο μας. Είναι το σπίτι μας».

«Η μέρα που άλλαξε η ζωή μου»

Ο Μάκης Μιχαλόπουλος, πρόεδρος του σωματείου εργαζόμενων στην κατασκευή δουλεύει στο έργο από την 1η Ιανουαρίου 2007 -«ήρθα 34 ετών στο έργο και φεύγω 50» λέει. Ο ίδιος έζησε τα προβλήματα με την πρώτη ανάδοχο κοινοπραξία, με τις καθυστερήσεις πληρωμών. «Από το 2010 ξεκίνησαν τα προβλήματα της εταιρείας, το 2011 γιγαντώθηκαν, αρχές του 2012 κάναμε το σωματείο μας. Ήμασταν ‘μέσα’ ένα τρίμηνο, αλλά τελικά δεν χάσαμε ούτε ευρώ» λέει.

Η ημερομηνία που θα θυμάται για πάντα είναι 12/12/2012, αλλά όχι για τη συμμετρία των αριθμών. «Πήγα να βοηθήσω έναν συνάδελφο να δέσει κάτι σε ένα αυτοκίνητο , ένα κλιπ έσπασε και μπήκε στο μάτι μου. Άλλαξε η ζωή μου έκτοτε, η όραση μου μειώθηκε στο 1/10, πήγα σε θέση με χαμηλότερο μεροκάματο και πρέπει να περιμένω το 2026 να εκδικαστεί η υπόθεση μου...».

Φυσικά κανείς δεν ξεχνά τους πέντε συναδέλφους τους που πέθαναν εν ώρα εργασίας, οι τρεις από εργατικό δυστύχημα και οι δύο από παθολογικά αίτια. «Ο Βλαδίμηρος μας κέρασε γλυκά και στα 5 λεπτά έρχεται τρέχοντας ένας συνάδελφος και μας είπε τα νέα. Ο Κώστας ανέβηκε να κάνει τσιγάρο στο διάλειμμα και έμεινε στον τόπο... Δεν τους ξεχνάμε».

Ο φόβος των αρχαιολόγων

Οι εργαζόμενοι στην κατασκευή δούλευαν δίπλα-δίπλα με τους αρχαιολόγους. «Είχα το φόβο μην γίνει καμιά στραβή με το σκαπτικό μηχάνημα. Άδειαζα το κουβαδάκι με το χώμα και μόλις έδιναν το οk οι αρχαιολόγοι συνεχίζαμε βαθύτερα, όταν έβρισκαν κάτι σταματούσαμε αμέσως. Θυμάμαι το 2007 στην Αγίας Σοφίας σκάψαμε 20 πόντους και βρήκαμε τα πρώτα μάρμαρα. Τότε δεν ξέραμε την έκταση των αρχαίων. Βρήκαμε ένα ψηφιδωτό 10-15 τ.μ. όταν σπάσαμε τις δημοτικές τουαλέτες, αλλά το ξανασκέπασαν. Ήταν ένα υπέροχο πράγμα» θυμάται ο Μάκης Μιχαλόπουλος. Ο ίδιος δούλεψε αρκετά και στο σταθμό Βενιζέλου. Τον ρωτώ αν ανησύχησε ποτέ ότι θα χάσει τη δουλειά του, όταν το έργο κόλλησε λόγω των αρχαίων. «Ξέραμε ότι θα γίνει το έργο, και ξέραμε από την αρχή ότι τα αρχαία θα τα βγάλουν. Εμείς δεν σταματήσαμε, δουλεύαμε στους άλλους 12 σταθμούς».

Το Μετρό έφταιγε για όλα

Για χρόνια δούλευαν πίσω από τις λαμαρίνες των εργοταξίων. «Δεν βλέπαμε κόσμο. Ακούγαμε μόνο τους γείτονες που μας βρίζανε, μας πετούσαν πράγματα. Οι περισσότεροι μαγαζάτορες καταστράφηκαν, αλλά σου πω το παράπονό μας; Όταν ήμασταν εμείς μας βρίζανε, μας πετούσανε νερά, όταν ερχόταν υπουργοί ή υπεύθυνοι από το Μετρό τους έκαναν χειραψίες» λέει ο Γιώργος Γαλόπουλος. «Το Μετρό έφταιγε για όλα, ακόμα κι όταν καιγόταν οι λάμπες».

Δυσκολίες και χαρές

Οι δύο εργαζόμενοι θυμούνται την περίοδο του κορονοϊού δούλευαν ο ένας δίπλα στον άλλον στις γαλαρίες και τότε κόλλησαν πολλοί. Θυμούνται ακόμη τα μεσημέρια που έκαναν διάλειμμα για φαγητό και δημιουργούταν ένα «πολύχρωμο τραπέζι» με ανθρώπους από όλη την Ελλάδα αλλά και από διάφορες χώρες, από την Αλβανία μέχρι το Πακιστάν και το Σουδάν. Θυμούνται τα γλέντια που έστηναν κάθε Τσικνοπέμπτη στο εργοτάξιο. Θυμούνται τα συναισθήματα που είχαν κάθε φορά που απελευθέρωναν ένα εργοτάξιο από τις λαμαρίνες. Τώρα που βλέπουν το έργο ολοκληρωμένο, «είναι δικό μας παιδί» λένε με καμάρι.

«Εμείς θα παραδώσουμε το πιο ασφαλές έργο που υπάρχει, με βάση τις προδιαγραφές που ζητούσε η σύμβαση» λέει ο κ. Μιχαλόπουλος. «Υπάρχουν τόσα συστήματα ασφαλείας! Έχουν βγάλει τον ανθρώπινο παράγοντα από τη μέση...» προσθέτει ο κ. Γαλόπουλος.

Όσο για τους ίδιους, ο ένας σκέφτεται να αναζητήσει μία καλύτερη τύχη στο εξωτερικό, ο άλλος να αναζητήσει στα 57 του χρόνια μία νέα δουλειά για να καταφέρει να βγει στη σύνταξη σε τρία χρόνια. Άλλοι συνάδελφοί τους θα βγουν ξανά στην ανεργία και άλλοι θα απορροφηθούν στο έργο της επέκτασης του Μετρό στην Καλαμαριά. Όλοι τους ξέρουν ότι μαζί με το μετρό τελειώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ζωής τους.

*Δημοσιεύθηκε στην ειδική έκδοση της "ΜτΚ" για το Μετρό στις 30.11.2024-01.12.2024