Προχθές Παρασκευή το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών και η Ελληνικό Μετρό Α.Ε. έδωσε την ευκαιρία σε μια ομάδα δημοσιογράφων να κάνουν αυτοψία στο μετρό, λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της λειτουργίας του. Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή, κυρίως για όσους από μας παρακολουθήσαμε μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο τη μακρά πορεία κατασκευής του έργου. Όσο ο συρμός κυλούσε στις ράγες, σταματώντας σε κάθε σταθμό, έρχονταν στο μυαλό μου ορισμένα από τα αμέτρητα ρεπορτάζ που έγραψε ο καθένας μας την προηγούμενη εικοσαετία. Για τις περιπέτειες του σταθμού Βενιζέλου, για τη βιαστική έναρξη των εργασιών χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει μελέτη, για τη χρεοκοπία των εταιρειών που συγκροτούσαν την κοινοπραξία, για τη σχεδόν διετή διακοπή κατασκευής του έργου, για τα σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα που αναπαύονταν για αιώνες στα σπλάχνα της πόλης, για τα μαγαζιά που έκλεισαν, φυλακισμένα πίσω από τις λαμαρίνες των εργοταξίων, για τους τρεις ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στα εργοτάξια, για τα εισιτήρια, για το λογότυπο...

Βλέποντας το συρμό να καταπίνει αυτά, τα λιγοστά έστω, 9,6 χιλιόμετρα, σε μόλις 17 λεπτά, συνειδητοποιείς πως όσα έγιναν αυτά τα είκοσι χρόνια, από τις 30 Νοεμβρίου θα αποτελούν παρελθόν. Δεν θα σβήσουν με μιας, όμως είναι καταδικασμένα να μπουν κι αυτά στο χωνευτήρι του χρόνου, ώστε να ταξινομηθούν ανάλογα με τη σπουδαιότητά τους. Ο λόγος θα ανήκει πλέον στον ιστορικό του μέλλοντος ο οποίος έχει την αρμοδιότητα να περισώσει όσα πραγματικά έχουν αξία, για να περιληφθούν σε κάποιες από τις σελίδες της πολύτομης ιστορίας της πόλης.

Συνομίλησα με κάποιους από τους εργαζόμενους που πασχίζουν ως την τελευταία στιγμή να κλείσουν όλες τις εκκρεμότητες πριν να καταδυθούν στις αποβάθρες οι εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες. Κάποιοι απ' αυτούς που βρίσκονται στα εργοτάξια από την αρχή κατασκευής του έργου, δεν μπορούσαν να κρύψουν τη συγκίνησή τους. Κατέθεσαν στο μετρό τον μισό εργασιακό βίο τους και σήμερα νιώθουν υπερήφανοι που υπήρξαν συμμέτοχοι σ' αυτήν την περιπέτεια, που και με το δικό τους μόχθο κατάφερε η Θεσσαλονίκη να αποκτήσει τη βασική γραμμή του μετρό, ώστε να μπορεί να διεκδικεί και να ελπίζει ότι τα επόμενα χρόνια αυτή θα αυγατίσει.

Κι εμείς θα συνεχίσουμε φυσικά τη, συχνά άχαρη δουλειά μας. Δεν καταθέτουμε τις γραφίδες, ούτε θα κλείσουμε τα μικρόφωνά μας. Όμως, όταν κοντεύεις σε ένα σημαντικό ορόσημο, όπως αυτό της 30ης Νοεμβρίου αισθάνεσαι την ανάγκη να ξεφύγεις για λίγο από τις καθημερινές μεμψιμοιρίες και να αναστοχαστείς. Να ξαναδείς και τη δική σου τροχιά, την παράλληλη με αυτήν του μετρό, ώστε μέσα από αυτήν τη μεταγνωστική διαδικασία να συνειδητοποιήσεις λάθη, υπερβολές και παραλείψεις, ώστε να ανατροφοδοτηθείς για να μπορέσεις να ανταποκριθείς στις νέες προκλήσεις.