Δυο αντιδημοφιλείς σκέψεις έχουν κατακλύσει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες και θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας για να τις βγάλω από μέσα μου.

Για να ακριβολογώ, ένας φόβος και ένα ερώτημα είναι αυτά που με ταλαιπωρούν και με προβληματίζουν.

Ο φόβος μου έχει να κάνει με την πορεία της εθνικής οικονομίας. Πόσο καλά πηγαίνει και πόσο θωρακισμένη είναι; Τι κλυδωνισμούς θα δεχτεί με το τέλος των έκτακτων εισροών από το Ταμείο Ανάκαμψης και κυρίως με την λήξη της περιόδου χάριτος και την έναρξη των υποχρεώσεων καταβολής των υπέρογκων τοκοχρεολυσίων.

Αν και οι άνθρωποι της οικονομίας (τραπεζίτες, οικονομικοί αναλυτές, επιχειρηματίες κλπ) αποφεύγουν να μιλήσουν ανοιχτά για να μην θολώσουν το κυβερνητικό αφήγημα, δεν κρύβουν τις ανησυχίες τους για κίνδυνο ύφεσης και αδυναμία της χώρας να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις σε λίγα χρόνια, με ότι σημαίνει αυτό.

Όποιος διαβάσει προσεκτικά τις σχετικές αναφορές Στουρνάρα και λοιπών αρμόδιων, θα δει τα… καμπανάκια να χτυπιούνται. Και καθώς κανείς δεν επιθυμεί να ξαναζήσουμε φαινόμενα κρίσης χρέους παρόμοια με αυτά του 2010, καλό θα είναι να γίνει μια σοβαρή συζήτηση τώρα που είναι ακόμη καιρός και να ληφθούν κάποιες σημαντικές αποφάσεις που θα αποσοβήσουν ή έστω θα περιορίσουν τους κινδύνους.

Απορώ που όλα αυτά δεν απασχολούν την προεκλογική συζήτηση, την οποία μονοπωλούν ήσσονος σημασίας ζητήματα (τοπικές ατζέντες, περιφερειακοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης) και από οικονομία μόνον η ακρίβεια η οποία αποδίδεται μόνον στην ασυδοσία πολυεθνικών μια σούπερ μάρκετ…

Το ερώτημά μου έχει να κάνει με την ανυπαρξία ουσιαστικού διαλόγου ανάμεσα στα κόμματα ενόψει των ευρωεκλογών της 9^ης Ιουνίου.

Εφόσον όλα τα κόμματα μιλάνε μόνον για την εσωτερική πολιτική, το έργο και τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης από τη μια και τις προγραμματικές προτάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης από την άλλη, γιατί δεν οργανώνονται ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών ή εκπροσώπων των κομμάτων για τα μείζονα πολιτικά θέματα που απασχολούν την χώρα; Τα εθνικά (ιδιαίτερα ενόψει των γεωπολιτικών ανακατατάξεων λόγων των έκρυθμων καταστάσεων σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, αλλά και για τις τελευταίες εξελίξεις με Ερντογάν, Ράμα, Σκόπια), την Οικονομία, τη λειτουργία της χώρας, την προώθηση μεταρρυθμίσεων κλπ;

Όχι τίποτα άλλο, αλλά φοβούμαι ότι μετά τις εκλογές, όσοι σήμερα αποφεύγουν να υποστούν την βάσανο της αντιπαράθεσης μέσω του ανοιχτού διαλόγου επικαλούμενοι το τυπικό πως έχουμε ευρωεκλογές κι όχι εθνικές εκλογές, αύριο θα λένε αυτάρεσκα πως οι ψηφοφόροι εγκρίνουν την πολιτική τους για την χώρα.

Θα μου πείτε, πώς να οργανωθεί ντιμπέιτ όταν η κυβέρνηση βολεύεται στους μονολόγους της (εξαγγελίες καθημερινές) η αξιωματική αντιπολίτευση αποφεύγει λόγω της άγνοιας των θεμάτων και τα κανάλια ποιούν την νήσσαν;

Δύο μόλις εβδομάδες μας χωρίζουν από την ευρωκάλπη και όσο περνούν οι μέρες, τόσο μεγαλύτερη είναι η βεβαιότητα πώς από τις 10 του Ιουνίου, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δε θα θυμίζει πέραν της... ταμπέλας (αν δεν αλλάξει κι αυτή), σχεδόν σε τίποτα, όλα όσα ξέραμε για το κόμμα από το ’14 και μετά, αλλά και τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ των «πέτρινων» χρόνων.

Ειδικά στην περίπτωση που το βράδυ της 9^ης Ιουνίου, το κόμμα της Κουμουνδούρου τα πάει καλά στην κάλπη, δηλαδή ξεπεράσει τόσο το ποσοστό του Τσίπρα στις εθνικές εκλογές που έγιναν πέρσι τέτοιες μέρες, όσοι -και δεν είναι λίγοι- περιμένουν τόσο καιρό τον Κασσελάκη στη... γωνία (Σπίρτζης, Ζαχαριάδης κλπ), θα βρεθούν σε δεινή θέση.

Ο Στέφανος Κασσελάκης μετατρέπει μεθοδικά και με γοργούς ρυθμούς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε προσωποπαγές κόμμα νοτιοαμερικανικού τύπου, με δόσεις λατρείας στο πρόσωπο του ηγέτη, λαϊκισμού και μεγάλων υποσχέσεων και εκμεταλλεύεται ταυτόχρονα το επικοινωνιακό του χάρισμα. Βέβαια, όλα αυτά καμία σχέση δεν έχουν με αριστερά κόμματα. Η δε προβολή σε καθημερινή βάση ενός lifestyle που περιλαμβάνει το τρίπτυχο σπίτι (πανάκριβο και πολυτελέστατο) – σύντροφος – σκύλος, είναι πρωτοφανές για ηγέτη αριστερού κόμματος, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη.

Και αφού ο Κασσελάκης έχει επιδοθεί σ’ έναν αγώνα δρόμου με την... τροχοβίλα του στα πρότυπα των Αμερικανών προέδρων, και ενώ έχει δείξει πολλές φορές από την ημέρα που κατέβηκε στις εσωκομματικές εκλογές πώς σε βασικά θέματα με «βαριά» και δύσκολη ιστορία, ε, δεν είναι και... άριστος, τώρα πάει εν μέσω πολέμου στην Παλαιστίνη!

Όσοι το άκουσαν να διακινείται πώς ο Κασσελάκης θα πάει στη Ραμάλα, ήταν βέβαιοι πώς η Πρωταπριλιά ξανάρθε τέλη Μάη. Έλα, όμως, που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ο οποίος ξαφνικά «αναγνώρισε» το παλαιστινιακό κράτος, είπε να το πάει στα άκρα. Και μάλιστα, έκανε και την απίστευτη δήλωση πως του είπαν πως είναι ο πρώτος «αμερικανόφερτος» που είπε κάτι τέτοιο και πώς θα πάει στην πόλη της Δυτικής Όχθης αν τον αφήσει το Ισραήλ!

Για να σοβαρευτούμε λίγο, υπενθυμίζω πώς οι δεσμοί του ελληνικού λαού με τον παλαιστινιακό είναι ισχυροί, στηρίζονται στην αλληλεγγύη, ενώ η γενιά μου και η επόμενη δε θα ξεχάσει ποτέ την εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Γιασέρ Αραφάτ, μία σχέση, πάνω στην οποία σφυρηλατήθηκαν οι δεσμοί μας με την Παλαιστίνη, που αντέχουν μέχρι σήμερα.

Όμως, το Μεσανατολικό, ειδικά αυτό που συμβαίνει από τον περασμένο Οκτώβρη έως σήμερα, δεν είναι πλάκα, ούτε προσφέρεται για σόου. Είναι το πιο δύσκολο διπλωματικό παζλ, είναι ένας πόλεμος εκτός ορίων με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους, ενώ η ιστορία της περιοχής και οι ρίζες της σύγκρουσης Ισραήλ-Παλαιστίνης θέλουν μελέτη και γνώση κι όχι επικοινωνιακά τρικ βασισμένα σε ανθρώπους που μέχρι μερικούς μήνες πριν μπορεί και να μην ήξεραν κατά πού πέφτει η Γάζα ή τι έχουν να χωρίσουν οι δύο αντιμαχόμενοι.

Και καθώς η κατάσταση στην περιοχή είναι κάτι παραπάνω από έκρυθμη, ούτε οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται περισσότερα βάσανα, όπως να είναι ξαφνικά υπεύθυνοι για την ασφάλεια ενός που αποφάσισε να τους επισκεφθεί, ούτε η χώρα μας χρειάζεται διπλωματικές εμπλοκές αν ο μη γένοιτο, συμβεί οτιδήποτε στην ελληνική αποστολή.

Με τον πόνο και την τραγωδία των ανθρώπων δεν παίζουμε, ούτε τον εκμεταλλευόμαστε για προεκλογικούς σκοπούς...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 26.05.2024