Η αλήθεια είναι ότι το περασμένο Σαββατοκύριακο βιώσαμε μία Έκθεση περίπου από τα παλιά.

Ο πρωθυπουργός ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και έκανε μία ομιλία για την οικονομική πολιτική της επόμενης χρονιάς: Είχε να μας συμβεί από το 1997, όταν έκανε την τελευταία τέτοια ομιλία ο Σημίτης. Το 1998 προτίμησε να κάνει τις εξαγγελίες στην Αθήνα, πριν έλθει, διότι φοβήθηκε ότι η συγκέντρωση που είχαν προγραμματίσει οι οπαδοί του Άρη, θα έστρεφε αλλού τα φώτα.

Κατά τη διάρκεια της Έκθεσης δεν συνέβησαν επεισόδια. Οι μπαχαλάκηδες δεν έκαναν διαδήλωση, δεν κατέλαβαν καμία σχολή, δεν πετούσαν μολότοφ από τη Θεολογική: Είχε να συμβεί από το 1991, τελευταία χρονιά που δεν είχε γίνει διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη μαζί με την Έκθεση. Από το 1992 ξεκίνησε η έλευση των διαδηλωτών με αφορμή την ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών της Αθήνας.

Περπατώντας στο κέντρο της πόλης, έβλεπες υπουργούς να τρώνε με φίλους τους: Είχε να συμβεί από το 2009, στην τελευταία χρονιά του Καραμανλή. Μετά ήλθαν τα μνημόνια και οι υπουργοί περνούσαν από λαϊκά δικαστήρια.

Μποτιλιάρισμα στο κέντρο της πόλης για τα εγκαίνια υπήρξε αλλά δεν ήταν τόσο δραματικό όσα τις προηγούμενα χρόνια, διότι τα μέτρα της αστυνομίας ήταν πιο στοχευμένα: Δεν θυμάμαι από πότε είχε να συμβεί αυτό.

Όπως δεν θυμάμαι και πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν είχαν κλείσει οι δρόμοι για να μετακινείται ο πρωθυπουργός και να κάνει επισκέψεις για να τον τραβάνε οι κάμερες.

Γενικά βιώσαμε μία έκθεση από τα παλιά. Μία απρόσμενη αιφνιδιαστική κανονικότητα.

Μένει να μάθουμε τι πληρότητα είχαν τα “πολιτιστικά κέντρα”, όπως είχε ονομάσει ο αείμνηστος Ευάγγελος Γιαννόπουλος τους χώρους της μεταμεσονύχτιας πολιτικής ζύμωσης της δεκαετίας του '90.

Αλλά άντε να δουλέψουν με τον αντικαπνιστικό νόμο και με την αστυνομία να κάνει αλκοτέστ...