23/05/2024 23:35
Δύο χρόνια έχουν περάσει και ακόμα δεν έχω επιστρέψει στην γαλλική ριβιέρα (παρόλο που της έδωσα όρκο πριν φύγω) οπότε έρχομαι με ό,τι έχω από τότε για όσους θέλουν να δουν «από τα κάτω» το μεγαλύτερο κινηματογραφικό γεγονός στην Ευρώπη. Ήταν το 75ο Φεστιβάλ των Καννών, τότε που τον Χρυσό Φοίνικα πήρε «Το Τρίγωνο της Θλίψης» του Ρόμπεν Έστλουντ και τον τιμητικό ο Φόρεστ Γουίτακερ. Πήγα περισσότερο τυχαία παρά δημοσιογραφικά, δεν είχα ούτε διαπίστευση, ούτε καμία ιδιαίτερη ιδέα περί τίνος πρόκειται. Είχα όμως φίλους εκεί. Έμενα στην οδό Καρνώ, 20 λεπτά με τα πόδια από το Παλαί όπου γινόταν το φεστιβάλ.
Δέκα μέρες ήταν το φεστιβάλ. Δεν είδα ούτε μία ταινία στις αίθουσες.
Δεν έβρισκα εισιτήρια.
Τίποτα, συγκριτικά με άλλες πόλεις της Νότιας Γαλλίας ειδικά. Όλες είναι πολυ περιποιημένες, έχουν παντού φοίνικες, κάστρα και πανέμορφα γραφικά σοκάκια. Θυμίζουν Πλάκα μερικά. Θα μπορούσαν και Άνω Πόλη.
Στιγμιότυπα από τις Κάννες
Ήρεμη πόλη με όχι ιδιαίτερες ομορφιές (συγκριτικά με την υπόλοιπη ριβιέρα) λόγω μεγάλης ανθρώπινης παρέμβασης με αποτέλεσμα ένα πολύ επιτηδευμένο «φυσικό» τοπίο. Η κρουαζέτ όμορφη αλλά περιορισμένη λόγω των μεγάλων κλαμπ που έχουν ιδιωτική παραλία. Με πολλά αυτοκίνητα, πολύ κόσμο και πολλά μαγαζιά, που όμως αδειάζουν μετά το Φεστιβάλ.
Στιγμιότυπα από την κρουαζέτ
Η Νίκαια ή οι Αντίβες πχ έχουν να δώσουν πιο πολλά - όχι όμως το Μονακό, όπου το μόνο που βλέπεις είναι γιοτ, ουρανοξίστες και προτομές της Γκρέις Κέλι.
Μονακό
Δημόσια υπόγεια διάβαση στο Μονακό
Το καζίνο του Μόντε Κάρλο
Οι εξέδρες για το ράλι του Μονακό. Είχε γίνει 10 μέρες πριν.
Αν είσαι σινεφίλ είναι όπως όταν έχει Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη: ασχολείσαι όλη μέρα με το σινεμά. Βλέπεις ταινίες, ακούς για ταινίες, μιλάς για ταινίας, αναμένεις με αγωνία τις απονομές. Αλλά κυρίως πας και στριμώχνεσαι 50 μέτρα μακρία από το κόκκινο χαλί, χωρίς καμία ορατότητα και με χιλιάδες δημοσιογράφους μπροστά σου, και βλέπεις το Χόλιγουντ να παρελαύνει από τις γιγαντο-οθόνες που βρίσκονται από πάνω τους.
Παρόλο που δημοσιογραφούσα και τότε, δεν είχα πάει με διαπίστευση οπότε το έζησα όπως όλες οι χιλιάδες κόσμου που είχαν πάει απλά για να δουν ταινίες, και να πετύχουν κανέναν αστέρα τυχαία στο δρόμο. Aς πούμε μπορεί να πετύχεις τον Αλφόνσο Κουαρόν στον δρόμο (ναι τον πέτυχα - όχι δε του μίλησα, μόλις είχε φύγει από την γιγαντο-οθόνη και πέρασε δίπλα μου).
Την πρώτη μέρα που πήγα πέτυχα φωτογράφιση για μεγάλο οίκο μόδας.
Εδώ η Κατρινέλ Μαρλόν φωτογραφίζεται από τον ελληνικής καταγωγής φωτογράφο Greg Alexander.
Ήταν, και είναι φαντάζομαι, σύνηθες να βλέπεις παντού ανθρώπους με χίλιους φωτογράφους γύρω τους χωρίς να ξέρεις αν είναι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, ambassandors ή tiktokers. Πάντα όμως έχεις απορία να μάθεις.
Για την εν λόγω κυρία όσο κι αν προσπάθησα δεν έμαθα, αλλά είναι influencer.
Απίστευτη η χλιδή, μη βιώσιμη, καταντάει αποκρουστική αν την βλέπεις με τα μάτια σου και όχι μέσω κάμερας. Το πιο φθηνό αυτοκίνητο που βλέπεις είναι Τέσλα (μετά της φίλης μου). Παντού λιμουζίνες, αστυνομία και μαυροφορεμένοι με ενδοεπικοινωνία.
Όλη η πόλη χωρίζεται στα μέρη που πήγαιναν μετά το κόκκινο χαλί και τα μέρη που πηγαίναμε μετά την παραλία. Πριβέ κλαμπ αυτοί, μπαράκια εμείς. Φυσικά οι δύο κόσμοι δεν συνδέονται με κανένα τρόπο αλλά συνυπάρχουν χωρίς πρόβλημα. Υπάρχει χώρος για όλους, απλά οι μεν, δεν θα συγχρωτιστούν με τους δε, όχι εύκολα τουλάχιστον.
Πολλούς βέβαια τους λυπάσαι. Ειδικά τους λιγότερο αναγνωρίσιμους (ambassadors και tiktokers) που δεν έχουν παράξει Τέχνη ώστε να κρατήσουν από αυτήν την αυτοπεποίθησή τους. Αυτούς πετυχαίνεις συνήθως στο δρόμο αν και φαίνεται από το ύφος και την αντιμετώπισή τους ότι σιχαίνονται να περπατάνε ανάμεσα στους «πληβείους». Τώρα θα μεταπηδάνε τις κοινωνικές τάξεις και δεν ξέρουν ακόμα που ανήκουν, μπερδεύονται. Η εύθραυστη αναγνωρισιμότητα τους δίνει το χρήμα και το δικαίωμα να περπατάνε πάνω στο κόκκινο χαλί και να μοιράζονται κοινό φόντο με την Κέιτ Μπλάνσετ και τον Γιώργο Λάνθιμο. Φυσικά ντύνονται όσο πιο υπερβολικά γίνεται για να μη μπερδευτείς και πιστέψεις ότι σου μοιάζουν. Δε με ενοχλούν. Μπορεί βαθιά και να τους ζηλεύω.
Αλλά να μη μακρυγορήσω άλλο, οπως είπε κι η Μαρίνα, «θα το ξανάκανα» και θα τα πούμε στις λεζάντες.
Το κόκκινο χαλί
Το εστιατόριο που είχα μάθει από έγκυρες πηγές ότι θα πάει ο Ντι Κάπριο και έκατσα απ' έξω μια ώρα μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι και οι λιμουζίνες ανεβαίνουν στο κόκκινο χαλί και άρα σίγουρα δεν υπήρχε ελπίδα. Αυτός πήγε όμως.
Cinema de la plage: Μια γιγαντοοθόνη στην αμμουδιά, ένα σινεμά με δωρεάν είσοδο που έπαιζε κλασικές (ή και όχι) ταινίες. Sold out κάθε βράδυ οι θέσεις αλλά καθόσουν αμμούδα και κανένα πρόβλημα.
Κατά μήκος του δρόμου του Παλαί, υπήρχαν μαρκίζες με φωτογραφίες του Γάλλου φωτογράφου Ντανιέλ Ανζελί, τον επανομαζόμενο και «βασιλιά των παπαράτσι» που καλύπτει εδώ και χρόνια το Φεστιβάλ. Εκτέθηκαν περίπου 30 φωτογραφίες του.
Πρωινό: Ένα εμβληματικό γαλλικό κρουασάν και ένας απαράδεκτος «φρέντο». Τουλάχιστον εκτίμησα την προσπάθεια.
Υπαίθρια παζάρια με αντίκες. Πολλά και παντού.
Cannes Walk of Fame: Πάνω από 300 καλλιτέχνες της 7ης Τέχνης έχουν αφήσει το αποτύπωμα της παλάμης τους σε ένα δρόμο δίπλα στο Παλαί.
Armani Cafe. Στην κρουαζέτ.
Δύο χρόνια έχουν περάσει και ακόμα δεν έχω επιστρέψει στην γαλλική ριβιέρα (παρόλο που της έδωσα όρκο πριν φύγω) οπότε έρχομαι με ό,τι έχω από τότε για όσους θέλουν να δουν «από τα κάτω» το μεγαλύτερο κινηματογραφικό γεγονός στην Ευρώπη. Ήταν το 75ο Φεστιβάλ των Καννών, τότε που τον Χρυσό Φοίνικα πήρε «Το Τρίγωνο της Θλίψης» του Ρόμπεν Έστλουντ και τον τιμητικό ο Φόρεστ Γουίτακερ. Πήγα περισσότερο τυχαία παρά δημοσιογραφικά, δεν είχα ούτε διαπίστευση, ούτε καμία ιδιαίτερη ιδέα περί τίνος πρόκειται. Είχα όμως φίλους εκεί. Έμενα στην οδό Καρνώ, 20 λεπτά με τα πόδια από το Παλαί όπου γινόταν το φεστιβάλ.
Δέκα μέρες ήταν το φεστιβάλ. Δεν είδα ούτε μία ταινία στις αίθουσες.
Δεν έβρισκα εισιτήρια.
Τίποτα, συγκριτικά με άλλες πόλεις της Νότιας Γαλλίας ειδικά. Όλες είναι πολυ περιποιημένες, έχουν παντού φοίνικες, κάστρα και πανέμορφα γραφικά σοκάκια. Θυμίζουν Πλάκα μερικά. Θα μπορούσαν και Άνω Πόλη.
Στιγμιότυπα από τις Κάννες
Ήρεμη πόλη με όχι ιδιαίτερες ομορφιές (συγκριτικά με την υπόλοιπη ριβιέρα) λόγω μεγάλης ανθρώπινης παρέμβασης με αποτέλεσμα ένα πολύ επιτηδευμένο «φυσικό» τοπίο. Η κρουαζέτ όμορφη αλλά περιορισμένη λόγω των μεγάλων κλαμπ που έχουν ιδιωτική παραλία. Με πολλά αυτοκίνητα, πολύ κόσμο και πολλά μαγαζιά, που όμως αδειάζουν μετά το Φεστιβάλ.
Στιγμιότυπα από την κρουαζέτ
Η Νίκαια ή οι Αντίβες πχ έχουν να δώσουν πιο πολλά - όχι όμως το Μονακό, όπου το μόνο που βλέπεις είναι γιοτ, ουρανοξίστες και προτομές της Γκρέις Κέλι.
Μονακό
Δημόσια υπόγεια διάβαση στο Μονακό
Το καζίνο του Μόντε Κάρλο
Οι εξέδρες για το ράλι του Μονακό. Είχε γίνει 10 μέρες πριν.
Αν είσαι σινεφίλ είναι όπως όταν έχει Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη: ασχολείσαι όλη μέρα με το σινεμά. Βλέπεις ταινίες, ακούς για ταινίες, μιλάς για ταινίας, αναμένεις με αγωνία τις απονομές. Αλλά κυρίως πας και στριμώχνεσαι 50 μέτρα μακρία από το κόκκινο χαλί, χωρίς καμία ορατότητα και με χιλιάδες δημοσιογράφους μπροστά σου, και βλέπεις το Χόλιγουντ να παρελαύνει από τις γιγαντο-οθόνες που βρίσκονται από πάνω τους.
Παρόλο που δημοσιογραφούσα και τότε, δεν είχα πάει με διαπίστευση οπότε το έζησα όπως όλες οι χιλιάδες κόσμου που είχαν πάει απλά για να δουν ταινίες, και να πετύχουν κανέναν αστέρα τυχαία στο δρόμο. Aς πούμε μπορεί να πετύχεις τον Αλφόνσο Κουαρόν στον δρόμο (ναι τον πέτυχα - όχι δε του μίλησα, μόλις είχε φύγει από την γιγαντο-οθόνη και πέρασε δίπλα μου).
Την πρώτη μέρα που πήγα πέτυχα φωτογράφιση για μεγάλο οίκο μόδας.
Εδώ η Κατρινέλ Μαρλόν φωτογραφίζεται από τον ελληνικής καταγωγής φωτογράφο Greg Alexander.
Ήταν, και είναι φαντάζομαι, σύνηθες να βλέπεις παντού ανθρώπους με χίλιους φωτογράφους γύρω τους χωρίς να ξέρεις αν είναι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, ambassandors ή tiktokers. Πάντα όμως έχεις απορία να μάθεις.
Για την εν λόγω κυρία όσο κι αν προσπάθησα δεν έμαθα, αλλά είναι influencer.
Απίστευτη η χλιδή, μη βιώσιμη, καταντάει αποκρουστική αν την βλέπεις με τα μάτια σου και όχι μέσω κάμερας. Το πιο φθηνό αυτοκίνητο που βλέπεις είναι Τέσλα (μετά της φίλης μου). Παντού λιμουζίνες, αστυνομία και μαυροφορεμένοι με ενδοεπικοινωνία.
Όλη η πόλη χωρίζεται στα μέρη που πήγαιναν μετά το κόκκινο χαλί και τα μέρη που πηγαίναμε μετά την παραλία. Πριβέ κλαμπ αυτοί, μπαράκια εμείς. Φυσικά οι δύο κόσμοι δεν συνδέονται με κανένα τρόπο αλλά συνυπάρχουν χωρίς πρόβλημα. Υπάρχει χώρος για όλους, απλά οι μεν, δεν θα συγχρωτιστούν με τους δε, όχι εύκολα τουλάχιστον.
Πολλούς βέβαια τους λυπάσαι. Ειδικά τους λιγότερο αναγνωρίσιμους (ambassadors και tiktokers) που δεν έχουν παράξει Τέχνη ώστε να κρατήσουν από αυτήν την αυτοπεποίθησή τους. Αυτούς πετυχαίνεις συνήθως στο δρόμο αν και φαίνεται από το ύφος και την αντιμετώπισή τους ότι σιχαίνονται να περπατάνε ανάμεσα στους «πληβείους». Τώρα θα μεταπηδάνε τις κοινωνικές τάξεις και δεν ξέρουν ακόμα που ανήκουν, μπερδεύονται. Η εύθραυστη αναγνωρισιμότητα τους δίνει το χρήμα και το δικαίωμα να περπατάνε πάνω στο κόκκινο χαλί και να μοιράζονται κοινό φόντο με την Κέιτ Μπλάνσετ και τον Γιώργο Λάνθιμο. Φυσικά ντύνονται όσο πιο υπερβολικά γίνεται για να μη μπερδευτείς και πιστέψεις ότι σου μοιάζουν. Δε με ενοχλούν. Μπορεί βαθιά και να τους ζηλεύω.
Αλλά να μη μακρυγορήσω άλλο, οπως είπε κι η Μαρίνα, «θα το ξανάκανα» και θα τα πούμε στις λεζάντες.
Το κόκκινο χαλί
Το εστιατόριο που είχα μάθει από έγκυρες πηγές ότι θα πάει ο Ντι Κάπριο και έκατσα απ' έξω μια ώρα μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι και οι λιμουζίνες ανεβαίνουν στο κόκκινο χαλί και άρα σίγουρα δεν υπήρχε ελπίδα. Αυτός πήγε όμως.
Cinema de la plage: Μια γιγαντοοθόνη στην αμμουδιά, ένα σινεμά με δωρεάν είσοδο που έπαιζε κλασικές (ή και όχι) ταινίες. Sold out κάθε βράδυ οι θέσεις αλλά καθόσουν αμμούδα και κανένα πρόβλημα.
Κατά μήκος του δρόμου του Παλαί, υπήρχαν μαρκίζες με φωτογραφίες του Γάλλου φωτογράφου Ντανιέλ Ανζελί, τον επανομαζόμενο και «βασιλιά των παπαράτσι» που καλύπτει εδώ και χρόνια το Φεστιβάλ. Εκτέθηκαν περίπου 30 φωτογραφίες του.
Πρωινό: Ένα εμβληματικό γαλλικό κρουασάν και ένας απαράδεκτος «φρέντο». Τουλάχιστον εκτίμησα την προσπάθεια.
Υπαίθρια παζάρια με αντίκες. Πολλά και παντού.
Cannes Walk of Fame: Πάνω από 300 καλλιτέχνες της 7ης Τέχνης έχουν αφήσει το αποτύπωμα της παλάμης τους σε ένα δρόμο δίπλα στο Παλαί.
Armani Cafe. Στην κρουαζέτ.
ΣΧΟΛΙΑ