Τα δύο απανωτά τριήμερα (και τετραήμερα τα έκαναν κάποιοι ως Έλληνες επί... ΠΑΣΟΚ) και η ανάγκη του κόσμου να φύγει, να ξεφύγει, να ξεσκάσει, άλλαξαν για λίγο προς ανέμελη κατεύθυνση την καθημερινότητα και την όλη ατζέντα του δημόσιου διαλόγου. Και όταν γύρισαν πίσω στον πάγκο τους οι... κατεργάρηδες, όλοι μαζί αναλωθήκαμε και πάλι στην ακρίβεια και τις τιμές του ρεύματος και πώς θα κόψουμε από εδώ και πόσα θα δώσει η κυβέρνηση και λοιπά και λοιπά.

Όχι πως το να μην τα βγάζεις πέρα και να κόβεις ακόμη και από το φαγητό για να πληρώσεις όχι το ρεύμα που έκαψες αλλά μια ρήτρα που δεν συμφώνησες ποτέ, είναι λίγο, αλλά υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Και δυστυχώς η Παρασκευή όταν ξημέρωσε μας προσγείωσε πίσω στη σκοτεινή πραγματικότητα, τη θλίψη και την οργή που ζούμε έντονα τα δύο τελευταία χρόνια. Αυτή των γυναικοκτονιών...

Μία ακόμη, λοιπόν, νέα γυναίκα, μία ακόμη επαγγελματίας, μια ακόμη σύζυγος και μητέρα προστέθηκε στη μαύρη λίστα όσων έχασαν τη ζωή τους από χέρι γνωστό, από χέρι κάποιου που μέχρι χθες τους υποσχόταν αγάπες, λουλούδια και ασφάλεια...

Οι χιλιάδες γυναίκες αλλά και άντρες που από τη δολοφονία της Καρολάιν και έπειτα βγαίνουν στους δρόμους, πηγαίνουν σε δικαστήρια, επισκέπτονται μάνες και πατεράδες που έχασαν τα κορίτσια τους επειδή κάποιος αποφάσισε πως είναι κτήμα του και όταν εκείνες αντέδρασαν, βρέθηκαν δολοφονημένες, έχουν ένα σύνθημα που για πολύ καιρό, σε μένα και σε άλλους της ηλικίας μου, φαινόταν υπερφίαλο ή... too much, που λένε οι νέοι. «Οι γυναικοκτόνοι έχουν τα κλειδιά του σπιτιού» λέει και δυστυχώς όλο και δικαιώνεται, όλο και γράφεται με αίμα μια ιστορία έμφυλης βίας με θύματα τους ανίσχυρους, εν προκειμένω τις γυναίκες.

Και ενώ βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’20 και ενώ έχει χυθεί αίμα και ιδρώτας για την ισότητα, για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, για να συνειδητοποιήσουν όλοι πως κανείς δεν τους ανήκει, είτε είναι η σύζυγος είτε το παιδί, η Καβάλα και η χώρα ολόκληρη θρηνεί την Άιντα που τη στραγγάλισε εκείνος που είχε τα κλειδιά του σπιτιού της, γιατί εκείνη ήθελε να χωρίσει! Και ήρθε το όνομα της Άιντα να προστεθεί στης Καρολάιν, της Ελένης, της Γαρυφαλλιάς, της Ερατώς, της Κωνσταντίνας και όσων άλλων έχασαν τη ζωή τους επειδή ήταν «κτήματα», επειδή ήταν πιο αδύναμες, επειδή ήταν γυναίκες.

Και πάνω που τα σκεφτόμουν όλα αυτά και πόσο πίσω πάμε ως κοινωνία λόγω των μυαλών που κουβαλάνε κάποιοι και των στερεότυπων της πατριαρχίας, ήρθε και η είδηση από τις ΗΠΑ, που τις θεωρούμε «προχώ» να δείξει πως δεν είμαστε μόνοι μας στον οπισθοδρομισμό, στο σκοτάδι.

Διέρρευσε, λοιπόν, η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου (που ήταν το κύκνειο και πιο σκοτεινό άσμα του Τραμπ ο διορισμός του καθοριστικού μέλους) που ανοίγει το δρόμο για απαγόρευση των αμβλώσεων! Ένα, δηλαδή, θεωρητικά κεκτημένο δικαίωμα των γυναικών της Δύσης και τελικά ανθρώπινο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος, ήρθαν εν έτει 2022 λίγοι δικαστές να το πάρουν πίσω και να θέσουν σε θανάσιμο κίνδυνο τις γυναίκες που θα αποφασίσουν να μην κρατήσουν το έμβρυο που κυοφορούν (αν το κάνουν εν κρυπτώ και σε αμφιλεγόμενο μέρος) και σε πρωτοφανές πισωγύρισμα όχι μόνο την Αμερική, αλλά και τον πλανήτη που παίρνει γραμμή από εκεί.

Οι σημερινές μου σκέψεις, έστω και ατάκτως ειρημένες, θεωρώ πως αναφέρονται σε ένα πρόβλημα απείρως πιο σημαντικό από το (αληθινότατο και πιεστικότατο) πρόβλημα της τρομακτικής ακρίβειας. Γιατί η κιλοβατώρα θα πέσει αργά ή γρήγορα και τα μακαρόνια θα φτηνύνουν. Όμως, το σκοτάδι μέσα μας και η κοινωνία που τρέφεται απ’ αυτό, δεν ξέρω πια πως θα δώσει τη θέση του στον ήλιο που αξίζει στα παιδιά μας...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 08.05.2022