ΑΠΟΨΕΙΣ

Εάν ο πρωθυπουργός σκέφτεται να προκηρύξει σύντομα εκλογές, ώστε να απενεργοποιήσει τη νάρκη της απλής αναλογικής, πάει κι έρχεται. Προσπαθεί να μη χαλάσει καρδιές. Εάν, όμως, σκοπεύει να κάνει διπλές εκλογές στο τέλος της τετραετίας και αυτό που βλέπουμε είναι η άποψή του για το κυβερνάν, τότε μάλλον υπερβάλαμε στις προσδοκίες μας. Περιμέναμε έναν μεταρρυθμιστή και μας προέκυψε ένας διαχειριστής. Δεν είναι απαραίτητα τραγωδία - άλλωστε, ύστερα από τεσσεράμισι χρόνια ΣΥΡΙΖΑ, και από το σακουλάκι του Κλιν να βρίσκαμε κυβέρνηση, πάλι καλύτερη θα ήταν. Αλλά η χώρα χρειάζεται κάτι περισσότερο από καλλιστεία δημοφιλίας. Χρειάζεται αλλαγές, ώστε να προσεγγίσει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και οι αλλαγές, έναντι μιας κοινωνίας που ακόμη και σήμερα αρνείται να κατανοήσει τα αίτια της πτώχευσης, δεν επιτυγχάνονται χωρίς ρήξεις.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο μόνος τομέας όπου η κυβέρνηση δείχνει αποφασιστικότητα είναι η δημόσια τάξη. Αλλά αυτό είναι παιχνίδι εντός έδρας. Το αίτημα για τάξη και ασφάλεια διατυπώνεται όχι μόνο από όσους ψήφισαν Νέα Δημοκρατία αλλά από πολύ περισσότερους. Ο κόσμος βαρέθηκε την ανομία στο όνομα κάποιας ακατανόητης «προοδευτικότητας», απελευθερώνεται από το newspeak που θεωρούσε τις ληστείες «απαλλοτριώσεις», δεν βλέπει φωτοστέφανο στον Κουφοντίνα. Έπαψε να παίρνει στα σοβαρά τη Μιλίτσια του δημόσιου λόγου που αναλαμβάνει να τον επαναφέρει στον ίσιο δρόμο μόλις παρεκκλίνει από τα στερεότυπα, θέλει περισσότερους αστυνομικούς στο δρόμο και δεν βρίσκει τίποτε γραφικό στην ιδέα των Εξαρχείων. ‘Όταν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για «αστυνομοκρατία» και «κρατική βία» κάθε φορά που αδειάζει κάποια κατάληψη, απλώς απευθύνεται στις γνωστές παρέες του 4%.

Όταν, όμως, αρχίζει η συζήτηση για τις μεταρρυθμίσεις, αρχίζουν και τα δύσκολα. Ό,τι και αν κάνει ο Πιερρακάκης, επιτελικό κράτος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αξιολόγηση ανθρώπων και μονάδων στο δημόσιο. Ήταν, άλλωστε, προεκλογική εξαγγελία Μητσοτάκη, έστω και σε εξωφρενικά light εκδοχή - αξιολόγηση χωρίς κυρώσεις. Από τις εκλογές και μετά έχετε ακούσει κουβέντα για αξιολόγηση; Τσιμουδιά! Η αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, για την οποία μίλησε τις προάλλες η υπουργός Παιδείας, είναι ένας ευφημισμός τού «μαζευόμαστε και συμφωνούμε πόσο καλοί είμαστε». Δηλαδή, στάχτη στα μάτια του κόσμου.

Μια πραγματική αξιολόγηση θα ενοχλήσει οριζόντια. Έχει, βλέπετε, και η Νέα Δημοκρατία πολλή σαβούρα. Αλλά αν τα βάλει η κυβέρνηση μαζί της, θα ξεσηκωθεί η ΔΑΚΕ. Η οποία, άλλωστε, μόνο στη σφραγίδα των ανακοινώσεων διαφέρει από το ΠΑΜΕ. Οπότε, η αξιολόγηση μπαίνει στο συρτάρι. Εδώ η υπουργός Παιδείας δεν τολμά να καταργήσει την πρόκληση να κλείνουν τρεις μέρες το χρόνο τα σχολεία, προκειμένου να ψηφίσουν οι εκπαιδευτικοί τους συνδικαλιστές τους -λες και δεν μπορούν οι εκλογές να γίνουν Σάββατο, Κυριακή, εργάσιμη πρωί/απόγευμα. Θα επαναφέρει τη βάση του δέκα για την εισαγωγή στις ανώτατες σχολές, που σημαίνει ότι θα μείνουν ξενοίκιαστες οι γκαρσονιέρες, δηλαδή ότι θα χάσουν λεφτά μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι; Αυτό είναι αιτία πολέμου.

Να ήταν μόνο αυτά; Κουβέντα δεν γίνεται για ελέγχους των πλαστών πιστοποιητικών στο δημόσιο, που είχαν σταματήσει επί ΣΥΡΙΖΑ. Για ιδιωτικοποιήσεις ή καταργήσεις δημόσιων εταιρειών και οργανισμών που μασούν τα χρήματα των φορολογουμένων. Για τα άχρηστα τμήματα ΤΕΙ που ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός έσπειρε ανά την Ελλάδα. Για την αναμόρφωση της εθνικής άμυνας, με «περιεκτικότερη» θητεία ώστε ο χρόνος των -έστω- αυτών εννιά μηνών να μην ξοδεύεται για τους μισούς στρατιώτες δίπλα στο σπίτι της μαμάς. Και για δεκάδες ακόμη θέματα που μένουν ανοικτά, γιατί κανείς δεν τολμά να τα αγγίξει. Σε κάποιες περιπτώσεις, αρκεί μία υπουργική απόφαση.

Και αν πέντε αλλαγές δεν γίνουν τώρα που το εκλογικό αποτέλεσμα είναι «ζεστό», υπάρχει περίπτωση να γίνουν σε δύο χρόνια;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Ιανουαρίου 2020