Στο ερώτημα «γνωρίζετε ποιοι είναι οι 21 έλληνες ευρωβουλευτές;» δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί έστω και ένας ο οποίος θα είναι σε θέση να αραδιάσει και τα 21 ονόματα. Και δεν είναι ότι πέρασαν σχεδόν τριάμισι χρόνια από την εκλογή τους, τον Μάιο του 2019. Λειψές θα ήταν οι απαντήσεις στο ίδιο ερώτημα, ακόμη και εάν αυτό ετίθετο την επομένη των ευρωεκλογών. Ως ένα βαθμό είναι λογικό να μην θυμάται κανείς τα ονόματα των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ καθώς το κόμμα αυτό λειτουργεί με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Άντε και ορισμένων ακόμη από μικρότερα κόμματα.

Αλλά ποιος αλήθεια θυμάται για παράδειγμα ότι η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, ο Μανώλης Κεφαλογιάννης, η Έλενα Κουντουρά, ο Πέτρος Κόκκαλης και αρκετοί ακόμη, είναι μέλη του ευρωκοινοβουλίου; Αλλά και όσων τα ονόματα έχουν εντυπωθεί στη μνήμη μας, οι λόγοι είναι συνήθως αρνητικοί. Είτε πρόκειται για την Εύα Καϊλή και το Qatargate, είτε για την Μαρία Σπυράκη και τα αχρεωστήτως καταβληθέντα 21.000 ευρώ στον συνεργάτη της είτε για τους Θοδωρή Ζαγοράκη και Γιώργο Κύρτσο εξ αιτίας της διαγραφής τους (πρόσκαιρη για τον πρώτο) από τη Νέα Δημοκρατία είτε για τον Δημήτρη Παπαδημούλη και τις real estate επιχειρηματικές του δραστηριότητες είτε για τον Γιάννη Λαγό ο οποίος είναι φυλακισμένος μετά την καταδίκη για τη δράση του ως μέλος της Χρυσής Αυγής κ.ο.κ.

Οι πραγματικές αιτίες που οι ευρωβουλευτές είναι σχεδόν αόρατοι, είναι άλλες. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ρόλου τους, ακόμη και εάν διαθέτουν εγνωσμένο υποκριτικό ταλέντο, όπως για παράδειγμα ο Αλέξης Γεωργούλης. Άλλοι πάλι, στερούνται προσόντων, ικανών να παρακάμψουν την παραλυτική γραφειοκρατία του Στρασβούργου και να διακριθούν, ενώ υπάρχουν και ορισμένοι οι οποίοι δεν διαθέτουν ούτε τα τυπικά προσόντα, για παράδειγμα δεν γνωρίζουν καν αγγλικά.

Τα φαινόμενα αυτά πολλαπλασιάστηκαν μετά το 2014 όταν καθιερώθηκε η εκλογή των ευρωβουλευτών με σταυρό και μάλιστα σε μία ενιαία εκλογική περιφέρεια, στο σύνολο της Επικράτειας. Αυτό έδωσε ένα σαφές προβάδισμα στα λεγόμενα “λαμπερά” πρόσωπα, τα οποία μπορεί να μην διαθέτουν τα αναγκαία προσόντα για “το μετά”, διαθέτουν όμως δημοφιλία η οποία είναι υπεραρκετή για να τους στείλει στο Στρασβούργο.

Πέραν αυτού η εκλογή με σταυρό δημιούργησε προβλήματα και στα ίδια τα κόμματα καθώς οι ευρωβουλευτές, υπό την επήρεια της αλαζονείας που τροφοδότησε η λαμπρή εκλογική τους επίδοση, θεώρησαν ότι δεν χρωστούν τίποτε στα κόμματα και στους μόνους που έχουν υποχρέωση να λογοδοτούν είναι οι ψηφοφόροι τους, ασχέτως εάν δεν γνωρίζουν ούτε το 1% εξ αυτών. Έτσι, μόνο τυχαία δεν ήταν τα φαινόμενα αποσάθρωσης τα οποία παρατηρούνται, κυρίως στις δύο μεγαλύτερες Κοινοβουλευτικές Ομάδες, της ΝΔ και του ΣΥΡΖΑ. Στο μεν κυβερνών κόμμα είχαμε δύο διαγραφές, του Γιώργου Κύρτσου και του Θοδωρή Ζαγοράκη, ασχέτως εάν ο δεύτερος επανέκαμψε, ενώ και η Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου τραβά τον δικό της δρόμο, σε απόσταση ασφαλείας από το Μέγαρο Μαξίμου.

Μεγαλύτερα είναι τα προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Γεωργούλης βρίσκεται με το ένα πόδι στο Στρασβούργο και με το άλλο στα τηλεοπτικά παιχνίδια, η Έλενα Κουντουρά είναι ωσεί παρούσα, το ίδιο και οι Βαγγέλης Μεϊμαράκης και Στέλιος Κυμπουρόπουλος, ενώ οι Στέλιος Κούλογλου και Δημήτρης Παπαδημούλης δεν ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα.

Το τρίτο μειονέκτημα της σταυροδοσίας είναι ότι αποκλείονται a priori πρόσωπα ιδιαιτέρως αξιόλογα, με γνώσεις και προσόντα, τα οποία όμως, δεν μπορούν να υπερκεράσουν τη “λάμψη” και τη δημοφιλία των celebrities.

Μοναδικός τρόπος για να θεραπευτούν όλες αυτές οι παθογένειες φαντάζει πλέον η επαναφορά της λίστας. Το τελευταίο μέγα σκάνδαλο του Qatargate με την εμπλοκή και της Εύας Καϊλή αποτελεί χρυσή ευκαιρία για την κατάργηση της σταυροδοσίας. Από κι έπειτα, βέβαια, εναπόκειται στα κόμματα με ποιο τρόπο θα συγκροτήσουν τη λίστα των υποψηφίων ευρωβουλευτών. Εάν δηλαδή, αυτό θα γίνει με απλή απόφαση του αρχηγού ή με εσωκομματικές διαδικασίες ευρύτερης δημοκρατικής νομιμοποίησης. Ό,τι και να 'ναι πάντως, θα είναι σίγουρα καλύτερο σε σχέση με το σημερινό.