ΑΠΟΨΕΙΣ

Το 2010 η Ελλάδα πτώχευσε. Πτώχευσε σημαίνει πτώχευσε. Φαλιμέντο! Αδυνατούσε να πληρώσει τις υποχρεώσεις της και κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να της δανείσει. 

Αν δεν κατέβασε τα ρολά, δεν σταμάτησε να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και τα νοσοκομεία εξακολούθησαν να έχουν φάρμακα και γάζες, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μας δάνεισαν τα χρήματα, που κανένας λογικός άνθρωπος στη Γη δεν ήταν διατεθειμένος να μας δανείσει. 

Και για να μη ρίξουν τα χρήματα των φορολογουμένων τους σε πηγάδι χωρίς πάτο, δημιουργήθηκε ο τριμερής μηχανισμός εποπτείας, που επέβαλε τα γνωστά μνημόνια. Δηλαδή ένα σύνολο μέτρων που οι δανειστές έκριναν απαραίτητα, για να συνέλθει η κατεστραμμένη ελληνική οικονομία. 

Η Ελλάδα δεν διαλύθηκε επειδή, πολύ απλά, η Σλοβενία μάς δάνειζε με επιτόκιο χαμηλότερο από εκείνο με το οποίο δανειζόταν η ίδια και επειδή ο λιθουανός φορολογούμενος, που μόλις προχθές συνήλθε από τον κομμουνιστικό εφιάλτη, χρηματοδοτούσε τις πρόωρες συντάξεις της ΔΕΗ, πέντε φορές υψηλότερες από το μισθό του.

Και, βεβαίως, επειδή ένα μέρος του πολιτικού συστήματος ανέλαβε τις ευθύνες του, βάζοντας, δειλά έστω, την υπογραφή του σε λίγα από τα πολλά πράγματα που ήταν απαραίτητα για να μη σταματήσει η τεχνητή αναπνοή, την ίδια ώρα που πολιτικοί τυχοδιώκτες πετούσαν πέτρες στην τζαμαρία, απευθυνόμενοι στα πιο ποταπά ένστικτα των ψηφοφόρων. 

Αυτή είναι η αλήθεια σε δέκα γραμμές. Κανονικά, αυτές έπρεπε να θεωρούνται πολύ παλιές ιστορίες. Παραδόξως, δεν είναι. ‘Όποιος νομίζει ότι η ελληνική κοινωνία ωρίμασε διδασκόμενη από την κρίση, τότε δεν παρακολουθεί τηλεόραση, δεν διαβάζει πρωτοσέλιδα στα περίπτερα, δεν περνάει από ΚΑΠΗ και σίγουρα δεν συζητά με συγγενείς του. Αν το κάνει, θα συνειδητοποιήσει ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει. 

Το λένε οι αριθμοί. Νέα Δημοκρατία, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι μετά βίας υπερβαίνουν μαζί το 38% του «ναι» στο δημοψήφισμα. Χωρίς να είναι βέβαιο ότι όλοι όσοι θα ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία έχουν πεισθεί ότι η χώρα πρέπει να απαγκιστρωθεί από τον κρατισμό και την αναξιοκρατία, και ότι δεν περιμένουν απλώς τη σειρά τους. 

Το υπόλοιπο 62%, όταν δεν ψηφίζει τα μεγαλύτερα ναζιστικά και σταλινικά κόμματα της Ευρώπης, προσδίδοντας στην Ελλάδα ακόμη μία πινελιά επικίνδυνης γραφικότητας, μοιράζεται ανάμεσα σε εκείνους που δεν κατάλαβαν τι συνέβη και σε εκείνους που μια χαρά κατάλαβαν αλλά συντάσσονται με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γιατί ελπίζουν ότι θα επωφεληθούν από την καταστροφή του γείτονά τους. Φθόνος και μιζέρια, η σπεσιαλιτέ της αριστεράς.

Η χώρα σκέφτεται με το μυαλό του 2008. Δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι διεκδικούν αδιανόητα αναδρομικά και επιδόματα, τα δικαστήρια κάνουν δημοσιονομική πολιτική, αγνοώντας τους αριθμούς, η κυβέρνηση υπόσχεται διορισμούς, εκατοντάδες άχρηστοι οργανισμοί χρηματοδοτούνται από τους φορολογουμένους, το μισθολογικό κόστος του δημοσίου αυξάνεται, οι μετακλητοί δεν χωρούν στα γραφεία, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν προχωρούν. 

Και αφού όσοι πληρώνονται από το δημόσιο ταμείο δεν διάβασαν ποτέ στην οθόνη του ΑΤΜ «λυπούμαστε, το μηχάνημα δεν μπορεί να σας εξυπηρετήσει», αισθάνονται το πρόβλημα δεν τους αφορά. Γ’ αυτό είναι απρόθυμοι να μετάσχουν σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο, για να κατανεμηθεί δίκαια το βάρος της κρίσης. Ποιος ξέρει; Ίσως αυτή η χώρα δεν αξίζει να σωθεί…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 5-6 Ιανουαρίου 2019