Το όνομα της Μπέτι Ρόμπινσον (άγνωστο στο ευρύ κοινό) θα έπρεπε να είναι συνώνυμο με τη δύναμη της ψυχής και η ιστορία της να αποτελεί ένα παράδειγμα για όλους μας.

Η Ρόμπινσον γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου του 1911 και έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 25 Μαΐου του 1999.

Μια μέρα, ενώ πήγαινε στο σχολείο, ένας προπονητής την είδε να τρέχει για να προλάβει το τρένο. Από την ταχύτητα κατάλαβε ότι η μικρή ήταν ταλέντο. Την πλησίασε και της ζήτησε να ασχοληθεί με τον στίβο. Αρχικά, το είδε σαν παιχνίδι. Όταν, όμως, στον πρώτο της επίσημο αγώνα τερμάτισε δεύτερη και πίσω από την κάτοχο του παγκόσμιου ρεκόρ, τότε κατάλαβε ότι δεν ήταν παιχνίδι. Στην δεύτερή της κούρσα ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ αλλά ο χρόνος δεν αναγνωρίστηκε. Αυτό δεν είχε καμιά σημασία για τη 16χρονη. Γνώριζε, πλέον, καλά τι μπορούσε να κάνει και ήξερε πότε έπρεπε να το πετύχει.

Το 1928 και σε ηλικία 17 ετών (παρά κάτι μήνες) έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ, όπου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα και έγινε η πρώτη γυναίκα που κέρδιζε το συγκεκριμένο μετάλλιο στο πρωτοεμφανιζόμενο τότε αγώνισμα για τις γυναίκες.

Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να αποτελεί ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα για την Ρόμπινσον και θα ήταν αρκετό για να της δώσει μία ξεχωριστή θέση στην αθλητική ιστορία της γυναίκας.

Ωστόσο, τρία χρόνια αργότερα η μοίρα έμελλε να της παίξει ένα άσχημο παιχνίδι. Το 1931 το αεροπλάνο που την μετέφερε έπεσε. Η ίδια μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο σε ένα κάρο... ως νεκρή. Ωστόσο, ο νεκροθάφτης διαπίστωσε ότι η Μπέτι ζούσε. Ξύπνησε από το κώμα επτά μήνες αργότερα και έμεινε καθηλωμένη σε καροτσάκι για έξι μήνες. Σιγά σιγά κατάφερε να περπατήσει ξανά, ωστόσο, δεν πρόλαβε όπως ήταν λογικό τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932.

Η ίδια δεν το έβαλε κάτω. Έσφιξε τα δόντια, δούλεψε σκληρά και επανήλθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936. Αν και δεν μπορούσε πλέον να λάβει μέρος στο αγαπημένο της αγώνισμα, τα 100 μέτρα, αφού λόγω του σοβαρού τραυματισμού της δεν μπορούσε να γονατίσει για την εκκίνηση, πήρε μέρος στην σκυταλοδρομία, όπου ήταν 3η στη σειρά και ως εκ τούτου δεν χρειαζόταν να γονατίσει. Κέρδισε και πάλι το χρυσό μετάλλιο.

Το 1999 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών νικημένη από τον καρκίνο και το αλτσχάιμερ. Ήταν Η πρώτη και τελευταία φορά που έχασε.